Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 11 (Β' μέρος)

σόρρυ για την καθυστέρηση έχω πρόβλημα με το κινητό.. :(

Με γρήγορο βήμα, περπατήσαμε κι κάναμε κι εμείς τον γύρω του σπιτιού. Φυσικά πάντα προσεκτικά κρυμμένες. Κάνεις δεν μας έδωσε καμιά ιδιαίτερη σημασία, εκτός από κάνα δυο άτομα που μας έριξαν μια ερωτηματική ματιά.

Τώρα βρισκόμασταν στο πίσω μέρος του σπιτιού και αυτοί ήταν άφαντοι!

"Μα τι στο καλό? Ε δω δεν τους είδαμε να έρχονται? Που αλλού μπορεί να πήγαν?" είπα μιλώντας πάντα ψιθυριστά.....Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να ακούει. Ακόμα και οι τοίχοι έχουν αυτιά!!

"Δεν ξέρω Έλλη. Ότι ξέρεις ξέρω..." αυτό που είπε ήταν αλήθεια.. Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά είδα ότι βρισκόμασταν σε έναν κήπο. Ωραίος δεν μπορώ να πω. Είχε κάτι ψηλούς θάμνους οι οποίοι περίφραζαν τον χώρο, λίγα δεντράκια στις γωνίες κι μια ποικιλία χρωματιστών λουλουδιών να καλύπτει τον υπόλοιπο χώρο. Ήταν πραγματικά ένας κήπος που θα ήθελα να έχω κι εγώ. Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, απογοητεύτηκα.

"Τα, πάμε να φύγουμε εδώ δεν έχει τίποτα."

Γύρισα να φύγω αλλά η Τα δεν με ακολούθησε.

"Τα δεν με άκουσες? Ε δω δεν έχει τίποτα άδικα ήρθαμε. Επίσης δεν έχει κανένα δρόμο είναι απλά μια αδιέξοδος!" Της είπα με ειρωνεία. Η μόνη διέξοδος που υπήρχε ήταν ότι έβγαλαν φτερά κι πέταξαν αλλού. ΑΔΎΝΑΤΟ!

"Έλλη αν έβλεπες προσεκτικά τα αποτυπώματα που άφησαν τα παπούτσια τους και τα ακολουθούσες θα έβλεπες αυτό το μονοπάτι που είναι κρυμμένο μες τους θάμνους!"

"Τι???" Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Για κοίτα που τελικά τέτοια πράγματα υπάρχουν!

"Έλλη σου μιλάω! Κι τώρα τι θα κάνουμε? Θα το ακολουθήσουμε?"

"Έτσι λέω. Δεν ξέρω. Εσύ θες? Νιώθω άσχημα που όχι μόνο σε έμπλεξα αλλά σε ανάγκασα να έρθεις μαζί μου..." πραγματικά ένιωθα πολύ άσχημα κι αν ήταν να πάθει κάτι η Τα...δεν ξέρω τι θα έκανα. Χωρίς εκείνη δεν θα ήθελα να ζήσω.....

"Μην ανησυχείς γιαυτό βρε Έλλη. Άλλωστε είπα ότι θα έρθω μαζί σου. Δεν θέλω να σε αφήσω μόνη. Ότι κι να γίνει θα το λύσουμε μαζί. " αχ πόσο σ'αγαπάω Τα!! Είσαι κι θα είσαι η καλύτερη μου φίλη!!!

Την αγκάλιασα κι με αγκάλιασε. Ξαφνικά ακούμε βήματα κι γυρνάμε το βλέμμα μας να δούμε ποιοι είναι. Ήταν 2 ωραία αγόρια κι είχαν κοκαλώσει μπροστά μας! Οι καημένοι τα είχαν παίξει.

"Τι κάνετε εσείς οι δυο εδώ? Δεν ξέρετε πως απαγορεύεται να είστε εδώ?" Το αγόρι που μίλησε ήταν ψηλό κι γοητευτικό. Είχε καστανόξανθα μαλλιά κι μπλε μάτια. Το άλλο αγόρι δεν είπε λέξη απλά μας κοιτούσε. Ήταν λίγο πιο κοντός από τον άλλο. Τα μαλλιά του ήταν ξανθά κι έπεφταν πάνω στα μάτια του. Τα μάτια του ήταν πράσινα κι μπορούσες να τα διακρίνεις ακόμα κι στο σκοτάδι.

Χωρίς να με νοιάζει για το τι θα γίνει στην συνέχεια, πήρα το θάρρος κι του μίλησα ψυχρά..... κρίμα ήταν για ένα τόσο ωραίο παλικάρι το ξέρω. Μπορείτε να με σκοτώσετε!

"Α ναι? Τότε γιατί κάποιοι άλλοι ( ονόματα δεν λέμε) ήρθαν εδώ κι μάλιστα πέρασαν ανάμεσα από τους θάμνους σε εκείνο το μονοπάτι που υπάρχει?" Η Τα όση ώρα μιλούσα μου έκανε νόημα να σταματήσω αλλά εγώ δεν μπορούσα.

"Αλήθεια αυτό το μονοπάτι που οδηγεί?" Μπορούσα να διακρίνω τον θυμό που υπήρχε στο βλέμμα του που μου έριξε. Χαλαρώνοντας λίγο το αγόρι ξαναμίλησε.

"Δεν ξέρω τι ξέρετε κι πως το ξέρετε, γιαυτό θα έρθετε μαζί μας!" Άρχιζαν να μας πλησιάζουν όλο κι πιο κοντά. Τους έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα. Δεν σταμάτησαν να μας πλησιάζουν. Έτσι ε? Ε τώρα θα δείτε! Έτρεξα να τους ρίξω κάτω κι φώναξα στην Τα "Τρέξε!" Εκείνη έτρεξε αλλά την έπιασε το αγόρι με τα πράσινα μάτια. Εμένα με έπιασε ο άλλος. Προσπαθούσα να ξεφύγω κλοτσώντας τον, δαγκώνοντας όπως μπορούσα. Ξαφνικά ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Όλα σκοτείνιασαν. Άκουγα την Τα να φωνάζει το όνομα μου πριν κλείσουν τα μάτια μου......