Mahmur

Giriş-Ön deyiş

2025

Arafta bir saatte bu deliliği ancak tek bir kişi yapabilirdi, Yalaz telefonuma durmaksızın mesaj atmaya devam ederken cama taş atmaya da devam ediyordu. Tamamen anlamıştım, yine mahmurdu. Yine içmiş bizim deli, diye içimden geçirip sinir olmama sebebiyet veriyordu. Sinirimi sonraya saklamayı aklımın bir köşesine not ettim, 'şimdi hiç sırası değil' diyerekten.

Daha fazla ses çıkarmaması için yavaşça merdivenleri aşarak kapıya ilerlediğimde tahmin ettiğim gibi arkamda biri vardı. O an su içmeye kalktığımı anlatabilseydim, yırtabileceğimi ama Yalaz'ın bana ayak uydurmayıp ses çıkardığını bildiğim için hiç bir açıklamada bulunamadan annem önüme geçmiş ve kapıyı açmıştı. Neyse ki önünde köpek görmüştü ki kurtulmuştum, şimdilik.

"Ne tatlı şeysin sen öyle!" diyerek biraz köpeği sevdikten sonra mutfaktan su getirip dışarıya koydu ve tekrar mutfağa gittiğinde geri dönmeyeceğini düşünerek kapıyı kapatıp Yalaz'a mesaj attım, onu buradan göndermeye çalışacaktım ama bir mesaj geldi ve o mesaj benim şuan intihar sebebim olabilirdi(?).

Yalaz: Odandayım.

Nasıl ikinci kata çıkabilmişti, hiç bir fikrim yoktu. Nasıl sarhoşken bunları yapabildiğini de bilmiyordum. Ama önemli olan tek bir şey vardı, eğer o odada olmazsam bu işin sonu hiç hayırlı değildi. Koşarak odama girdiğimde Yalaz anlaşılmaz bir şekilde bağırıyordu veya şarkı söylemeye sadece çalışırken çok tatlı görünüyordu, 'ne diyorum ben öyle' diye içimden geçirip hemen aklımdakini uyguladım,

Kapıyı kilitledim ve onu susturmak adına elimi ağzına koydum. Neyse ki annem alt katta yatıyordu diye düşünerek birazda olsa rahatladım. Yalaz parmaklarımı öperek ağzından çekip boynuna doladı, ne yaptığını anlamsızca izlemeye başladım,

Mahmurluğunu o kadar belli ediyordu ki, ağzını yaya yaya "Ve hikaye şöyle başlar; Prenses, prensine kavuşur" diyerek üst dudağıma ufak bir buse kondurup boynuma doğru yavaş hareketlerle çenesini koydu, o an hiç bir şey yapmadan o anda kalmak istedim... Ve "Prenses klişelerden hiç hoşlanmazdı ama..." dedim sükunetle.

O an öyle bir andı ki, o mahmurken oluşabilecek en güzel andı.

🍷

Merhabalar, biliyorum ki buranın uzun tutulmasını hiç birimiz sevmeyiz, hikayeyi sıkıcı yapan taraf burasıdır bence.

Ama söylemeden edemeyeceğim anlatım tarzı en klasik kitap olarak başladım bu kitaba ama belki giriş olduğu içindir diye düşünüyorum, bölümlerde daha açıklayıcı daha anlaşılır devam edeceğimizi düşünüyorum. Sadece okumaya devam etmenizi diliyorum. Her ne kadar başlangıcı bir kitabı etkilese de.

Bu arada bu kitaptan beklentilerinizi, nasıl bir duygu aldığınızı hemde nasıl karakterler gözünüzde canlandığını buraya yazar mısınız?

Bölümü beğendiyseniz lütfen aşağıdaki turuncumsu yıldızımızı doldurmayı unutmayın.

Bir sonraki bölüme dek özlem dolu ve özellikle sağlıcakla kalın.

Edit: Kitabı tekrar okudum fazlasıyla saçma ama çok tatlı geldi ama yine de anısı kalsın istediğim için yeniden yayımlıyorum:')