Voorbestemde liefde

Hoofdstuk 19

We kwamen aan bij een gezellig restaurant. Nadat we aan onze tafel zaten kwam bijna direct de kaart aan. "Er is zoveel keuze." zeg ik. Ik heb het altijd zo moeilijk te kiezen wat ik precies wil eten. Alles lijkt zo lekker. "Wat ga jij nemen?" vraag ik aan Oliver. "Ik denk dat ik gewoon spaghetti ga nemen. Het is al zo lang geleden eigenlijk." zegt hij en slaat de kaart toe. "Wel ik denk het ook. Ik kan anders niet kiezen." lach ik.

"Hoe bevalt het leven je hier?" vraagt hij om het gesprek te starten. "Oh het is hier geweldig. Het voelt direct als een tweede thuis aan moet ik zeggen." "Ik ben blij dat te horen." zegt hij en glimlacht. "Weet je wat ik mij al een tijdje afvroeg?" zeg ik maar we worden onderbroken door de ober. We zeiden snel wat we moesten hebben en werden snel terug alleen gelaten. "Zeg het eens." zegt hij en kroop dichterbij te tafel. Ik moest lachen om dat gebaar. "Ik vroeg mij af, wanneer Jace Alpha wordt na zijn vader, wie wordt dan de Béta?" zeg ik nieuwsgierig. "Ga jij dat zijn?" vervolg ik. "Ik heb helemaal geen idee. Het onderwerp is al eens ter sprake gekomen aan tafel. Hij zei dat het zorgen zijn voor later. Hij wilt het nu niemand beloven omdat hij dan aan zijn belofte moet houden. Hij wou kiezen op het moment zelf wie hem op dat moment het beste aanvult. Hij alleen weet het dus." antwoord hij. "Maar wil je een Béta zijn moest hij het vragen?" "Natuurlijk zou ik dat willen. Het is voor de roedel dat je het doet, niet voor jezelf." zegt hij. Ik lach naar hem om die woorden. Personen in een roedel hebben zo een warm hard.

Ondertussen kwam de ober met ons eten aan. Ik ben verbaasd hoe snel het gaat. "Is het lekker?" vraagt hij wanneer ik mijn eerste hap neem. "Het is heerlijk!" zeg ik enthousiast.

"Hoe is het eigenlijk in de mensenwereld?" vraagt hij nadien. "Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Eigenlijk lijkt het wel goed op hoe het eraan toe gaat in een roedel, maar toch is het zo verschillend. Neem nu een ziekenhuis. Daar hebben we het er de vorige keer over gehad. Maar ook op school is het anders. Wij moeten veel langer studeren dan jullie hier. En of je het nu wilt of niet, eigenlijk moet het bijna omdat je dan een mooie job hebt. Anderen zijn minder maar vaak harder werk en dat willen mensen niet doen tot ze oud zijn snap je. Op ander vlak heb ik gemerkt dat iedereen in een roedel elkaar respecteert en met iedereen rekening houden. Maar bij ons zijn mensen egoïstisch. Ze kijken enkel naar hunzelf of naar hun gezin maar verder vaak niet. Ik heb het natuurlijk over de meerderheid want er zijn ook warme mensen hoor." zeg ik. "Waaw dat klinkt zo anders maar toch hetzelfde inderdaad. Waar ben je het liefst?" vraagt hij erna. "Onder de mensen is altijd mijn thuis geweest en ik ben het daar gewoon. Maar hier ben ik ook zo graag. Ik heb geen idee, sorry." zeg ik. Het is een moeilijke vraag maar ik kan hier nu nog niet op antwoorden.

"Jij hebt mij leren kennen op deze leeftijd maar hoe is het eigenlijk bij kinderen. Voelen zij hetzelfde?" vraag ik nieuwsgierig. "Ik ken mensen die hun mate kennen van kinds af aan maar er zijn er niet veel. Volgens hen voelen ze niet de kriebels op die leeftijd. Dat komt pas op een bepaald moment. Vaak is dit in de pubertijd heb ik eens gelezen. Ze zijn wel aangetrokken tot die andere. Ze willen bij hen zijn en spelen vaak samen als kind. Meer weet ik er niet van." Ik knik mijn hoofd. Ik ben verbaasd dat dit kan. Ik vond het maten altijd al zo raar als mijn vader erover sprak toen ik klein was.

Ons eten was na een tijdje volledig op. En het was enorm lekker. We hadden besloten dat we nog een korte wandeling maken hierna voor we naar huis gingen. "Ik zal betalen." bied ik aan. Ik wil hem absoluut niet als last zijn en vind het altijd zo cliché als de man altijd betaald. "Betalen?" vraagt hij verbaasd. Hij kijkt mij met een blik aan die ik moeilijk kan plaatsen. "Betalen met geld." lach ik. Maar ik zie dat hij mij niet begrijpt. "Wacht, doen jullie dat niet hier? En niet liegen alsjeblieft." zeg ik serieus. Hij schud zijn hoofd en ik ben stomverbaasd. "Hoe gaat dit dan in een roedel?" vraag ik verbaasd. "Wacht, hoe doe je dat in de mensenwereld?" vraagt hij terug. "Als we naar een restaurant gaan dan betalen we ervoor. Een kok maakt het en personeel bediend je dus die moeten ook hun loon krijgen. Maar jullie doen dat niet?" vraag ik verbaasd. "Nee wij doen zoiets niet. In een restaurant is het niet zoveel anders of dat je het thuis zou maken. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je iedere dag gaat natuurlijk. Maar wij brengen elk ons deel bij tot het samenleven. De eene is een landbewerker, de ander een kok of een Alpha. Iedereen is nodig dus iedereen doet zijn best hierbij en iedereen krijgt er iets voor terug omdat iedereen iets doet." Ik ben nog meer verbaasd na die uitleg. Nu wordt het wel steeds duidelijker dat echt iedereen gelijk is.

We zijn momenteel een korte wandeling aan het maken. "Ik heb het heel hard naar mijn zin gehad vandaag, bedankt." zegt hij en lacht. "Nee jij bedankt Oliver." zeg ik lachend terug. "Wil je volgende week terug op date. Sorry dat ik enkel zondag kan, het is mijn enige dag vrij dat ik heb." zegt hij een beetje teleurgesteld. "Natuurlijk wil ik dan terug met je op date. En oh dat is absoluut niet erg hoor!" zeg ik. Ik vind het ergens wel raar dat ze maar 1 dag vrij hebben. Verder was er een aangename stilte onder ons twee tijdens de wandeling.

We komen aan bij het roedelhuis en we stoppen voor de deur. "Nog eens bedankt voor vandaag." zeg ik blij en geef hem een kus op de wang. Daarna lopen we beide naar binnen. We voeg ons bij de rest op de sofa en kijken mee naar Louise haar dom programma.