De negentienjarige Imogen is de dochter van een invloedrijke en steenrijke zakenman. Ze wist dat niet alles waar hij zich mee bezig hield precies volgens de regels ging, maar ze heeft zich nooit bemoeit met zijn zaken. Daar was dan ook nooit een red...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Ik ben thuis!' roep ik door het huis heen als ik door de voordeur naar binnen loop.
Ik laat mijn tassen op de grond vallen en slaak een bevrijdende zucht. Ik zie de afdrukken van de plastic handvaten op mijn polsen staan en wrijf eroverheen. Winkelen is veel te vermoeiend naar mijn smaak.
Ik krijg geen antwoord terug, zoals gewoonlijk. Ik zag mijn vaders auto wel op de oprit staan, maar hij zal wel in zijn kantoor boven zitten. Hij is altijd bezig met zijn werk en heeft bijna nooit een uur voor zichzelf. Dat zijn de offers die je moet maken als je een succesvolle zakenman wil zijn. Geld en succes komen niet zomaar uit de lucht vallen.
Ik besef me dat ik sinds vanmiddag niets meer gegeten heb, dus begeef me richting de keuken. Achter me hoor ik Darius achter me aan lopen. Hij heeft een kamer hier in ons huis waar hij verblijft, dus technisch gezien woont hij hier. Samen met mijn vader, ik en onze andere werknemers, waaronder een paar schoonmaaksters en kokin. Als je zo'n groot huis hebt, maar geen tijd om schoon te maken, moet dat ook eigenlijk wel.
Ik trek de koelkast open en wil net een simpele salade pakken, als Katania, onze kokin, naast me komt staan. Ze grist de salade van me weg en kijkt me met strenge ogen aan.
'Sla is geen volwaardige maaltijd, Imogen,' vertelt ze me wat ik al honderd keer eerder heb gehoord.
Ik rol grijnzend mijn ogen, maar gooi de koelkast dan toch maar dicht. Ik neem plaats op het aanrecht en kijk toe hoe ze de pannen uit de kastjes haalt en op het fornuis zet. Darius leunt naast me tegen het aanrecht aan en kijkt op zijn mobiel.
Katania is al onze kokin sinds ik een kleuter was. In wezen voelt ze als een moeder voor me, een moeder die ik nooit gehad heb. Ze is overleden toen ik net geboren was, dus ik heb haar nooit echt gekend. Maar Katania vult dat lege gat een stukje op. Ik kan haar altijd alles vertellen als ik ergens mee zit en ze beschouwt mij ook als haar dochter.
'Hoe was je dag?' vraagt ze me, terwijl ze ondertussen allemaal onbekende ingrediënten in de pannen doet.
De kruiden vliegen over het aanrecht heen en ik kijk geamuseerd op. Ze is de meest chaotische kokin die ik ooit heb gezien, maar dat maakt haar ook zo leuk.
'Ik heb aardig wat gekocht,' geef ik met getuite lippen toe. 'Waaronder een rode jurk. Echt, die is fantastisch'.
Ze kijkt even met vrolijke ogen naar me om en kijkt me aan met een blik die me vertelt dat ik hem snel aan haar moet laten zien. Ik knik braaf en ze draait zich weer om naar de pannen. Ze grist nog wat benodigdheden uit de kastjes. Het verbaasd me altijd dat ze zo goed weet waar alles staat. Ik zou niet eens de bestekla kunnen vinden en dit is nota bene mijn eigen keuken.
