Schim achter de Kroon (Vilori #1)

Hoofdstuk negentien

Ik stapel de boeken in stapeltjes van zeven op de toonbank, terwijl Sebastien ze er in setjes van drie weer vanaf pakt om in de boekenkasten te zetten. Het werk is simpel, maar ontspannend. Verstand op nul en stapelen.

Met dit soort simpele klusjes houden Sebastien en mijn oom me al de hele dag bezig. Na een aantal dagen bedrust zoals Dokter Bella had geadviseerd, heeft de Koning me vandaag de stad in gestuurd zodat ik weer een beetje in beweging kom. Iedereen behandelt me sinds het gedoe, ik weiger erover te praten als "de aanval", alsof ik van porselein ben.

Stiekem ben ik wel dankbaar voor de rust. Mijn hoofd draaide sinds vorige week overuren. De kleine paniekaanval van vrijdagavond droeg ook niet bij aan de rust in mijn hoofd. Inmiddels begin ik ook mentaal het herstellen van vorige week. Rebecca heeft me de laatste dagen met rust gelaten in mijn dromen. Iedere dag wordt de hoofdpijn een stukje minder.

Rust in mijn hoofd is iets wat ik de laatste tijd niet meer als vanzelfsprekend ben gaan zien. In de jaren die ik heb doorgebracht zonder het continue gezoem van mijn gave was ik haast vergeten hoe het was. De gedachtenspiralen, het gebrek aan concentratie, de hoofdpijn, en het gebrek aan stilte. En nu, weken nadat Aiden mijn gave weer heeft "aangezet", neem ik het hem nog steeds kwalijk.

Mijn motivatie voor het "uitzetten" van mijn gave was niet de juiste, maar ik was gelukkig in die jaren. Het was rustig en stil. Ik was niet anders, maar gewoon doorsnee. Ik kon doen alsof de hele Provost-revolutie nooit had bestaan, alsof mijn beste vriend me niet zo verschrikkelijk had verraden. Bovenal, ik kon de dood van Aerwilan verwerken, zonder er iedere seconde van de dag nog extra aan herinnerd te worden. Wilans dood kwam uit de lucht vallen. Hij was er. En hij was er niet meer. Weggeveegd. Verdwenen. Het liet een gapend gat achter. Dat gat heb ik in de loop van de jaren nooit helemaal weten te vullen. Niets voelde meer hetzelfde.

Soms vraag ik me af of dat ook de reden is dat de verdwijning van mijn vader me minder achtervolgt als de dood van Aerwilan. Misschien was er niet meer genoeg van mijn hart over om nogmaals zo erg te breken.

Mijn vaders verdwijning laat een kleiner gat in mijn hart achter, maar misschien wel een groter gat in mijn leven. Mijn vader was er altijd. Ik kon altijd bij hem terecht voor advies. Ik was een vaderskindje. Mijn vader was degene die me hielp met het verwerken van de dood van Aerwilan. Mijn vader hielp me met zoveel in mijn leven en het zijn de kleine dingen waarbij zijn afwezigheid echt tot me doordringt.

'Oké, ik ga er vandoor.' Mijn oom komt de trap af met een volle weekendtas over zijn schouder.

De abrupte stop in het ritme waarin Sebastien en ik waren gevallen, duwt mijn gedachten weer naar de achtergrond.

'U moet opschieten, meneer. Anders mist u de boot.' Seabastien legt zijn stapeltje boeken neer en geeft mijn oom een hand. 'Ik zal de komende dagen goed op de winkel passen.'

'Je vindt het echt niet erg? Ik begrijp het best als je geen tijd hebt om de winkel open te houden.' Het tripje van mijn oom naar een vriend op het vasteland stond al weken gepland, maar sinds vanochtend probeert hij terug te krabbelen.

'Het komt echt wel goed, oom. We redden ons wel.'

Na nog een paar keer te herhalen dat we het echt wel gaan redden, vertrekt mijn oom dan toch richting de boot.

'Er is een reden dat je oom zo weinig buitenkomt: hij is doodsbang dat er iets met zijn boekwinkel gebeurt,' zegt Sebastien als we mijn oom uitzwaaien. 'En de momenten waarop hij de winkel dan toch verlaat, is het meestal om nieuwe boeken te zoeken voor in de winkel.'

Lachend gaan we verder met het opbergen van de rest van de nieuwe voorraad. Ik geef hem net het laatste stapeltje boeken aan als Sebastiens telefoon gaat. Hij legt het stapeltje terug op de toonbank en haalt zijn telefoon uit zijn zak.