Vampir Okulum #wattys2015

bölüm 3

ARKADAŞLAR BU BÖLÜMÜDE DÜZELTTİM UMARIM BEĞENİRSİNİZ :)

Odama geçtiğimde kapıyı kilitleyerek kapının arkasında delicesine ağlamaya başladım.Sessizde.Nefes almak acı veriyordu.Derin bir nefes aldım,derin bir nefes alınca kendimi daha da güçlü hissettim.Ya da öyle sandım.Her şey yolunda giderken birden bire bu şekilde olayların olması hayatımın en acı noktası olmuştu.Kendimi tuhaf hissediyordum.Buğulu ve cansız.Nefesim benden bağımsızdı.Tekrar zorla olsa derin bir nefes alarak ayağa kalkmıştım.Zorla kendimi yatağa attığımda yastığı yanıma alarak ellerimle sıkıyordum.Göz yaşlarım ise yastığı ıslatıyordu.

***********

Sabah kalktığımda başım delicesine ağrıyordu .Yataktan kalkıp banyoya doğru gidecekken annem merdivenlerden ikişer ikişer çıkarak yanıma geldi.

"Aşağı gel,konuşmamız lazım."diyerek kolumu tuttu.

"Konuşmak istemiyorum."dedim ciddiliğimi koruyarak.

Annem bana bir kaç saniye boyunca baktıktan sonra gözleri dolarak konuşmaya başladı.

"Alışmak zorundasın."derin bir nefes aldı."Biz alıştık ve sende alışmak zorundasın."

"Değilim."dedim sesimi yükselterek."Alışmak zorunda değilim."

Annem duvara elini koyarak ayakta durmaya çalışıyordu.

"İşleri zorlaştırma,gel artık ve konuşalım."diyerek bağırmıştı bana.

"Geliyorum."diyerek bende bağırmıştım.Sonrada annemle daha fazla konuşmayarak banyoya girip hızla kapıyı çarpmıştım.Bir insanın kendisinden korkması kadar kötü bir şey yok mudur bu hayatta.Acı çektirir kendinden nefret ettiğin için aynaya bakmamak daha doğrusu bakamamak.Çünkü o kadar cesaretin yoktur,o kadar güçlü birisi değilsindir.Yüzümü yıkayıp banyodan çıktığımda üzerime rahat bir şeyler giyerek aşağı annemlerin yanına inmiştim.Koltuğa oturup onlara baktığımda ise ellerimle oyalanarak ciddi bir şekilde konuşmaya başladım.

"Bu güne kadar normal bir insan gibi yaşadım,yaşadınız.Arkadaşlarımız insan,insanlar gibi yemek yiyoruz uyuyoruz.Ben,ben anlam veremiyorum,inanmak istemiyorum buna."diyerek konuşmakta güçlük çekiyordum.Babam ise bana baktığında derin bir nefes alarak konuşmaya başladı.

"Peki bilmen gereken her şeyi anlatayım o zaman."

Tepkisizce babamı dinliyordum.

"Sadece çok yorgun olduğumuzda uyuruz biz,geceleri ise avlanmaya çıkarız.Ama sen eğitimin boyunca normal uyuyacaksın.."

Babamın sözünü keserek konuşmaya başladım.

"Ne eğitiminden bahsediyorsunuz?"demiştim tedirgin bir şekilde.Babam anneme baktığında derin bir nefes alarak konuşmasına devam etti.

"Dört yıllık bir eğitim görmelisin,ve o okula gitmek zorundasın."

Sinirden gülerek yere bakıyordum.Bu kadarı da fazlaydı artık.

"O okula gitmiyorum."dedim emin bir ses tonuyla.

"Gitmek zorundasın!"diyerek sesini yükseltmişti babam.Sesini yükseltmesine ve bu yaşadıklarıma artık dayanamıyordum.

"Hayatımı mahvettiğiniz yetmedi?Canımı acıtmak için niye bu kadar çok çabalıyorsunuz."

Dedikten sonra ağlamaya başlamıştım.Göz yaşlarımı elimin tersiyle sildiğim de sakinleşerek derin nefes alıyordum.Ortamı bir kaç saniye sessizlik kapladığında annem bu sessizliği bozarak konuşmaya başladı.

"Okula gitmeyip evden çıkmamayı mı düşünüyorsun?Hapis hayatımı yaşayacaksın.Nereye kadar yapacaksın ki bunu?Bir kaç ay veya bir kaç yıl..Ondan sonra n'apmayı düşünüyorsun?Senin hayatın bu Em.Hayatımızı biz seçemiyoruz.

Hiç bir şey demeye gerek duymayarak susuyordum.Annem ise derin bir nefes aldığında konuşmaya başladı.

"Dört yıl dayanacaksın.Sadece dört yıl,ondan sonra istediğini yap.Ama yeter ki o okula git."

N'apacağımı bilmiyordum,kafam o kadar doluydu ki düşünecek yerim kalmamıştı.Gözlerimi bir kaç saniye kapattıktan sonra tekrar açarak titrek sesimle konuşmaya başladım.

"Yalnız kalıp düşünmek istiyorum."diyerek ayağa kalktığımda koşarak odama gitmiştim.