That Childish Girl Is My Slave

Chapter Thirty Four

[Chapter 34 - Goodnight my Love]

Phobie's POV

Masaya ako, sakaling ito na ang huli ay maging masaya parin ako, sapagkat nasa piling ko ang lalaking naging mundo ko.

Bumalik ulit kami sa Mountain of Love. Alam kong ito ang pinakapaborito n’yang lugar at naging paborito ko narin. This place is really special to us.

Nandito ulit kami sa Lawa at nakasakay ng bangka. Sapat na sakin ang kasama s'ya at ayaw kong kunin ang ngiti sa labi ko habang kasama ko pa s'ya. Gusto kong makita niya ang mga ngiti ko hanggang sa mangyari ang dapat na mangyari sa aming dalawa.

Yah, reality is really tragic. But my life is definitely tragedy, my End Game is Death.

"Love? I know we're still young but we're at the right age. Isn't your birthday tomorrow? And you'll be eighteen?" Ngiting tanong niya. Tumango naman ako sa kan'ya. Masaya ako dahil naalala niya ang kaarawan.

"I have a surprise for you." Masayang sabi n'ya. Humaba naman ang tainga ko.

Surprise? wow na excite tuloy ako. Phobie calm and control your emotions hindi ka puwedeng atakihin sa harap nya' s

"N-Na excite tuloy ako." Ngiting sabi ko. Sana huminto ang oras, Sana wala ng bukas kasi natatakot akong harapin ang aking kinabukasan. Sa bagay wala na akong kinabukasan, maging kwento nalang ang aking pangalan maging ang aking pag ibig kay Kamahalan.

Natatakot akong harapin ang maaaring mangyari. Akala ko tanggap ko na pero ang hirap pala. Gusto kong maiyak pero kailangan kong pigilan ang aking nararamdaman. Lalo dahil kasama ko ang Ginoong pinangarap ko simula noon pa man.

"You want to know what I wish on the falling star on my birthday?" Biglang tanong niya habang ang lapad ng ngiti, ang sarap niyang titigan t'wing ngingiti. Naakagaan sa pakiramdam. Sana sa huling pagkakataon ay masilayan ko ang mga ngiti n'ya!

"Diba sabi mo bawal sabihin k-kasi hindi mag kakatotoo?" kunot noong tanong ko. Napa ngiti naman s'ya at tumango ng marahan.

"Yes, but I feel that it will happen because I know you will do it" he said with a smile. Napa buntong hininga naman ako at na curious sa mga sinasabi n'ya.

"A-Ang ano?" Kinakabahang tanong ko. Natatakot akong ma disappoint ko s'ya, natatakot ako na baka maglaho ang mga ngiti sa labi niya.

"T-That I can be with you for the rest of my life, that I can hold your hand for the rest of my life, that I can build a happy family with you, that our children will experience having parents who will take care of them and love them. I-I want to have a family with you. You and I in this place, I want to continue mommy's interrupted dream," he said with a smile. The strong wind blew as we gazed at each other on the boat in the middle of the lake, and he held my hand tightly. It felt like everything stopped; time stood still, and his words echoed repeatedly in my mind. His words that I knew were just dreams because I wasn't the woman who could give him that. Perhaps, I wasn't really meant for him. It's painful to think that we're not truly meant for each other.

Sana hindi ko nalang pinilit ang sarili ko sa kan'ya. Sana hindi pa s'ya nahulog sakin kung hindi ko na siya sinundan dito, Sana maging masaya pa s'ya at maibigay ng babaeng para sa kan'ya ang mga pangarap niya. Hindi tulad ko na unti unti ng nalalanta at maging isa nalang alaala na minsan na akong nag exist dito sa mundo. Balang araw, habang ang panahon ay lumilipas ay makakalimutan din ako ng lahat.

"L-Love don't look at me like that. I'm nervous" he suddenly said. "I-I'd rather see your smiles, your smiles are the reason why I fell in love with you" he added. Ang mga ngiti kong nagsasabi na mahal ko s'ya ang dahilan ng lahat? dapat ba akong ngumuti o huwag nalang dahil ayaw kong masaktan siya? Ahhh!