Is it too much to ask na ako naman ang unahin nila? All my life sila ang inuuna ko. Iniisip ko lagi ang kapakanan nila. Pag may sinabi sila tinetake note ko agad sa utak ko para kapag may extra or makaluwag luwag mabili ko ang gusto nila. Kasi gusto ko masaya sila. Kasi gusto ko masaya sila.....pero bakit pag ako na ang pinag-uusapan....bakit kaya nila akong balewalain? Alam niyo ba yung feeling na neglected ka? Yung parang bakit hindi ako ang inuuna pero pag kayo wala naman akong sinasabi? Bakit pagdating sa akin madali lang sa inyong magwalangkibo at unahin ang mga bagay-bagay pero pagdating sa inyo kaya kong bitawan ang lahat para lang mauna ko kayo? Kasi kayo yung una sa listahan ko kahit na hindi ako ang una sa inyo. Sa lahat ng bagay pinipilit kong unahin kayo kahit na hindi ako ang una sa listahan ninyo. Hindi ko alam kung hanggang saan ko pa kayang magpanggap na okay akong ginaganyan ninyo. Is it too much to ask na sana ako naman ang unahin? Kasi yung totoo right now I feel so neglected. Egotistic na ba kung iisipin na sana ako naman? Am I so self-centered? Am I asking for too much? Am I being irrational? Am I being a bitch? Because frankly speaking, I don't care anymore. If you don't know what's my real value, then maybe it's time na unahin ko naman ang sarili ko. Siguro nga egotistic kung iisipin pero this time, I think it's time na sarili ko naman ang pahalagahan ko.
