yok oluş. |nisbar.| 'tamamlandı.'

ı can't forgive.

beni incitti.

'Kanatları varmış kalbin. Sevince uçar, sevilmeyince göçermiş.' demiş Cahit Zarifoğlu. Benim kalbimin kanatları kırıktı. Senin sevginle yeniden doğdum ben. Sanki göçmem için işimi kolaylaştırıyordun onarırken.

Aslında bir kısımda beni sevmediğini anlamıştım. Hissetmiştim. Bakışların buz gibiydi. Her an bana sarılan kolların sanki seni sararım diye tereddüt içindeydi. Ben bunu aşamıyorum. Ben bunu kabullendim. Ben sadece seni ne kadar çok sevdiğimi bildiğin halde beni hiçe sayışını kendime izah edemiyorum nisa..

Zamanla daha çok azaldım nisa. Ve bir gün benden geriye bir şey kalmadığında dönersin diye ödüm kopuyor.

Acı içimi kavurmadan önce bir şekilde düşe kalka da olsa yaşamaya çalışıyordum. O zamanlar az da olsa gülebiliyordum. Az da olsa nefes aldığımda içimde bir yerlere bir şeyler batmıyordu.

Bazen gülerken aklıma geliyordun. Duruyordum aniden. Gözlerim boşluğa çekiliyordu. İçimde bir ölüyle hayata tutunmaya çalışıyordum ne kadar aptalca.

Sonra gülmeyi bıraktım, sonra hayata tutunmaya çalışmaktan vazgeçtim. İlerde hayat diye bir şey kalmaz ortada.

Gerçekten alıştım mı? Yoksa yavaş yavaş çürümeye mi başladım? Sen acı çekiyor musun bilmiyorum ama benim kadar ölmediğini biliyorum. Gidenler, kalanlar kadar ölmez.

Aşk, ruhun güzelliğidir. Ve yemin ederim sana sen çok güzelsin. Gülerken, ağlarken ama en çok uyurken. Uyurken melekler bile seni izliyordur. Sen uyurken ben uyuyamıyordum. Senin güzelliğin karşısında ağlamak varken uyumak aklıma gelen en nankör hareketti. Seni çok seviyorum nisa'm.

Ama bu acı çektiğim gerçeğini değiştirmiyor. Acı çektiğim gerçeğini hiçbir şey değiştirmiyor.

Sen, severken veda etmek zorunda kalmanın ağırlığını bilmiyorsun nisa. Umarım hiçbir zaman bilmezsin. Çünkü ben cümleye bile dökemeyecek kadar altında ezildim. Bunun çaresi yok sanırım. Bunun ilacı yok. Bunun çaresizliği bir ölümde var.

Ölümde bir veda değil mi zaten?

Daha fazla tükenmeye takatim yok.

Özür dilerim.

-kimse.

×|×