Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 12

Το μόνο που ήξερα ήταν ότι πονούσε πολύ το κεφάλι μου. Ένιωσα κάποιον να με κρατάει στην αγκαλιά του. Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου. Είδα την Τα να με κοιτάει με ένα βλέμμα ανησυχίας....

"Πας καλά Έλλη? Μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό που έκανες! Ξες πόσο τρόμαξα?" τα μάτια της βούρκωσαν. Μου έριξε όμως ένα χαμόγελο. Έχει δίκιο. Πως θα την προστατέψω έτσι? Πως? Πάντα κάνω ότι μου έρθει πρώτα στο μυαλό... Δεν έπρεπε να είχαμε έρθει εδώ! Έπρεπε να την είχα ακούσει.... Είμαι ηλίθια! Όχι μόνο έβαλα την δική μου ζωή σε κίνδυνο αλλά κι την δική της!

"Τα συγγνώμη. Σε έβαλα σε κίνδυνο. Δεν ξέρω τι θα μας κάνουν κι τι θα γίνει από εδώ κι πέρα. Είσαι η καλύτερη μου φίλη κι αντί να σε προστατέψω εγώ σε έβαλα σε κίνδυνο...."

Η Τα τώρα έκλαιγε με λυγμούς. Το χαμόγελο της παρέμεινε στο πρόσωπο της. Δεν θέλω να βλέπω την κολλητή μου να κλαίει....νιώθω ότι θα κλάψω κι εγώ. Από παλιά θυμάμαι πάντα την προστάτευα. Εκείνη ήταν έξυπνη αλλά φοβόταν να να κάνει επικίνδυνα πράγματα η πολύ ακραία. Εγώ ήμουν κι παραμένω το αντίθετο...

"Μην το λες αυτό Έλλη! Είσαι η κολλητή μου κι το ξες πολύ καλά ότι εγώ σε ακολούθησα όπως με ακολουθάς κι εσύ. Μόνη μου σε ακολούθησα δεν με πίεσες εσύ. Τόσα χρόνια με προστατεύεις. Θέλω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Άλλωστε τι σόι κολλητάρια είμαστε αν δεν ακολουθεί η μια την άλλη. Θα βρούμε μια λύση μαζί. Όπως πάντα!"

Την αγκάλιασα κι με αγκάλιασε. Έχεις δίκιο Τα.... Πάντα έχεις...

Στο μυαλό μου ήρθαν τα γεγονότα που έγιναν πριν χάσω τις αισθήσεις μου.

"Τα πες μου που είμαστε?"

"Δεν ξέρω. Νομίζω σε μια καλύβα. Μόλις λιποθύμησες μου έκλεισαν τα μάτια. Μέτα περπατήσαμε για μισή ώρα. Τέλος, μόλις μπήκα σε αυτό το δωμάτιο μου έβγαλαν το μαντίλι που μου φόρεσαν. Επίσης μου πήραν κι το ρολόι. Καλά πότε άρχισαν οι απαγωγείς να μην θέλουν τους ομήρους τους να ξέρουν την ώρα?"

"Προσπαθείς να γίνεις αστεία Τα? Γιατί δεν το κατ έχεις στο έχω ξαναπεί"

"Έλα τώρα μην γίνεσαι κακιά!" κι οι δυο σκάσαμε στα γέλια... Έριξα μια ματιά στο δωμάτιο όπου βρισκόμασταν. Δεν υπήρχαν παράθυρα. Μάνο μια πόρτα κι μια κάμερα. Α κι οι τέσσερις τοίχοι. Κοίταξα την κάμερα κι τους έκανα μια χειρονομία. Το άξιζαν...

Έπειτα πήγα στην πόρτα. Κλειδωμένη. Τι πρωτότυπο σκέφτηκα... Άρχιζα να την κλοτσάω νευριασμένη καθώς ήμουν. Η Τα ήρθε κι με σταμάτησε. Κάθισα κάτω με τα χίλια ζόρια.

Στο κρύο πάτωμα...δεν σκέφτηκαν από ότι φαίνεται να βάλουν κάτι άλλο σε αυτό το δωμάτιο!

"Ηρέμησε Έλλη...δεν θα βγούμε από εδώ αν κάνεις έτσι.." μπορεί κι να μην βγούμε καθόλου έτσι κι αλλιώς! Πουφ...δεν ξέρω τι να κάνω! Ακούστηκαν βήματα κι σηκωθήκαμε επάνω.

Άνοιξε η πόρτα κι μπήκαν τα δυο αγόρια που μας είχαν πιάσει...

"Μπα μπα κ ποιοι ήρθαν! Σας λείψαμε?" τα λόγια μου έσταζαν από την ειρωνεία!

" όχι κι πολύ." μίλησε πάλι ο γαλανομάτης....

"Κρίμα...." ακόμα κι αν ήταν αυτοί που μας έπιασαν ήταν απλά τόσο σέξι...

"Πως είσαι? Σε χτύπησα λίγο δυνατά σόρρυ.." με το που το θυμήθηκα μου άναψαν τα λαμπάκια! Στο τσακ ήμουν να μην του επιτεθώ πάλι!

"Καλά είμαι μην ανησυχείς! Πρώτη φορά όμως ακούω απαγωγείς να λυπούνται για κάτι..."

Με κοίταξε με απορία. Προς μεγάλη μου έκπληξη μίλησε το άλλο αγόρι.

"Δεν σας απαγάγαμε. Άπλα σας φέραμε εδώ, για να μάθουμε τι ξέρετε αυτό είναι όλο...!" αχού η φωνή του ήταν υπέροχη... Σύνελθε Έλλη! Το χτύπημα στο κεφάλι σε χειροτέρεψε μου φαίνεται.

"Δεν ξέρουμε τίποτα. Άπλα ακολουθούσα τον αδερφούλη μου αυτό είναι όλο..."

"Κι ποιος είναι αυτός?" πετάχτηκε ο γαλαζούλης...

"Ο Νίκος. " του κάνω μια. Η έκφραση στο πρόσωπο του άλλαξε...

Με πλησίασε κι με έπιασε από το μπράτσο πολύ δυνατά...

"Ο Νίκος? Χμ ωραία τότε.." το βλέμμα του ήταν πολύ τρομαχτικό. Πλησίαζε το σώμα του κοντά μου. Η Τα είχε κοκαλώσει όση ώρα μας άκουγε να μιλάμε. Ήταν έτοιμος να με φιλήσει όταν μπήκε μέσα ο Νίκος κι του έριξε μια μπουνιά στο πρόσωπο.

Πρέπει να ήταν δυνατή γιατί ο άλλος με άφησε κι έπεσε ξερός στο πάτωμα. Τελικά οι μυς του δεν είναι μόνο για φιγούρα...

"Νίκο!" φώναξα έκπληκτη...

"Πρέπει να φύγουμε τώρα...!!!"

"Δεν πάω πουθενά αν δεν μου πεις τι συμβαίνει!"

"Αχ Έλλη θα σου πω μετά. Τώρα ακολούθησε με!"

"Όχι αν δεν μου πεις τι γίνεται κι ποιοι είναι αυτοί!" δεν φταίω..το πείσμα μου το γαϊδουρίσιο φταίει..

Ο Νίκος τα πήρε στο κρανίο. Ήρθε κοντά μου, με άρπαξε από τα πόδια κι με σήκωσε ψηλά στον ώμο του.

"Άσε με κάτω Νίκο τώρα!" αντί για απάντηση με χτύπησε στον κώλο...

"Αουτς! Τρελάθηκες?"

"Έλλη σε παρακαλώ επιστρέψουμε. Θα πάρουμε εγώ κι ο Άλεξ εσένα κι την φίλη σου από εδώ. Μόλις είμαστε ασφαλείς θα σου πω τι συμβαίνει οκ? Στο υπόσχομαι!" πρώτη φορά τον ακούω να μου μιλάει τόσο ειλικρινά. Ήταν αδύνατο να μην πιστέψω την κάθε του λέξη.

"Εντάξει σε πιστεύω!"