Αντίθετοι κόσμοι

Η πρώτη φορά που ο Σέλντον είδε έναν Λιλιβήθρα, ήταν στην τρυφερή ηλικία των εννέα ετών. Για τίποτα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τα γεγονότα που στιγμάτισαν ολόκληρη την ζωή του, από εκείνη την τραγική περίοδο της ζωής του και μετά. Όταν ένιωσε για πρώτη φορά το περίεργο άγγιγμα του πατέρα του επάνω στο εύθραυστο κορμάκι του, νόμιζε στην αρχή ότι ήταν κάποιου είδους παιχνίδι, μα σύντομα διαπίστωσε πως ο πατέρας του δεν έπαιζε καθόλου. Ξαφνικά άρχισε να τον πονάει και να τον τραντάζει βίαια, μα όσο εκείνος έκλαιγε και φώναζε, τόσο ο πατέρας του τον πονούσε περισσότερο.

Και τότε εμφανίστηκε εντελώς ξαφνικά ένα μικρό πλασματάκι που ξεπήδησε παιχνιδιάρικα πίσω από το ξύλινο προσκέφαλο του κρεβατιού. Δεν ήταν μεγαλύτερο σε μέγεθος από την παλάμη του Σέλντον, ενώ το χρώμα ολόκληρου του σώματός του άλλαζε αποχρώσεις ανάλογα με τα συναισθήματα του μικρού αυτού πλάσματος.

Από την άλλη μεριά, τα ρούχα που φορούσε ήταν εντελώς συνηθισμένα. Αυτό το κοντό πράσινο σορτσάκι με το στενό λευκό φανελάκι τα είχε δει να τα φοράνε πάρα πολλά παιδάκια στην γειτονιά που έπαιζε τα απογεύματα ο Σέλντον. Τα παπούτσια του αστείου αυτού πλάσματος ήταν καφέ και έμοιαζαν με ξωτικού, μα το ίδιο το πλάσμα δεν έμοιαζε καθόλου με τα ξωτικά των παραμυθιών που του διάβαζε ορισμένα βράδια η μητέρα του. Ούτε μυτερά αυτιά είχε, ούτε καπέλο πάνω στο κεφάλι του. Και το σώμα του ήταν τόσο περίεργο έτσι που άλλαζε χρώματα κάθε φορά που εκείνο έκανε διάφορα πράγματα που επηρέαζαν την συμπεριφορά του! Στην αρχή όταν εμφανίστηκε ήταν όλο μωβ, μετά που προσπάθησε να κατέβει από το ξύλινο προσκέφαλο έγινε πράσινο και όταν έπεσε πάνω στο στρώμα άτσαλα τσαντίστηκε και έγινε κόκκινο σαν την φωτιά. Φτιάχνοντας ξανά τα ρούχα του που είχαν λίγο τσαλακωθεί, έγινε και πάλι μωβ.

Καθόταν εκεί και τον κοιτούσε με τα παιχνιδιάρικα ολοστρόγγυλα ματάκια του λέγοντάς του ότι όλα θα πάνε καλά. Και ακουμπώντας τα δάκρυα του μικρού Σέλντον στο ποτισμένο από αυτά σεντόνι, εναπόθεσε επάνω τους τα δικά του δάκρυα. Και τότε όλος ο πόνος που ένιωθε πάνω στο κορμί του ο Σέλντον χάθηκε. Ύστερα από λίγο χάθηκε και ο πατέρας του αφού πρώτα του φόρεσε ξανά την πιζάμα του. Το μόνο που άκουσε για λίγα δευτερόλεπτα ήταν αυτό που θα του στοίχειωνε όλη του την ζωή. Ήταν ο λόγος που θα ξυπνούσε τα υπόλοιπα βράδια τρομαγμένος και λουσμένος μέσα στον ιδρώτα του. Ο φρικτός ήχος από το φερμουάρ του παντελονιού του πατέρα του.