HOPELESS

PROLOGUE

| YOUR POV |

"Y/N????! Ano ka ba't kanina ka pa nakatulala jan? Kanina pa ako dada ng dada dito para namang hangin ang kausap ko. Bts na naman ba yang iniisip mo?"
Hiyaw ng bestfriend ko sa akin. Agad naman akong ngumiti sa kanya, "Hindi, ano ka ba :> hindi ko lang inakalang matutupad ang pangarap kong makapunta dito sa Seoul." Sabay akbay sa kanya.

"Asus, ano ka ba. Syempre deserve mo din naman sumaya." Sabi niya na nagpawala ng ngiti sa mga labi ko.

"Dolly, mag iikot-ikot lang muna ako sa paligid." Agad naman niyang naintindihan ang gusto kong iparating at tumango.

Habang nag-iikot ako, di ko maiwasang mamangha sa ganda ng paligid. Kung natataka kayo kung asan ako ngayon, nandito lang naman ako sa Naksan Park. Kung saan dati pinapangarap ko lamang puntahan. Minabuti ko munang umistambay dito sa railing ng pinakatuktok ng park. Habang nakatanaw ako sa mga tanawin sa baba, bumabalik lahat ng alaala ko nung mga panahong nag-aaral pa ako at mga kabaliwan ko sa bts.

Natawa ako. Yes, finally nandito na ako sa Seoul, sooner or later I will be seeing bangtan on their upcoming live concert. This would be my first time, dahil before hindi ko talaga afford. Even buying some merch, albums and army bombs, di ko magawa. I've been an army since they debuted. I was just a silent army, na ang alam lang gawin ay mag stream silently everytime may new release songs or mv sila. Just looking at the small screen and do illegal streaming when they have their online concerts and paid contents. Crying over a thousand times thinking about their sad past and disbandment. Heto na naman, tumutulo na naman luha ko. Bat ba ang sakit isipin ng disbandment na yan, eh wala pa naman.

Naisipan kong maglakad lakad ulit para naman mahimasmasan ako. Pinupunasan ko ang mga luha sa mata ko habang naglalakad, at di ko namalayang makakabangga na pala ako.

"Aray!" Asik ko.

"Miss, I'm sorry. Are you hurt?" Malalim na boses nung lalaking nakabangga ko.

"No, it's okay. It's my fault I didn't pay attention on my way. I'm sorry." Habang nagpapagpag ako sa sarili ko.

"Are you okay now?" Tanong niya ulit.

I was about to smile when I look at him, but it stunned me to see who's infront of me. My ideal man! He's just right here in front of me!

Sa sobrang pagka shock ko, di ko namalayang nakanganga na pala ako. He tap my shoulder and ask me again, "Miss, are you okay?"

Agad naman akong natauhan.
"Is this real? I'm I dreaming? Are you really Kim Taehyung of BTS?"

©BinibiningVina
~Hello co'armys, fam, pearls! This is still just a prologue. Sana magustuhan niyo. Pagpasensyahan niyo na kung hindi ko abot standards niyo, nagsisimula pa lang po ako. Please give this a star and comment. Sobrang maa'appreciate ko po yan. Kamsa! Borahae ami💜