Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 14 (Α μέρος)

Ένιωθα κάτι να περπατάει επάνω μου. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα να στέκεται απο πάνω μου μια αράχνη. Βγάζοντας μια κραυγή κι βρίζοντας σηκώνομαι επάνω κι τρέχω μακριά απο την αράχνη. Ακούω τα γέλια του Νίκου κι γυρνάω κι τον βλέπω να αφήνει την αράχνη δίπλα του σε ένα δεντρό.

"Είσαι τρελός??" Του λέω με κομμένη την ανάσα ακόμα σοκαρισμένη. Εκείνος γελούσε βλέποντας το πρόσωπο μου. Η Τα με κοιτούσε κι αυτή κι προσπαθούσε να συγκρατήσει τα γέλια της.

"Νίκο στο είπα ότι θα τρομάξει..." λέει ο Άλεξ. Τρομάρα το λες εσύ αυτό? Έτοιμη να πάθω καρδιακό είμαι!!!!

"Έλα μην κάνετε έτσι μια πλάκα ήταν!" Ναι Νικολάκη ότι πεις.....για σένα μια πλάκα κι για μένα εφιάλτης!

"Τόσες ώρες προσπαθούσα να σε ξυπνήσω Έλλη κι εσύ τίποτα!" Μμμμ δικαιολογίες!

Εντάξει δεν είναι κι το πιο εύκολο πράγμα να με ξυπνάνε, το ομολογώ.

"Και εσύ προτίμησες να με τρομάξεις για να ξυπνήσω... Τα λέω σωστά?"

"Πολύ σωστά!" Αχχχ Νίκο πόσο θέλω να σου ρίξω μια μπουνιά στο πρόσωπο.....μόνο μια....αλλά καλή. Μόνο αυτό ζητάω!

Συγκράτησα τον θύμο μου. Ήμουν γεμάτη φύλλα. Τα έβγαλα απο πάνω μου κι απο τα μαλλιά μου.

"Κι τώρα τι κάνουμε?" Ρώτησα κοιτάζοντας τους έναν έναν.

"Ελπίζαμε να μας πεις εσύ Έλλη κι η καλή αίσθηση του προσανατολισμού σου!" Μου λέει όλο ειρωνεία.

"Για θύμισε μου Νίκο ποιος ήταν αυτός ο οποίος μας έμπλεξε σε όλο αυτό?? Αν δεν έβγαινες δεν θα γινόντουσαν όλα αυτά!" Του λέω με το ίδιο υφάκι....

"Βασικά εσύ μας έμπλεξες κι εσύ φταις γιατί εσύ με ακολούθησες.." ούπς. Όντως εγώ ήμουν η αίτια του μπλεξίματος μας. Να μην νομίζει όμως ότι ξέχασα και την υπόσχεση του.... έχε χάρη που δεν είναι η κατάλληλη ώρα για να τον ρωτήσω...

"Θέλεις σοβαρά να σου πω που θα πάμε?" Του είχα έτοιμη μια ωραία απάντηση....

"Τώρα που το σκέφτομαι όχι. Δεν θέλω να χαθούμε περισσότερο από ότι τώρα."

Του ρίχνω ένα βλέμμα μίσους. Εκείνος μου χαμογέλασε. Μην νομίζεις ότι με ένα χαμόγελο όλα διορθώνονται!

Λες κι διάβασε το μυαλό μου, μου έκλεισε το μάτι. Εντάξει μετά απο αυτό χαλάρωσα κι του χαμογέλασα. Ξέρει να με κουμαντάρι.......

"Εμμ παιδιά χωρίς να θέλω να σας δια κόψω δεν πάμε σιγά σιγά μπας και βρούμε καμιά έξοδο?" Μας λέει η Τα κοιτάζοντας μας. Εμείς σταματήσαμε να μαλώνουμε κι κοιταζόμασταν.

"Έχει δίκιο η Τα...." λέω.." πρέπει να βγούμε απο εδώ!"

"Κι πως θα ξέρουμε ότι ο δρόμος που θα πάρουμε θα είναι ο σωστός?"

Αμάν βρε Νίκο. Γιατί πάντα πρέπει να τα κάνεις όλα δύσκολα?

"Ανέβα σε κανένα δέντρο κι κοιτά απο ψηλά!" του λέω ειρωνικά με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Κι αν πέσεις ακόμα καλύτερα χε χε είμαι κακιά.

"Τους βρήκατε η ακόμα?" ακούστηκε μια φωνή όχι πολυ μακριά απο εμάς. Εγώ γούρλωσα τα μάτια μου.