Jeon Jeongguk to osiemnastolatek, który na widok wszystkiego co romantyczne ma ochotę zwymiotować. Dla niego związki są przereklamowane, a prawdziwa miłość nie istnieje. Do tego twardo stąpa po ziemi i nie zamierza zbyt szybko zmienić swego nastawie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jeongguk
Nawet po przekroczeniu progu mojego domu i tym samym zaszycia się w bezpiecznej oazie byłem zdenerwowany, wytrącony z równowagi i przerażony zachowaniem Jimina. Wcześniej wydawał się być kruchym, łagodnym przeciwnikiem, który da sobie spokój po kilku dniach, kiedy to nie mieliśmy ze sobą styczności, ale teraz? Teraz wiedziałem, że jestem w totalnej dupie, ponieważ nastolatek nie zamierzał dać tak łatwo za wygraną, a w dodatku znał już nawet moje miejsce zamieszkania. Jeszcze chwila, a będzie stał pod moim oknem, śpiewał miłosną serenadę lub rzucał kamieniami w okno w środku nocy byle mnie obudzić. To wszystko zmierzało w nieprzyjemnym kierunku i jak dotąd próbowałem grać niewzruszonego jego słowami oraz czynami, tak teraz nie mogłem po prostu dłużej tego ignorować i udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. W końcu ja także miałem prawo do okazywania uczuć, pal licho, że teraz przemawiała przeze mnie agresja. Najgorsze w tym wszystkim było to, że kompletnie nie wiedziałem, jak powstrzymać blondyna. Co miałem zrobić, żeby się odczepił? Dosadnie podkreśliłem, że nie chcę się z nim kolegować, wyśmiałem go, obraziłem, a nawet wyrzuciłem jego prezent, mimo to on się tutaj zjawia i mówi mi, jak to pięknie wyglądam w najgorszym możliwym wydaniu. No po prostu bajka. I oczywiście, byłem w tym całkiem sam. Yoongi nie był w stanie mi pomóc, a Namjoona nie chciałem w to wtrącać, bo ledwo się znaliśmy.
－Jeongguk, tak szybko uciekasz do siebie? Może opowiesz mi o swoim nowym koledze? －Wpadłem. Nie zdążyłem nawet dojść do schodów, a już zatrzymał mnie głos mojej kochanej, wścibskiej siostrzyczki, która jakimś cudem zauważyła Jimina pod naszym domem. Jak to w ogóle możliwe, skoro ciągle siedzi zamknięta w swoim pokoju i ogląda jakieś seriale?
－Jakim koledze? －Postanowiłem zgrywać głupka i odwróciłem się w jej stronę. Jiwoo siedziała przy wyspie kuchennej, skąd był idealny widok na ulicę i część podwórka. Obok niej na blacie znajdowała się herbata nad którą unosiła się para oraz talerz z pokrojoną na plasterki brzoskwinią, więc tak oto dostałem swoją odpowiedź, co do tego, co tutaj robiła. －Aaaa tyyym －zaśmiałem się niezręcznie. To żałosne, że musiałem tłumaczyć się osobie, która miała jeszcze mleko pod nosem. －To tylko jakiś chłopak. Pytał o drogę, to mu pomogłem －skłamałem.
