I Love You-Untold

Ika labing siyam na Pahina

Chapter 29: A memory from the past.

(Best to read while listening to A Thousand Years song)

Chapter 29: A memory from the past.

(Best to read while listening to A Thousand Years song)

Kei's PoV

"Doc!"

"Please revive him!" I shouted. Tinatakpan na ng puting tela ang katawan ni Iñigo. I cried all along sa tabi niya...nagbabakasakali na babalik siya. Sabi ko dati ako ang babalikan ko siya para gustuhin niya na rin ako. Ba't nangyayari 'to kung panaginip lang 'to please gising niyo ako! Sana namatay na lang talaga ako 3 years ago!

"Sorry miss, but his heart stop beating. We have to go." Lumabas na sila at sinundan naman ng malakas ng kalabog ng pinto, nandito na rin ang family ni Iñigo, si Mae at si Lee.

I heard their moaning...the tears that fallen and continuously shouting his name. I can't help but to cry also. Kung kailan bumalik na ako saka siya mawawala.

"Iñigo please! Comeback to us!" Her Mom shouted habang niyuyugyog ang katawan ni Iñigo. Tumayo ako at hinayaan ko ang sarili ko na lumakad palabas. Di ko alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. Nangingitim na rin ang wedding dress ko. Wala na akong pakielam kung magmukha kong baliw sa ibang tao. Lumabas ako ng hospital at biglang umulan.

Look isang bride na basang basa sa ulan at putikputikan. Di ko na makilala sarili ko.

Kasalanan ko lahat eh...nagkasakit siya sa puso dahil sa'kin! Napaka selfish ko!!! Sana di na lang ako nbuhay sa plane crash na yun! I hope that I can turn back the time kung saan hinyaan ko na lng ang sarili kong malunod sa dagat. Pacific ocean is my favorite sea but it seems I starting to hate it.

Habang lumalakas ng ulan ay dinala ako ng mga paa ko sa dati kong school noong high school kung saan una ko siyang nakita. Unang kita ko pa lang sa kanya ay nahulog na ako. Literal yun kasi nadapa muna ako bago ako makalapit sa kanya, nakakahiya man pero...sinunod ko ang puso ko.

Flashback...

"Iñigo crush kita!" sigaw ko sa knya ng makalapit ako at makatayo sa pagkakadapa ko...nakakahiya naman uwu!!!

"Hindi kita gusto."
Eh? hala pano na yan...hmmmmppp...isip, isip Kei...aha!!!

"Ah...hmmm edi gagawa ako ng paraan!" Tadah!!! gagawa ako ng paraan! Sabi kasi ng Grandma ko lahat ng gusto may paraan kapag ayaw di ko alam. Loko talaga si Grandma eh. hihi...

"Tss!" Tss? yan nanaman siya.

Present...

Napangiti ako at tumingala habang sinasalubong ang bawat patak ng ulan. Masayang balikan ng ala-alang nakalipas pero...hanggang ala ala na lang lahat.

Noong una kaming magkita ay epic failed talaga...pero kinabukasan nagsend naman ako ng kanta. Pangit boses ko, OO pero gagawin ko lahat para magustuhan niya rin ako.

How stupid I am to let those good memories gone. I hate myself for being nonsense all the time. Marami ng nawala sa'ken...si Mom, si Dad...maging ang iba kong kaibigan ay nawala na rin. May lalagyan pa ba ng sakit na nararamdaman ko? Or should I stop my breath hanggang sa mawalan ako ng malay, pero nonsense lang yun...magigising pa rin ako at mararamdaman ang sakit. What if sumakay uli ako ng plane tas mag crash uli tas mawawala ako ng ala ala or mamatay at malunod sa dagat.

'My I love you was still untold, hanggang dito na lang ba tayo?'

I look above the dark sky and waiting the rain to stop. It seems like hindi na siya titigil. Nakaramdam ako na walang tumutulong ulan sa'kin...nakakita ako ng itim na payong at napalingon ako kung sino.

"Hello...I'm brother of Iñigo, you can call me Imonne." Pagpapakilala niya habang nanunuod na rumagasa ang ulan.

"Huhusgahan mo na ba ako?" I asked him cause I'm ready.

"No, Kuya Iñigo loves you. Nakalimutan na nga niya magtira sa sarili niya eh...nung nawala ka hinanap ka niya...pero bigo siya dahil yung katawan mo eh dinala na dito at nilibing na, wala siyang araw na pinalagpas na di napupuntahan ang inaakala niyang puntod mo. He's always there to tell you a story. Kuya is a cold guy but he can't manage to let you go. He didn't loved any other girls aside from you. Sabi mo raw kasi babalik ka at wag daw siyang maghahanap ng babae." Tumawa siya ng mapait at muling nagkwento. "Kuya's heart failure suddenly came back, it is because of so much emotional pain, he can't take so much pain. Nawala ka sa loob ng 3 years pero di mo kasalanan dahil nabilog ka rin lang. For the past 3 years, lagi kong nababalitaan na naiyak si kuya. One day nga bigla niya akong kinulit dahil debut mo na raw, kinukulit niya ako kung ano magndang iregalo sayo." Napangiti ko at muling itunon ng atensyon ko. "Kaya bumili siya ng singsing para sa'yo. Kuya loves you na kahit sa birthday wish niya ikaw ang laman...na kahit nasasaktan na siya ikaw pa rin ang sinisigaw niya. She can love another woman but his system can't forget you. Bago daw may mngyari sa kanya ay ibigay ko raw sa'yo ng regalo niya." Inabot niya sa'kin ang sing sing kung saan nakaukit ng pangalan naming dalawa. "Kuya gave it to me before he left us. Para sayo daw yan kaya kailangan kong iabot sayo." I heard his moan, umiiyak siya...maging ako ay di na mapigilan ang luha. Batid ko na mahal na mahal niya ako pero wala man lng akong chance para sabihin kong mahal ko rin siya.

"Another thing...Your diary was placed on his table at his condo unit. Nandun ang letter na para sa'yo he written it 2 years ago. He written it when his sickness came back." He said. I nodded. Sinuot ko ang singsing sakto lang sa'kin.

"Go for it see, the letter. It holds those words that still untold. See you Kei." He left me with the umbrella. Sakto namang tumila ng ulan.

'I need to see it. Kahit man lang dun ay malaman ko ang untold words.'

A/N: One last chapter then epilogue!