Painful Escape

Chapter 28

"Doc!"

Isinara ko ang librong binabasa ko at humarap kay Katlyn, ang nurse na kasama ko, na kakapasok lang sa pintuan ng kwarto ko.

"Doc! Doctora!"

I sighed. "Why?"

"Doc, nasa labas po si Dr. Lim. Papapasukin ko ba? May dala po s'yang bulaklak. Hihi," humagikgik s'ya.

Kumunot ang noo ko. "Bakit daw s'ya nandito?"

"Ay! 'Di ko po alam Doc. Sabi n'ya lang po gusto ka n'yang makita," she slightly laughed. "Baka nanliligaw ulit Doc?"

Umiling ako at tumayo. Lumabas ako ng kwarto at kinuha ang hoodie ko bago binuksan ang pintuan para kay Owhen.

"Hey Monixa," he smiled.

Sumandal ako sa hamba ng pintuan at pinagkrus ang mga braso. "What do you need Owl?"

"Owl na naman? It's Owhen!"

I frowned. "Para kang owl, laging gising kapag gabi na iistorbohin ako!"

"Parang hindi ka na nasanay sa akin sa 8 years nating magkasama," ngumisi s'ya.

Pinitik ko ang kan'yang noo. "What do you need?"

Inilabas n'ya ang isang bouquet ng bulaklak na nasa likuran n'ya. "For you."

Tinanggap ko iyon. "What now?" tanong ko nang hindi pa rin s'ya umaalis sa harapan ng tinutuluyan ko. "Hindi ka pa babalik sa kwarto n'yo?"

He smiled. "Lakad muna tayo sa dalampasigan? 9 PM pa lang naman, alam kong 10 PM ka pa matutulog."

I nodded. "Okay."

Iniwan ko sa loob ng kwarto ang bouquet na ibinigay n'ya sa akin atsaka naglakad sa labas kasama s'ya.

Nasa isang private island kami kung saan pagmamay-ari ng pamilya ni Owhen. Inimbitahan n'ya ako at ang mga kaibigan naming doktor na magbakasyon dito ng kahit tatlong araw lang. And this is our last day.

If you're asking me if I made it. Yes, I made it! I nailed it. Halos isang taon na rin ang nakalipas simula nang naging doktor ako. I was a top notcher.

Marami ang kumukuha sa aking ospital pero sa huli ay sa ospital na lang nina Owhen ako nagtrabaho.

Si Owhen ang naging unang kaibigan ko sa Germany ko, kung saan ipinagpatuloy ko ang pag-aaral ng pre-med. Sa Germany na rin ako nag-med school.

"Owl," I called.

He looked at me, smiling. "Why?"

"Do you still remember our first meet?" I suddenly asked.

He looked up, maybe thinking and reminiscing our first meet.

"Yep. You're alone that time and you fainted that time. I don't really know what to do that time because... first, I don't know you and I'm a tranfer student, just like you... second, I admired your beautifulness. But then, nagpatulong ako sa kaibigan ko na hanapin ang clinic sa university para madala kita."

"Funny," I commented.

"Binantayan kita dahil parang obligasyon ko na bantayan ka dahil nawalan ka ng malay sa mismong harapan ko. But I did not expect the you'll punch me the moment you wake up just because I'm look like your ugly ex-boyfriend. I didn't even get a 'thank you'! Basta ka na lang lumabas ng clinic," he frowned as if it's a big deal.

"You said that I punched you because you're look like my ugly ex-boyfriend," I said, quoting the 'ugly'. "So, you're admitting that you're ugly because you look like him? Huh?" I grinned.