The Only Exception: Let me pass through your ears

Chapter 2: Dream

Liann's POV

"Dahlen, ansaya dito sa lugar na 'to sana hindi na matapos ang mga araw na masaya at magkasama tayo." sabi ng babaeng katabi ko.

"No, hindi na talaga 'to matatapos. I promise you that." sabi ko naman.

"Dahlen, I love you so much." sabi ko

And I'm about to kiss her kaso, Bigla akong...

NAGISING.

Takte, panaginip lang pala kala ko totoo. Wala na akong maalala kundi yung scenery at yung huling mga pinagusapan namen.

Napaka gandang beach, samahan pa ng papalubog na araw. Sobrang perfect.

'Napakaganda, maipaint nga mamaya.'

Pero bat kasi panaginip, pwede naman totoo nalang tsk.

Teka umaga na ren pala, pero bat parang totoo talaga ang mga pangyayari parang ang sarap balik balikan. Aishh kung ano ano nanaman tong iniisip ko.

"Apollo tawag na tayo ni dad. Breakfast na daw tayo," sabi saken ni kuya.

"Five minutes Achilles," sagot ko naman.

Kagigel kase naman 'tong isang 'to, naputol tuloy yung pagiisip ko ng mga bagay bagay e.

"KUYA APOLLO! KUYA. Im three years older that you young man," sabi naman ni kuya, pikon talaga 'tong mokong na to buset HAHAHHA.

"K KUYA. Susunod nako, bumaba kana," sabi ko, "and paki sabi kay dad na ibigay yung phone ko pagbaba na pagbaba ko." pahabol ko.

"Yes sir," he sarcastically said at naramdaman ko nang umalis si mokong sa labas ng kwarto ko.

Bumangon na ren ako at naghilamos at inayos ang sarili para naman presentable akong haharap sa hapag.

"Morning" sabi ko sakanila pagkababa ko sa dining hall.

"Morning den. Maupo kana para makakain na tayo," sabi naman ni Mom.

Nabalot ng katahimikan ang hapag kainan namen. Well gento naman lagi yung set up.

Minsan lang andito si Dad. Kaya wala syang alam saken, ang masaklap pa don, di na nga nya nagagampanan yung tungkulin nya saken; samen na pamilya nya, lakas pang magkumpara sa iba.

Well sige I admit, Im the blacksheep of the family, mapa dito man o sa lahat ng angkan ng Williams. Pero kahit ganon wala akong pake. Ayoko den naman sila kasama e.

Just kiddin' kasundo ko naman yung mga pinsan ko, kasama ko ren sa kagaguhan yung mga yon. Tsaka isa pa nagkakaron kami ng grand reunion yearly.

Nang matapos akong kumain ay hiningi kona ang cellpone ko.

"Dad give me back my phone," I said without even looking at him.

"Why do you think that I'm gonna give it back to you?" sabi nya, shet naman talaga eto nanaman tayo.

"I have a lot of things to do with that fucking phone dad, so GIVE IT BACK TO ME."

Agad naman akong tinitigan nina kuya Achilles at Mom. Teka wala ba yung bunso namen dito? Asan nanaman kaya yon?

That spoiled brat.

"Can you just give his phone back dad, he have a lot of things to do with that phone. May pinapagawa den ako sakanya and he have to pass it to me through Email," pakikisali ni kuya sa usapan.

Well, alam nya sigurong ilang segundo nalang at magkakaroon nanaman ng sigalot between me and dad.

"Hon, give back his phone please," sabi naman ni mom na puno ng paglalambing habang hinihimas ang kamay ni dad.

"Here" sabi ni dad na parang–no di nya pa talaga gustong ibigay at ang sama pa ng tingin ha. Kagigil. Kala kung sinong matapang, under naman kay mom. (hehe, di biro yon, kala mo kung sinong supestikado, bakla naman kay mom)

"Thanks." I said sarcastically and smirked.

"If you were just like your brother and Zeus di sana tayo nagkakaproblema," there you go, nasabi nya nanaman ang magic word para mabanas ako ng husto.

"Dad/Hon!" –kuya Zandro and Mom

"Well, I feel sorry for you, co'z you raised a man that will never ever ever reach your expectations," I replied and then leave.

Yeah I left, baka may masabi pa sya sakin na di 'ko magugustuhan. Tho I'm kinda used to those painful words coming from him, there's still a sudden guilt coming from the back of my mind, blaming and asking myself why I'm not that good as my cousin Zeus, I was always like 'Do I really deserve this name? Am I deserving to have WILLIAMS on my name?'