De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H2: Een Nieuwe Zaak

Vermoeid liep ze het bureau binnen. Ze had er spijt van dat ze zo laat was gaan slapen, maar het was voor een goed doel hield ze zichzelf voor. Ze wilden graag kinderen. Frank - de liefde van haar leven - en zij. Helaas ging dat niet zo gemakkelijk bij hen als dat bij anderen ging. Waarschijnlijk kwam het door de stress. Frank was druk met zijn pension en restaurant en ook Eva was druk met haar werk.
'Lange nacht gehad', werden haar gedachten onderbroken door Wolfs. Floris Wolfs, haar werkpartner en tevens beste vriend.
Eva gaf hem een dodelijke blik en nam plaats aan haar bureau. Ze pakte een dossier en sloeg deze open.
'Hebben we een zaak?', vroeg Eva haar partner en ze sloeg het dossier weer dicht, toen ze zag dat het al afgerond was. Ze richtte haar blik op hem en wreef de slaap uit haar ogen.
'Misschien is het slim als je een keer gewoon gaat slapen 's nachts', dacht hij haar de les te lezen, de vraag negerend.
'Bemoei je er niet mee', kapte ze hem gelijk af.
Ze had geen zin om er met hem over te praten en ze had al helemaal geen zin in zijn bemoeienissen. Wolfs opende zijn mond om tegen zijn werkpartner in te gaan, maar werd onderbroken door Mechels die de deur van haar kantoor opende.
'Wolfs, van Dongen, mijn kantoor!', werd de zin weer uitgesproken die ze bijna dagelijks te horen kregen. Met een zucht stond Eva op van haar stoel en liep achter Wolfs aan het kantoortje binnen.
'Ach, sluit de deur even.' De stem van Mechels was weer gezakt naar een acceptabel volume en Eva deed de deur dicht, waarna ze zich in een stoel tegenover haar liet zakken. Wolfs bleef staan en leunde met zijn handen op de stoel waar Eva zat.
'Er is een lijk gevonden in het theater aan het Vrijthof, ik wil dat jullie een kijkje nemen.'
Eva fronste haar wenkbrauwen, een theater was nou niet bepaald de plek waar vaak lijken werden gevonden. Ze zette haar handen op de leuning en zette zich zo af. Zonder verder nog iets te zeggen liepen de twee het kantoortje weer uit. Snel griste Wolfs zijn jasje van zijn stoel en liep hij in een snel tempo Eva achterna, die al richting de uitgang liep.

'Als je er niet bij bent met je hoofd, kan ik je niet gebruiken', klonk Wolfs nors vanaf de bestuurderskant.
Verbaasd draaide Eva haar hoofd naar hem toe.
'Kan jíj mij niet gebruiken?'
Wolfs zei niets, zijn blik was op de weg gericht en hij dacht na over wat hij moest zeggen
'Je kan je werk niet goed doen als je niet goed uitgerust bent', vervolgde hij zijn statement.
Eva zuchtte luid en liet haar hoofd tegen de stoel vallen.
'Ik kan príma mijn werk doen', sprak ze hem tegen.
Wolfs zei niets terug, hij zuchtte enkel. Waarschijnlijk omdat hij wist dat hij deze discussie niet van haar kon winnen.
Niet veel later arriveerde het stel bij het Vrijthof, waar Wolfs de auto parkeerde. Ze stapten uit en liepen in de richting van de menigte die zich voor de ingang van het theater had verzameld. Waarschijnlijk vonden ze de ambulance, de politieauto's en de mannen in witte pakken tamelijk interessant. Eva negeerde de mensen die hen verafschuwd aankeken omdat zij recht door de mensenmassa heen liepen, hun plek innemend. Wolfs pakte zijn ID uit zijn binnenzak en liet die aan een agent zien, die de ingang bewaakte. Het rood met wit gestreepte lint werd omhoog gehouden en de twee stapten er onderdoor. Met ferme passen liep Eva het gebouw naar binnen, Wolfs haar op de voet volgend. De spanning tussen de twee was om te snijden, wat mede kwam door het voorval in de auto.
'Wat hebben we?', vroeg Eva aan Joost, een forensisch onderzoeker waar ze vaker mee samenwerkten.
'Nadia Willemsen, negentien jaar', werd hen een zakje aangereikt met daarin het identiteit bewijs van de dode vrouw. Nog voordat Eva het kon aanpakken had Wolfs het al uit de handen van Joost gegrist.
'Doodsoorzaak?', bemoeide hij zich met het gesprek.
Joost bukte zich naast het lijk en wees een hoofdwond aan.
'Ze heeft een rake klap gehad op haar achterhoofd, we weten alleen niet of deze dodelijk was. De patholoog zal jullie meer vertellen wanneer de sectie is voltooid.'
Eva knikte en Joost stond weer op.
'Verder nog bijzonderheden?', vroeg ze.
Joost knikte en wees naar een kast waar een aantal forensisch onderzoekers omheen stonden.
'Er zit bloed op de punt van die kast, waarschijnlijk is ze daar tegenaan gevallen.'
Wolfs bedankte hem en samen liepen ze richting een collega die hen hopelijk meer kon vertellen, elkaar nog steeds negerend. Het verbaasde hen dat ze Marion aantroffen op de PD, normaal draaide ze nooit mee met een moordonderzoek.
'Hé Eva!', had Marion haar vrouwelijke collega en tevens vriendin meteen opgemerkt.
Eva begroette haar collega kort en kwam vrijwel meteen weer to the point.
'Zijn er getuigen?', vroeg ze haar in de hoop dat ze informatie voor hen had.
'Er zijn geen getuigen, tenminste die hebben zich nog niet gemeld.'
Eva onderbrak Marion met een diepe zucht, maar zij leek het te negeren.
'Vandaag was de generale repetitie van het toneelstuk waarin Nadia de hoofdrol speelde. De rest van de spelers en de andere mensen die meewerkten zijn opgevangen in een ruimte achter.'
'Is iedereen er nog?'
Marion knikte. 'Voor zover wij weten wel.'
Eva glimlachte dankbaar en gaf haar een schouderklopje. Wolfs liep alvast vooruit richting de ruimte waar de andere spelers zaten en ook Eva nam aanstalten om daar heen te lopen.
'Eva?' De stem van Marion hield haar echter tegen.
Ze draaide zich om en keek haar vriendin vragend aan.
'Wat is er tussen jullie aan de hand.' Natuurlijk had Marion meteen weer gemerkt dat ze anders tegen elkaar deden. Normaal vulden ze elkaar aan in een gesprek, maar dit keer had Wolfs zijn partner haar gang laten gaan.
'Niks, laat maar', wuifde Eva het weg en met ferme passen liep ze Wolfs achterna, die ze nog net een hoek om zag lopen. Ze versnelde haar pas iets zodat ze weer naast hem liep.
'Als iedereen hier nog is, zou de dader hier ook nog kunnen zijn.', was Wolfs zijn ingeving. Hij dacht weer eens dat een zaak zo makkelijk in elkaar zou steken. Het zou natuurlijk kunnen, maar de kans was nihil.
'Zou kunnen', had Eva dit keer geen zin om een discussie te beginnen en met een diepe zucht opende ze de deur.