The Moon Behind the Clouds

The Moon Behind the Clouds
by SoFluvius

Ang kuwentong ito ay kathang-isip lamang.

Ang pangalan ng mga tauhan, mga tagpuan at mga kaganapan na tampok sa naturang istorya ay bahagi lang ng imahinasyon o di kaya'y ginamit sa hindi makatotohanang paraan ng may-akda.

Anumang pagkakahawig ng mga ito sa tunay ay hindi sinasadya at nagkataon lamang.

Expect typographical and grammatical errors.

Do not plagiarise for it is a crime punishable by law. Furthermore; do not distribute, publish, transmit, modify, display, or create derivative works from or exploit the contents of this story in anyhow possible. Please, obtain permission from the author.

Ps. This is unedited.

...

The moon is the earth's natural satellite that shines by the sun's reflected light according to Merriam Webster Dictionary. When darkness is the only thing that fills the void, where does the moon hides its light? Muli pa ba itong liliwanag upang bahagyang mapawi ang kadiliman na s'yang bumabalot sa paligid?

...

Panimula

DARKNESS became my home for so long but how it did brought me such discomfort now?

Simula pa bata ako, dilim na lagi ang tanging nakikinig ng pag-iyak ko. Ang dalang lamig ng kadiliman ang siyang laging humahaplos sa'king sistema.

But this past few nights were quite strange. I always felt that someone keep on staring at me through the dark. Ako lang naman ang mag-isa lagi rito.

Mag-isa akong namumuhay sa isang malawak na lumang aklatan. Ulila na ako at wala akong matandaan sa pagkatao ko.

May mga tanim ako sa likurang bakuran ng aklatang ito at doon ko kinukuha ang pagkain ko. Mayroon ding sapa sa malapit dito sa tinitirhan ko kaso miminsan lang kung aking puntahan dahil na rin sa takot na baka may makakita sa'king iba.

The old library was abandoned a long time ago. Ito na ang nakamulatan kong tahanan kaya naiisip kong baka dito na ako iniwan ng mga magulang ko.

Since I was a seven years old kid or so, I lived inside this abandoned building. Malayo sa kabihasnan at puro lang mga puno at halaman ang aking natatanaw sa kalupaang aking tinatapakan.

May factory na tanaw mula sa bintana sa gawing kanan ng lumang aklatan na naglalabas ng usok sa langit kaya siguro laging maulap dito. Miminsan lang kung matanaw sa kalangitan ang liwanag ng buwan at mga bituin.

I know I am not the only human roaming the earth albeit the fact that I don't remember seeing another one for I always read books with variant topics.

Syempre wala naman akong ibang pagkakaabalahan kundi ang pagbabasa ng libro bukod sa pagtatanim at pag-aalaga at panghuhuli ng isda.

Hindi ko naman maramdaman na hindi masaya ang buhay kong ito, it's just that I felt that there's something urging me to explore the unknown. Hindi ko lang alam kung kaya ko ba o baka naghihintay lang ako ng kung ano.

When I reached eighteen years old thirteen days ago, doon na nagbago ang pananaw ko sa dilim.

Lagi kong hinihipan ang sindi ng kandila sa tuwing matutulog ako pero dahil nga pakiramdam ko may nagmamatyag sa'kin, hindi ko na ginagawa.

And now I'm trembling with fear etched to it. Nadatnan ko kasing napapalibutan na ang kumot ko ng itim na mga rosas kasama ang mga tangkay nito.

Magaganda naman ang mga rosas sa kabila ng kulay nitong nasunog pa yata. Ang kinakatakutan ko ay sinong naglagay nito dito?