Pyramus en Thisbe, verboden liefde in Babylon

2 - Wachten

Thisbe liep lusteloos rondjes door het huis. De verveling sloeg toe. Dat was, na haar ouders, haar grootste vijand. Door die verveling begon ze aan Pyramus te denken, en dat was niet wat ze wilde. Natuurlijk hield ze wel van hem, maar alleen de gedachte aan hem maakte dat ze niets anders kon doen dan wachten tot het weer nacht was. Ze wilde naar buiten, naar het zonlicht. Het was lente, en alles stond in volle bloei. Er was iets te beleven, in tegenstelling tot dit huis. Ze hield ervan om langzaam door de nauwe straatjes van de stad te slenteren en de zon op haar gezicht te laten schijnen. Dan zou ze langs de rivier lopen, waar alle meisjes de was deden. Ze zou met haar voeten in het heldere water gaan zitten en met haar vriendin, Julia, kletsen over alledaagse dingen. Samen zouden ze naar de jongens kijken die druk aan het vissen waren, en dan zou zij vertellen over haar Pyramus. Maar hoelang was het niet geleden dat ze buiten was geweest, echt buiten, en niet in haar moeders gezelschap? Dat ze zelf, zonder verplichtingen, door de stad kon lopen en met Julia kon praten? Minstens een maand, misschien wel twee. Ze keek door het raam in haar kamer naar buiten en ze was er van overtuigd: Ze moest nu weg hier. Vastberaden stond ze op van haar bed en liep door de deur de woonkamer in. Daar zag ze haar moeder zitten. Ze was een boek aan het lezen en hoorde haar niet binnenkomen. Even bleef Thisbe stil staan. Het was waar, ze had een goed leven. Alleen het feit al dat haar hele familie kon lezen en schrijven was een groot voorrecht. Arme mensen moesten simpelweg gewoon zeven dagen in de week werken en konden daar net hun kinderen van onderhouden. Voor lezen en schrijven hadden ze echt geen tijd. Zij, Thisbe, heeft geluk gehad. Haar ouders waren niet uitzonderlijk rijk, maar haar vader had goed werk waar hij dit ruime huis aan de rand van de stad van kon betalen. Al zijn kinderen konden lezen en schrijven en hadden mooie kleding. Ze hadden een paar slaven, die klusjes in en rond het huis opknapten en slavinnen die kookten en in het huishouden hielpen. Zo hoefde ze zelf nooit naar de stad om eten te kopen. De enige keren dat ze er kwam, was als ze met haar moeder naar de thermen ging, het badhuis waar je niet alleen een goed bad kon nemen, maar ook gezellig kon kletsen. Daar had ze Julia ook ontmoet. De thermen! Dat was een prima excuus om er even tussenuit te knijpen. Ze schraapte haar keel en haar moeder keek om.

'Ja?'

'Mag ik even naar de thermen, mam?'

'Waarom zou je? We zijn drie dagen geleden nog geweest!'

Nu werd het moeilijk. Hoe kon ze een goede smoes verzinnen zonder argwaan van haar moeder te wekken?

'Al dat stof in de lucht... Ik voel me gewoon vies en plakkerig. En mijn haar is bijna ondoorkambaar geworden.' Dat laatste was nog waar ook. Ze wist dat haar moeder een bloedhekel aan klitterig haar had. Ze liet haar haar elke ochtend uren kammen door een van de slavinnen en was pas tevreden als er geen klitje meer te vinden was. Zelf maakte het haar niet zoveel uit.

Haar moeder zuchtte. 'Nou, oké dan. Maar niet te lang.'

Ze probeerde haar blijdschap te verbergen. Het zou wel erg opvallen als ze nu een gat in de lucht sprong voor iets dat helemaal niet zo bijzonder was in het dagelijks leven.

'Dankje, mam.' Ze liep de kamer uit en moest zichzelf inhouden om niet te gaan rennen. Vaag hoorde ze haar moeder nog mompelen: 'Kan ze eindelijk indruk maken op een geschikte jongen...' Ze glimlachte. Ze moest eens weten waar zij en Pyramus mee bezig waren... Snel trok ze haar sandalen aan en liep het zonlicht tegemoet.

Haar ogen schoten de warme binnenplaats rond. Was Julia er? Wat was ze toch weer naïef bezig... Natuurlijk was Julia hier niet, ze had wel wat beters te doen rond deze tijd van de dag. Al was ze niet arm, zo moest ze toch veel huishoudelijke taken uitvoeren. Haar ouders hadden geen slaven, zoals de hare. Eigenlijk wilde ze haar nu gaan zoeken langs de rivier, maar het moest wel lijken alsof ze echt naar de thermen was geweest. Haar moeder merkte altijd alles, helaas. Ze zuchtte en liet zich in het warme water zakken. Ookal was het niet haar bedoeling om hier heen te gaan, toch genoot ze van het warme water in het bad. Ze bleef rustig in het water drijven en keek naar de lucht boven haar. Kleine wolken dreven voorbij en de zon scheen fel, zoals altijd. Ze voelde niet dat er langzaam iemand achter haar in het water gleed.

'Thisbe!' Ze schrok op van haar gedachten en draaide zich om. Het was Julia!

'Julia! Waarom ben jij nou weer hier?'

'Haha, ben ik niet gewenst dan?'

'Nee, natuurlijk wel, maar...' Ze zocht even naar de juiste woorden. 'Moet jij niet thuis zijn?'

'Nou, ik ben gelukkig geen slaaf. Nee, ik mocht van mijn moeder even naar de thermen. Ik zag er niet uit volgensmij.' Thisbe was blij dat ze Julia weer zag. Ze had haar humor en haar gezelschap gemist.

'Ik ben er tussenuit geknepen. Ik had het thuis helemaal gehad.' Julia knikte begrijpend. Thisbe aarzelde. Zou ze haar enige en beste vriendin over het plan om samen met Pyramus te vluchten vertellen? Lang hoefde ze er echter niet over na te denken. Het was haar beste vriendin! Ze had het recht om het te weten! En trouwens, het kon zomaar wel eens de laatste keer zijn dat ze haar zag. Ze moest het nu vertellen, anders kwam het er nooit meer van. Ze haalde even diep adem. Julia merkte meteen dat ze gespannen was.

'Wat is er, Thisbe?'

'Ik ga vluchten. Met Pyramus.'

---A/N---

Hoofdstuk 2 is af :) Hoe vindt je het tot nu toe? Tell me below :) xx Niekiejj