İnsan bəzən həqiqətən çarəsiz hiss edir. Neynəmək lazım olduğunu, necə edəcəyini bilmir. Cansız bədən kimi uzanar qırağa, saata baxar. Zamanın onun əksinəmi, xeyrinəmi işlədiyini bilməz. Dərin nəfəs belə imdad zilini çalmır. Görüb, görməyəcəyini kəsdirə bilmir. Nə vaxt üzünə güləcək, nə vaxt səs gələcək. İnsan çarəsizliyi dadanda güclü və ya gücsüz, inatçı və ya qorxaq, yalançı və ya gerçəkci olduğunu düşünməz. Necədi, neynir, yemək yeyirmi, nə düşünür. Əlacsız elı. Offf
Zaman bir atsa əlini bu səbrə, çiynimə vursa, qulağıma pıçıldasa. Heç olmazmı. Olmasa olmaz. Sevmək çarəsizlikdi bəlkə də. Hər şeyi onun ayağına yazmaq olmur. Bir səs lazım.
