Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 16

Zondag

Na een hele week naar school te gaan en in mijn vrije tijd aan onze taak te werken, heb ik een drukke week achter de rug. Vandaag heb ik een date met Oliver en de gedachten alleen al maakt me gek. Ik weet niet wat ik moet verwachten en of ik wel iets ga kunnen zeggen. Ik heb zo veel stress!

Oliver had me gisteren laten weten dat hij om 14 uur in de woonkamer mij zou op wacht. En hier sta ik dan om 13 uur precies. Ik sta voor mijn kleerkast en zoek de kleren die Louise en ik woensdag uitgezocht hebben. Ik ga het simpel houden. Gewoon een jeans met een blouse erop. Wanneer ik de kleren aanheb en net naar de badkamer stap voor mij wat op te maken, stormt Louise mijn kamer in. "Stop! Ik ga je helpen." zegt ze met een raar lachje op haar gezicht. Maar ik zie dat ze heel enthousiast is dus laat ik haar gang gaan.

We zitten in de badkamer en Louise heeft net mijn make up gedaan. Het is niet veel. Ik wil iets onopvallend dus uiteindelijk is er enkel make up aan mijn ogen. Nu is ze bezig mijn haar licht aan het krullen. Ik heb normaal kort stijl bruin haar. Volgens Louise zouden beach waves mij goed staan bij mijn outfit en ze stond erop dat ze dat ging doen. "Heb je er zin in?" vraagt ze terwijl ze opnieuw een pluk haar pakt en het rond de krultang draaide. "Natuurlijk heb ik er zin in. Maar ik heb enorm veel zenuwen." zucht ik. "Oh dat valt mee hoor. Je hebt Oliver niet gezien. Hij weet helemaal geen weg met hem. Ik heb dan maar Jace gebeld dat hij hem moest helpen en daarna ben ik naar jouw gekomen." Ik moest lachen met de gedachte dat Oliver gestrest is. Hij is altijd zo rustig en beheerst. "Voilà klaar. Nu nog wat haarlak en het is compleet." Ik kijk mezelf in de spiegel en zie er goed uit. Ik ben onder de indruk van mezelf eerlijk gezegd. "Dankjewel Louise. Je bent een schat." zeg ik en geef haar een knuffel." Het is een paar minuten voor 2 dus besluit ik naar de woonkamer te gaan. Ik kom daar aan en zie Oliver al staan. Hij heeft net zoals ik iets simpel aan. Hier ben ik blij om. Je ziet dat hij moeite doet om mooi voor te komen maar toch niet te veel.

We zitten op het gras te genieten van de zon. "Ik heb gezien da je deze week druk aan het werken was. En gaat het lukken morgen? Jace zei mij dat jullie een spreekoefening hebben." vraagt Oliver om het gesprek te beginnen. "Ja het was veel werk maar het zou wel eens heel goed kunnen aflopen. Ik hoop het toch want die leerkracht mag mij niet zo. Voordeel, Jace is haar lieveling dus hopelijk goede punten." lach ik en vind het ergens erg dat ik dit zeg over Jace. Ik wil hem niet gebruiken voor goede punten te krijgen. "Hoe is het bij jouw tijdens je opleiding?" Ik weet dat hij een opleiding volgt maar meer details niet. "Best wel goed. We zijn ons aan het voorbereiden op de eindexamens en als ik slaag ben ik officieel een trainer." Ik zie dat hij hier zo trots op is. "Ik zal duimen voor je. Maar ik ben er zeker van dat je zal slagen." zeg ik en glimlach naar hem. Met die woorden begint hij nog meer te glimlachen en voor een paar minuten keken we elkaar enkel aan.

"Wat zijn eigenlijk je hobby's?" vraag Oliver uiteindelijk. Voor even moest ik nadenken. "Ik denk niets." "Hoezo geen? Iedereen heeft er 1. Er is toch wel iets wat je graag doet. Of wat heb je vroeger gedaan. Dansen, zingen een instrument bespelen of een sport?" Ik zie een verbaasde indruk op zijn gezicht. "Ik heb vroeger niet echt bezig geweest met die dingen. Ik deed waar ik zin in had en dat was vaak buiten spelen. Ik weet het niet meer zo goed, het is al lang geleden. Maar ik lees wel graag en luister vaak muziek, maar kan het moeilijk mijn hobby noemen. En wat zijn jouw hobby's?" vraag ik nu wel nieuwsgierig. "Vooral sporten." Dat is wel logisch. Het zit in een wolf zijn bloed en hij gaat een fysiek beroep hebben binnenkort.

"En ik speel piano." vervolgt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. Dat had ik totaal niet van hem verwacht. Toen merkte ik pas dat ik al een redelijke tijd raar naar hem zat te kijken. "Waaw dat had ik niet verwacht. De volgende keer mag je iets voor mij spelen." knipoog ik. Ik zie hem lachen door dit gebaar en merk ook dat hij meer stress krijgt. Oh wat doe ik hem aan.

"Oh laten we praten over littekens. Sorry heel raar maar de verhalen erachter zijn soms heel grappig." zeg ik plots. Ik doe dit wel bij iedereen die ik ken. "Heb je littekens dan?" vraagt Oliver verbaasd. Ik kijk hem raar aan. "Iedereen heeft littekens. Je hebt je toch pijn gedaan als kind ook." zeg ik en kijk hem wat raar aan. "Ik moet je teleurstellen maar ik heb geen littekens. Geen enkele wolf heeft deze. Ook al is die een Alpha of Rogue, niemand." Ik kijk hem even met een open mond aan. Cameron heeft gelogen tegen mij vroeger. Hij zei mij altijd die verhaaltjes over zijn littekens en hij heeft er geen één?! "Ik vermoord Cameron." zeg ik boos. Oliver moest lachen om mijn reactie. "Ik denk dat het tijd wordt dat we terug naar het roedelhuis wandelen. Ik wou graag dat we nog bij elkaar konden zijn." zegt hij en staat op. Hij steekt een hand naar mij uit en helpt mij opstaan. Daarna vertrokken we naar het roedelhuis.