Breath(ongoing)

chapter 2

THE GIRL IN THE WINDOW

William

As the bell rang i fix my things and went outside  the classroom. As my way at the school gate somebody jump at my front. 

"william!! sus! uwian na! dapat ay happy happy tayo!" hindi ko sila pinansin, sanay na sila sa katahimikan ko at sanay na din ako sa kaingayan nila luis at serge. Theyre the only friends who choose to stay by my side despite of how wierd i am. 

"Hoy serge!  hindi mo ba isasabay yung kababata mo ?" pangaasar ni luis kay serge. Tinutukoy nya ay yung babae na may makapal na redaing glass at may maikling buhok, she is serge's childhood friend, serge actually from antique he just transfer here in bagio last year. 

"ulol! mahiyain yang si clarise, tsaka alam mo naman ang katayuan natin dito diba?" binatukan nya pa si luis.

"kunsabagay, mamaya nalag paglabas" ngisi ngisi pa ni Luis. Napa ilong iling nalang ako sa kagaguhan Ng dalawa. Nang makalabas ay agad kaming dumeretso sa parking ng bike.

Kinandado ko ang bike ko at inayos. "Huy Serge, angkas mo si Terese." Ang hilig lng into asarin si serge.

"Baka mag lalakad lng sya" pagtanggi ni Serge. Pumwesto na akong umupo sa bike ganun din so serge.

"Palalakarin mo yan? Mag Isa?parang Hindi mo close ah?"   Pangaasar parin ni Luis.

"Shut up luisio" and that made him shut up. He hates that nickname.

I started to drive my bike and hit the rode. And I heard them follow. I even heard Luis cursing Serge.

As usual we stop at the grocery store.

"Libre mo ngayon William!, Damihan mo naman." I ignore Luis and entered the store. Agad akong dumeretso sa drinks at kumuha ng sterilize milk.

Papunta palang ako sa counter ay napadaan ako sa chips side Kung saan na abutan ko pa na nag tatalo ang dalawa sa iisang oishi patata.

"Gagu!, Ako ang nauna! Mag hanap ka ng sayu" paghila ni Luis.

Hinila naman ni Serge Ang oishi. "Ako ang unang nakakita  inagaw mo lng!".

At doom na sila nag simulang mag agawan. I decided to leave them alone and go home but then I saw the cashier look at me. Mang Nestor, the cashier know us for long now.

Napahinga ako ng maluwag bago lumapit sa dalawang tukmol at inagaw ang oishi sa kanila.

"HEY!" they said in unison.

"Akin nato. Ang mag rereklamo hindi i le-libre." I walk past them and went straight to the cashier. I even heard both of them sigh.

Ako ang nahihiya sa kagaguhan nila. Kaya dumeretso na ako sa cashier bago pa dumami ang nakiatingin saamin. I payed for my food, nag iwan nlng ako ng malaking halaga sa cashier para sa bayad doon sa dalawa.

Dali dali akong umalis na sa counter at sumakay ng bike ko at nag pidal. Hindi din nagtagal ay naka habol ang dalawang ugok saakin. Asaran parin sila ng asaran hanggang sa pagliko sa aming barangay.

The wind is strong, panay ang tingin ko sa paligid ng may Makita akong van, its white big and new. I have never seen something like this in our village. Mukhang may bagong salta.

"WILLIAM! TARA TAMBAY!" sigaw ni luis bago sya bumaba ng bike nya at batsa nalang itong iniwan sa gilid ng daan at dali daling tumakbo paakyat ng patag na palagi naming tinatambayan. Sumunod naman si serge kaya sumunod nalang din ako.

maingat kong inayos ang bike ko at napaangta ng tingin sa Bahay na nasa gilid. This house doesn't isn't like this yesterday, kanina pagdaan ko ay medyo may dumi pa ito, maaring pinalinisan at may bumili. Wala na kasing gumagamit nito. Iiwas na sana ako ng tingin ng may madakip ang mga mata ko. May kwarto na nakaharap mismo sa patag ang bintana, may dumaan ditong babae na maputi. Biglaan akong nanigas sa pagaakalang multo ang Nakita ko ngunit mas nanlaki ang mga mata ko ng magtama ang mga mata namin ng babae.

Its just weird how far the girl is from me but I can see her eyes clearly, like a clear blue water in a vast ocean. Those orbs that like drowning me away were something I was just curious at first but little did I know that those same orbs will be the sole reason why my colorless life will start to have beauty.

And those colors are blue.

I have been preoccupied this days. Pauli ulit na nag re-replay ang nagyari noong nakaraang araw sa aking isipan, it was just quick but then its emough to make me stop and think.

Who is that girl?

Hindi ko naman kailangan malaman at mas lalong hindi ko namana importanteng malaman pa ngunit hindi maalis sa isipan ko ang mga bughaw nitong mata. Hindi ko na siya Nakita pagkatapos noon, na aakalain mong naglaho sya bigla. I haven't even saw someone going out and in of that house. Ang sabi lng saakin ni mama ay may bagong lipat daw sa tapat na mga kano.

I guess they weren't use to the province yet.

Days have passed and as usual, its always been normal, with my three friends always being noisy. I haven't thought of the girl since then, and its slowly getting out of my head.

or so I thought.