Kai Parker

Ontmoeting

Je uiterlijk!

Je moeder!

Je vader!

Je wordt wakker en de zon schijnt door je raam heen. Je laat het je gezicht raken. Je voelt je helemaal compleet. Jij, je krachten, de zon. Je doet je kledingkast open en trekt een outfit aan

Je outfit!

Je loopt naar buiten om naar je vriendin Kara Danvers te gaan. Je doet de deur open en iedereen kijkt je aan. Je kijkt naar het grote scherm dat op het gebouw staat. Er staat iets over mij op. Een detective wordt geïnterviewd en zegt dit: ja ik heb de opdracht gekregen om Addison Queen te onderzoeken en ben achter heel qat verrassende dingen gekomen, ze heeft krachten en haar ouders zijn scarlet witch en spiderman, haar oude vijand is Kai Parker ze vocht daar lang geleden tegen. Dus sorry Addison maar dit is mij opgedragen door iemand. Ik dacht: ooh nee nu denkt misschien iedereen dat ik een gevaar ben door mijn krachten😱 ik moet snel naar Kara. Kara Danvers is Supergirl en begrijpt me vast. Zij wist dat ik krachten had. Ik kwam bij haar hoofdkwartier de DEO en opeens stonden daar heel wat mensen. Thor, Iron Man, Black Widow etc. Ik vroeg: wat doen jullie hier? Zij zeiden: sinds je moeder haar krachten heeft een ons heeft verraden (in de mcu films niet zo mar hier heeft ze hun verraden en Ultron terug gebracht) vinden we jou extra gevaarlijk en omdat je Kai Parker zelfs heb verslagen dat wisten we niet tot vandaag. Dus we sturen je naar de PrisonWorld. Je bent een gevaar. Toen kwam Barry allen (de flash) en die deed een krachtendemper om mn enkel. Ik dacht: waarom doen me vrienden dit. Ik zei: jongens stop ik heb niks misdaan. Ze luisterde niet en pakte elkaars handen beet en gingen in een kring staan. Ze spraken een spreuk uit. En voordat ik het wist was ik niet meer in de DEO maar in een bos. Ik zag mijn oude vijand die me door en door kent want niemand wou vroeger dat we vrienden waren dus zette ons tegen elkaar op. Hij zat daar. Ik zei: Kai?? Wat doe jij hier? Hij antwoordde: mijn familie heeft me hiernaartoe verbannen. Ik had medelijden met hem. Maar ik wou geen medelijden hebben hij is een pyschopaat ik kan een medelijden hebben. We deden voor even alsof we gewoon weer vrienden waren. We vertelde elkaar ons verhaal. En toen herinnerde we elkaar dat we eigenlijk nooit hadden moeten vechten tegen elkaar maar met elkaar. Hij zei nou ik ga maar weer eens, ik zie je later vast nog wel een keer Addison. En weg was hij. De volgende dag loop je door het bos en zie je Kai opeens achter je. Hij zegt: en voel je je al alleen? Hij begon steeds dichter bij te komen,  zo dichtbij dat ik zijn adem voelde. Mijn hart klopte zo hart. Mijn buik voelde vlinders. Ik dacht: ooh nee het kan toch niet zijn dat ik verliefd op een pyschopaat 😨

Ik heb dit geschreven omdat ik geïnspireerd was door een ander kai verhaal: Die ene met de roos. Ik weet alleen niet meer hoe die heet maar credits daarnaar!