That Childish Girl Is My Slave

Chapter Twenty Five

[ Chapter25- Dream Come True ]

Phobie's POV

Ang nagmamahal ay nagpapatawad, kahit anong pagkakamali nila, kailangan din nila ng kapatawaran na mahirap ibigay pero kung mahal mo ang isang tao kaya mong gawin ng kusa. Kahit na nasaktan niya ako, mahal ko pa rin siya to the point na handa akong tanggapin siya! yakapin siya at pakasalan pero imposibleng mangyari.

Napanganga ako ng sinampal ni Natalie si Charles ng sobrang napakalakas. How could you Natalie? Parang gusto kong magpagitna sa kanila at sampalin rin si Natalie!

"What?! Paano ako Charles? hindi mo ba ako kayang mahalin? Binigay ko sayo ang lahat pati sarili ko dahil sa pag aakala ko na mahalin mo rin ako! tangina mo!" Iyak na sabi ni Natalie. Bakit kasi nakikinig pa ako?! Hindi ko naman sinasadya. Kasalanan ko ba kung bakit wala silang pakialam sa paligid dahil sa seryoso silang ng uusap and unfortunately ako pa ang topic?

"You are unbelievable Natalie! I never touched you! You are just drunk that time. You was assume bitch. That's all! you are aware that I'm not inlove with you! I'm inlove with her" He uttered coldly

This is really incredible! Gusto kong yakapin s'ya but I can't, Your Majesty was inlove with me? But how? I can't understand! Bakit kailangan n'ya pa akong saktan? Kailangan ko na talaga siyang makausap. Tumalikod na ako palayo sa kanila, I don't understand what I really feel. Sad? Happy? Or what! I'm so confused of his words.

Hindi pa ako nakalayo ay may narinig akong footsteps na parang hinahabol ako ng kung sino. Tumigil ako sa paglalakad at lumingon saking likuran. And immediately akong nagulat, napanganga at napatulala dahil nasa likuran ko siya! Ang taong inaasahan ko naring makita, si Charles.

Nakakatitig siya sakin, siya nga ang hanap ko, s'ya ang lahat sakin! siya ang lalaking mahal na mahal ko at hindi iyon magbabago kailanman.

[Now playing: I Wanna Grow Old With You|Westlife]

Kumabog ng mabilis ang dibdib ko! feel ko parang may banda sa loob ng dibdib ko. I never expected this, that he's standing in front of me and stared at me like am I a gold.

Another day
Without your smile
Another day just passes by
But now I know
How much it means
For you to stay
Right here with me

"P-Phobie is that really you?" Seryoso n'yang tanong. Halos hindi ako makagalaw dahil sa mga tingin n'ya, lalo na inaalala ko ang mga sinabi n'ya kanikanina lang. But i'm not ready to talk to him. I can't do it anymore! Parang umatras lakas ng lakas ng loob ngayong kaharap ko na siya.

"A-Ahh y-yes mauna na ako, m-may gagawin pa ako" Utal na sabi ko. Sino ba naman ang hindi mautal after all ito ang unang pagkakataon na nagkita ulit kami after of my confession, nahihiya ako. Nagmadali akong umalis sa harapan n'ya. Feel ko mahihimatay na ako kapag tumagal pa ako sa tabi n'ya.

The time we spend apart will make our love grow stronger
But it hurts so bad I can't take it any longer

" W-Wait! Let's talk Phobie." Seryosong sigaw n'ya kaya napatigil ako. Sa tuno ng boses niya ay parang--- ayaw kong mag assume. Makaya ko bang kausapin s'ya? Baka saktan n'ya naman ako? baka mag sinungaling naman s'ya sakin! baka iwan n'ya naman akong luhaan. Natatakot ako pero I think this time wala namang mali kung sumugal ulit? I can forgive myself just to be happy and to face the consequences of my decision.

"S-Sure." Alanganing tugon ko. But seriously? Dito pa talaga sa corridor?

"T-Thank you." Sabi niya at niyakap ako. God he hugged me tight! Gusto kong maiyak dahil ramdam ko ang pagkasabik n'ya na yakapin ako, ramdam ko kung gaano n'ya ako kamiss, ramdam ko na mahal n'ya nga talaga ako. Kahit hindi ko man masabi ay ganoon din ang aking naramdaman ngayon. I hugged him tight as tight of his hugged as seem of my feeling towards him. I love him!