TADIMLIK AŞK (TAMAMLANDI)

TADIMLIK AŞK -6

Günler hızla geçiyordu. İstanbul'daki düzenimi sonunda tam manasıyla kurmuştum. Öyle veya böyle bir şekilde bir ay geçirmiştim. Bu bir ayda hayatımda çok şey değişmişti. Zor da olsa Eymen'e olan hislerim takıntı durumundan çıkmış sadece saf bir sevgi olarak kalmıştı. Artık gözümde eskisi kadar büyütmüyordum. Bunda Eymen'in bana karşı olan davranışları fazlasıyla etkiliydi. Değersiz hissettiren, küçümseyici davranışları takıntılı hislerimi soğutmuştu ama ne olursa olsun ona olan aşkım bitmiyordu. Çünkü biliyordum, tanıyordum onu. O böyle biri değildi. İçindeki hırsları gün yüzüne çıkmış hıncını çevresindekileri kırarak çıkartıyordu. Şirketteki odamın kapısı tıklatıldığında içeriye giren kişiyle gülümsedim.

''Aslı Hanım bu çiçekler size?'' diyerek elindeki çiçek buketini bana uzattı. Şaşkınlık içerisinde çiçekleri elime aldım. Bana çiçek gönderecek biri yoktu ki hayatımda. Bu kadar nazik hareketin kimden olduğunu merak ederek üstünde bir not aradım. Aradığım küçük kağıdı çiçeğin üstünde buldum. Zarfı açıp üstünde yazılanları okuduğumda orada bir yere düşüp bayılmam mucize eseri bir durumdu. Ayakta kalamayacağımı hissettiğimde kendimi zorlukla koltuğuma attım.

'Seni kırdığım için çok üzgünüm. Bu çiçek uzlaşmamız için ilk adımımdı. Özür dilerim, beni affedebilecek misin? - Eymen KOREL'

Kağıdı defalarca okudum. Bunun bir kamera şakası olduğunu bile düşünüyordum. İki gün önce kapıda çarpıştığımız için onca laf söyleyen adam o değilmiş gibiydi. Burada çalıştığım her günü burnumdan getiren o adam şimdi bana zeytin dalı uzatmıştı. Gerçekten uzatmış mıydı? Ne değişmişti iki gün içerisinde. Eymen'i son zamanlarda gerçekten tanıyamıyordum. Önümde yapmam gereken bir sürü iş varken ben şimdi bu aldığım çiçekle nasıl çalışacaktım hiç bilmiyordum. Düşüncelerimi toplamak istesem de bu saatlerimi almıştı. Sonunda yorgunlukla kendimi koltuğuma yasladım. Dudaklarımın arasına yerleştirmiş olduğum kalemimle düşünceli bir şekilde oturuyordum. Ne hissetmiştim, neler  oluyordu? Masamı toparlayıp işten ayrılmak için çıktım. Bugün annemin yoğun isteği üzerine akşam yemeğine oraya gidiyordum. Arabamı bir pastanenin önünde durdurup yaş pasta aldım. Ailemin evinin önüne geldiğimde zili çalıp sabırsızca bekledim.

İçeriye girdiğimde tüm içtenliğimle annemin boynuna atladım.

''Deli kız.'' diyen anneme tebessümle bakmaya devam ettim. Abimin keyfi yok gibiydi. ''Hayırdır, küstün mü bana, babam bana araba aldı diye.''takıldım ona. Bakışları bana döndü. Kendini işaret ederek ''Çocuk muyum ben neden küsüyüm. Ayrıca alırsa alsın beni bağlamaz. Benim kapının önünde üç tane arabam var.''

''Haklısın, öylesine takılmıştım.'' diyerek büyük bir keyif eşliğinde yemek yerken sohbetimize devam ettim.

Babam, ''Araya mesafe koyma kızım. Sık sık uğra.'' dediğinde

''Babacığım çok yorgun oluyorum. Ama siz gelebilirsiniz. Bekleriz.'' dedim.

''Selin ne yapıyor kızım keşke onu da çağırsaydık.''

''Sorun değil zaten o hâlâ işte. İstese de gelemezdi.'' dediğimde babam benim abimle küçüklüğümüzün olduğu videoyu açtı. Özlemle eski anlarımızı izledim. Annem, ''Daha dün gibiydi. Ne ara bu kadar büyüdünüz?'' dediğinde abime baktım. O da duygulanmış görünüyordu. Çay eşliğinde aldığım pastayı yerken kendimi değişik hissettim. Eskilerden konuşmak güzel ve duygusaldı. Israrla bu geceyi burada geçirecektim. Misafir odasını ayarladıklarında burada kalacağımı belli eden bir mesaj attım Selin'e. İşe buradan gitmem daha kolay olacaktı. Sabah ailemle kahvaltı yapma imkanım da olacaktı. Uzun zaman sonra ilk kez kendimi bu kadar mutlu hissetmiştim. Eymen'in bana gönderdiği çiçekle içimdeki endişeli haller geçmiş içime huzur gelmişti. Bu haberi anında Selin'e haber vermemem hayıflanma ve söylenme içerikli birçok paragraf duymama sebep olacaktı ama şimdilik içimde kıpırdayan bu tatlı duygu eşliğinde gözlerimi kapatıp kendimi rahat huzurlu bir uykunun derin kollarına bıraktım.