Yine her zamanki gibi yürüyerek okula geldim. Yine yalnızdım bu duruma alıştığım için bana farklı gelmiyordu. Zil çaldı sınıfa girip ders işledim, tenefüste ne yaptığımı veya ne olduğunu merak edenler vardır şimdi size tenefüslerde ne yaptığımı ve neler olduğunu anlatacağım. Genelde resim çizmeyi tercih ederim (gerçekte kendimde bunu yapıyorum) . Ama hergün illaha şu bana yapılır, ezik, arkadaşı yok yazık yine okula yürüyerek gelmiş vb. sözler ile okuldakiler beni hayattan soğutmayı başarıyorlar. Bu durumu her ne kadar sevmesemde yapacağım hiçbir şey yok zaten hala heryerde o bebeği görüyorum o bence her ne kadar kanlı olsada sevimli o benim tek arkadaşım oldu onu nasıl arkadaş olarak gördüğümü bilmiyorum. Ama her an her gün ölücekmiş gbi hissediyorum.Evet biliyoum bu biraz korkunç ama her ne kadar korkunç olsada ben alışmaya çalışıyorum.Ben kendimi seviyorum, artık gittikçe gülmemeye başladım, zaten bunları yaşarken bu zamana kadar nasıl güldüğümü bilmiyorum. Gün böyle geçtikten sonra eve döndüm. Annem her zamanki gibi bana bağırdı ve yemek yapmamı söyledi, buzdolabına baktığımda evde hiçbirşey kalmamıştı , markete gidip birşeyler almam gerekiyordu ama 50 TL vardı cebimde ve başkada para yoktu ne alabildiysem aldım , eve gelip yemeği hazırladım. Babam geldi ve bana 1TL verdi paramın bittiğini söylediğimde evet evet yanlış okumadınız sadece 1TL çok tuhaf bir babam var.
*****
Yazım yanlışları için özür dilerim.
