Yalnız Kurt

21. Bölüm - İğne

Keyifli okumalar...

Yavuz'dan

Elif tehlikede. Bahar tehlikede. Tim tehlikede. Hepsi tehlikede ve hepsinin tehlikede olmasının tek sebebi benim.

Bunu daha önce nasıl düşünemedim bilmiyorum. Başından beri istediği tek şey bendim. Başından beri sadece benim peşimdeydi.

O 18 kişinin tek sorumlusu benim. Hepsi benim yüzümden oldu. O 18 kişi benim yüzümden acı çekiyor. O 18 kişi benim yüzümden günlerdir ayrı kalıyor sevdiklerinden.

Ben buna bir son vermek zorundayım. O Dragan denen adam benden ne istiyor bilmiyorum ama bunu öğrenmek zorundayım.

Belki bir bilgi veya önceden yakalamış olduğumuz bir adamı; bilmiyorum. Belki de ben, belki de beni istiyordur.

Günlerdir kafamda bu düşünceler dolanıyor. Günlerdir bir tek bunu düşünüyorum.

O adam kim? Benden ne istiyor? Bizden ne istiyor?

Bahar'dan, Elif'ten, babamdan, Fethi'den, Ateş'ten, Mücahit'ten, Mansur'dan, Feyzullah'tan... Bizden ne istiyor?

Ne kadar uğraşsam da bulamıyorum bu sorunun cevabını. Ne kadar düşünsem de bulamıyorum.

Sonra duruyorum ve başka bir şey düşünüyorum. Onların, benim, bizim ne suçumuz var diyorum.

Sonra bunu düşünmekten de vazgeçip gidenlerin ne suçu vardı diyorum. Annem ne suç işlemişti de beni bırakıp gitti diyorum. Merve, Kurtdereli, Hafız. Onlar ne suç işlediler de bizi burada bırakıp gittiler?

Bu sorunun cevabını biliyorum: Onların tek suçu beni tanımaktı. Onların tek suçu benim yanımda mutlu olmaktı. Onların tek suçu beni yanlarında istemekti.

Bunu düşünürken aynı zamanda Bahar'ı düşünmeye devam ediyorum. Onunda sonu böyle olacak. Sırf beni sevdiği, beni yanında istediği için böyle olacak.

Sadece Bahar da değil. Gidenlerin arkasından mezarlarına bakıp dualar eden sevdiklerimin de sonları öyle olacak.

Aslında o cenazeleri izlerken bir nevi kendi sonlarını izliyor hepsi. Belki de içten içe biliyorlar, bilmiyorum.

* * *

Bu düşüncelerimden iyice sıyrılıp yaptığım planı son kez incelemeye koyuldum. Birkaç dakika sonra işim bittiğinde Doktor'u çözüp önüme aldım ve ensesinden tutup ittirerek ilerlemeye başladım. 4 gündür hiç çıkmadığımız küçük kulübeden çıkarken kendime itiraf etmek istemesem de tedirgin olmuştum.

Ya timin beni bulabileceği bir yere gidecektim ya da beni bulan terörist grubuna beni Dragan'a götürmeleri için teslim olacaktım. Zaten başka bir çözümün de yoktu. Ne mermi ne yiyecek ne de suyum vardı. Elimdeki tek koz şu an önümde yürüyen pislikti ve onunla Dragan'ın adamları karşısında hiç şansım yoktu.

Yazardan

Yavuz ve Doktor bir süre yürürler. Nereye gittiklerini bilmeden, büyük ve sessiz bir ormanda.

İyice kaybolduklarını düşünmeye başlarken bir ses duyarlar ve sesin geldiği yöne baktıklarında kalabalık bir silahlı grubun kendilerine yaklaştığını görürler.

Saklanmak isteseler de önlerinden geldikleri için saklanmaya zaman bulamazlar.

"Sonunda seni buldum Yavuz Karasu."

"Kimsin sen?"

"Bilmem, kimim ben?"

"Her kimsen beni yenemeyeceksin. Sonunda kaybeden sen olacaksın. Duydun mu beni? Sen, yanındaki, arkandaki, hepiniz! Her neyin peşindeyseniz ona asla ulaşamayacaksınız."