Stille nacht

proloog

'Hoe lang moeten we nog rijden?' vroeg ik aan papa.
'Nog een anderhalf uur Aelis.' antwoordde hij. We zaten ondertussen al 2 uur in de auto en ik begon me te vervelen. Toen we net vertrokken kon ik nog spelletjes spelen op mijn gsm, maar ondertussen was de batterij al leeg. Het enige dat ik nu nog kon doen was naar buiten kijken. Daar was het zonnig, er hingen enkel wolken rond de toppen van de bergen. 'Ik ga het hier wel missen' dacht ik bij mezelf. We waren 2 weken op vakantie geweest in Schotland, maar die vakantie zat er nu bijna op want we waren op weg naar de haven om met de ferry terug naar huis te gaan. Ow ja, ik ben trouwens Aelis, een meisje van 13 jaar. Ik woon samen met mijn mama, papa, mijn broertje Milo en mijn zusje Alice. Milo en Alice zijn een tweeling, beiden 8 jaar. Milo en Alice waren aan het slapen, ze zijn meestal nogal luidruchtig, dus ik vond het niet erg dat ze even sliepen. Ik begon me ondertussen echt te vervelen, het enige wat ik kon doen buiten door het raam kijken was een boek lezen, maar ik wordt vaak misselijk als ik lees in de auto. Ik besloot mijn ogen te sluiten en viel in slaap. 'Aelis, heb je al de spullen die je nodig hebt bij je?' Vroeg papa. Ik was nog maar net wakker en merkte dat we op het punt stonden op de ferry te rijden.
' Jaja' antwoorde ik aan papa. Ik nam snel al mijn spullen, want we moesten zometeen uit de auto stappen. Alice en Milo sliepen nog, dus snel maakte ik ook hun wakker. Het was altijd spannend als we op de ferry reden, omdat je vaak nogal stijl omhoog moest. Eenmaal op de ferry namen we onze spullen en we gingen de trap op om onze kamer te zoeken. ' Waar is onze kamer?' vroeg ik aan papa.
' Op de 8ste verdieping, nummer 8355.' antwoordde hij.
'Zo veel verdiepingen?!?' dacht ik bij mezelf, want we moesten helemaal met al onze bagage via de trap naar boven. Veel mensen gingen met de lift maar dat vond mama te gevaarlijk op de boot. Onderweg naar onze kamer kwamen we vanalle winkeltjes, restaurants en zelfs een kleine cinema tegen. Ik kon niet wachten om alles te bekijken, maar ik keek vooral uit naar het zwembad waar mama over verteld had. We kwamen aan in onze kamer, het had ongeveer de grootte van 2 slaapkamers, er waren 4 bedden, maar dat was niet erg want Alice slaapt vaak bij mij of bij mama in bed. Er was ook een kleine badkamer met een douche, een toilet en een wastafel. Ik plofte neer op mijn bed en merkte toen dat onze kamer ook een balkonnetje had. Ik ging er meteen naar toe en voelde de wind in mijn haar. Het was nu bijna zes uur, en dan vertrok de boot.
' Wat vinden jullie ervan' vroeg mama.
' Super' antwoordde Milo, Alice en ik allemaal in koor. Mama moest lachen.
Mijn maag knorde. ' Kunnen we even iets gaan eten?' vroeg ik.
Milo en Alice vonden het ook een goed plan.
' Ik was het bijna vergeten.' zei mama.
' Ik had gereserveerd in het restaurant 2 verdiepingen lager.'
' Joepie!' riep ik iets te luid.
We vertrokken meteen. Onderweg naar het restaurant werd er iets afgeroepen, maar ik verstond niet wat, eerst in het Engels, dan in het Frans en dan in het Duits. Papa vertelde dat de boot binnen een kwartier zou vertrekken. We waren aangekomen bij het restaurant. 'Pearl bar.' las ik. Het zag er enorm chick uit. Eerst moesten we betalen en daarna werden we naar onze tafel gebracht. Toen we gaan zitten waren hoorde we de toeter van de boot, en er werd weer iets afgeroepen. 'De boot is vertrokken' zei mama.
Ik had nog steeds veel honger dus ik ging naar het buffet. Er was echt vanalles, van koude gerechten tot warme gerechten, desserts en vele soorten dranken. Ik voelde me precies in de hemel. Het enige probleem was dat ik niet kon kiezen,dus ik nam een beetje van alles. In een mum van tijd was mijn bord leeg, dus ik ging het opnieuw vullen, met desserts deze keer.
En ja, ook die smaakte verrukkelijk, vooral de chocoladetaart met slagroom. Al snel zaten we allemaal vol en we verlieten het restaurant. Nu gingen we naar het winkeltje maar we stopten eerst even aan de buitenkant van het schip. Op het deck konden we de zon zien ondergaan terwijl ik de wind in mijn haar voelde. Het was geweldig.
'Komen jullie even om een selfie te nemen?' Vroeg mama.
We gingen aan de rand staan met onze rug naar de zonsondergang.
'Lachen!, drie, twee, één...'
De foto was mooi geworden. We wachtten even tot de zon onder was en gingen toen snel naar het winkeltje om een souvenir te halen. Ik liep in het winkeltje rond, er waren snoepjes, knuffeltjes, sleutelhangers me veel meer. Ik ging eerst even rond kijken en belande uiteindelijk bij de sleutelhangers. Er kwam een man mijn richting uit, hij was nogal eng. Hij droeg een zonnebril en had een korte baard. Ik wachtte eerst even af om te kijken of hij echt naar mij kwam. Hij kwam wel degelijk naar mij dus ik greep snel een sleutelhanger met de Schotse vlag en liep naar mijn ouders. De man bleef staan en ik was weer gerust.
'Zijn jullie klaar?' Vroeg mama.
Milo en Alice knikte en keken trots naar hun kleine knuffeltjes. Milo had een beetje met een blauwe onesie, en Alice eentje met een roze onesie. Papa had een vest vast met de Schotse vlag op, en mama had een T-shirt met de Schotse vlag. We gingen naar de kassa.
'Hello.' Zei de kassierster.
We legden alles op de kassa en de kassierster scande alles.
'That will be £43.'
'Can we pay by card?' Vroeg papa.
Ze knikte. Na het betalen gingen we naar onze kamer. Het was ondertussen al half negen in de avond. Dat betekent dat Milo en Alice al een half uur in bed moesten liggen. In onze kamer maakte ze zicht direct klaar om te gaan slapen met de hulp van mama. Papa en ik stonden op het balkon, de zon was nog net niet onder en er was een fris briesje. Ik kreeg het koud dus haalde een jasje, en ging terug naar het balkon.
'En wat vond je van de reis?' Vroeg papa.
'De beste reis van mijn leven!' Antwoordde ik. We hadden walvissen gezien, mooie landschappen en adembenemende uitzichten. We waren ook gaan shoppen, dus dat was ook nog een pluspuntje. We gingen naar binnen want de zon was nu volledig onder. Milo en Alice sliepen. Ik was enorm moe dus besloot ook maar te gaan slapen. Ik douchte vlug, deed mijn pyjama aan, poetste mijn tanden en ging voorzichtig naast Alice in bed liggen.

Ik schrok recht en hoorde een alarm, de boot bewoog van links naar rechts en terug. Er werd iets afgeroepen en het klonk dringend.
' Allemaal snel klaarmaken!' Riep mama.
Al snel begreep ik dat we moesten evacueren. Helemaal in paniek deed ik snel mijn schoenen aan en hielp ik de tweeling met hun schoenen. We gingen door de gang snel naar de dichtstbijzijnde nooduitgang. Daar stonden mensen met fluohesjes die ons begeleiden naar reddingsbootjes. Het was enorm koud en het regende ook enorm hard. Het water kletste langs alle kanten tegen de boot en de golven waren hoger dan ik ze ooit gezien had. We werden in een bootje met een groot aantal andere mensen gezet en we kregen zwemvesten . Eenmaal op het water kwam er een grote golf op ons af en ik werd uit het bootje gezwierd. Het water voelde als ijs en ik verkleumde van de kou. Het laatste dat ik zag was dat de iedereen voor de rest nog op het bootje zat. Mijn zwemvest zat niet goed vast, dus door de volgende golf werd het af mij getrokken.
Vanaf dat moment weet ik niks meer, buiten het beeld van troebel water voor mijn ogen...