I Don't deserve you

κεφάλαιο 9- Μετά το σχολείο σπίτι κατευθείαν

-ΝΤΡΙΙΙΝΝΝΝΝΝ

χτυπά το ξυπνητήρι σηκώνομαι ντύνομαι και ετοιμάζομαι για το σχολείο.

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου πλησιάζω το δωμάτιο της μητέρας μου βλέπω ότι είναι κλειστή και πάω να φύγω.

- Που πας;

Λέει η μητέρα μου κι εγώ πετάγομαι

- Στο σχολείο μητέρα

-Ωραία, με το που σχολάσεις έλα κατευθείαν σπίτι

-Εντάξει μητέρα 

της απαντώ και φεύγω...

Φτάνω σχολείο ανοίγω την πόρτα στη τάξη Με βλέπει ο Χαρού και αμέσως μου γνέφει να μπώ μέσα και ας έχω αργήσει. Η υπόλοιπη ώρα πέρασε γρήγορα και με τα κείμενα που είχαμε ξεχάστηκα και λίγο απο τα προβλήματα μου αν και ο Χαρού καθόλου, αφού με κοίταγε συνέχεια.

Χτυπά το κουδούνι σηκώνονται όλα τα παδιά να φύγουν ενώ εγω βγάζω κάτι βιβλία απο την τσάντα με αποτέλεσμα να καθυστερίσω. Με το που τελείωσα και  πάω να ανοίξω την πόρτα να φύγω ο Χαρού κλείνει την πόρτα και με τραβά πάνω του.

- Που είσουν γαμώτο μου; Γιατί δεν απαντούσες στο τηλέφωνο και στα μηνύματα μου;

- Η μητέρα μου γύρισε!

Λέω και κοιτάω κάτω το πάτωμα με ντροπή θυμώντας εκείνο το βράδυ που είχα πιεί και του είπα κάποια πράγματα. Τότε, σηκώνει το πηγούνι μου με το χέρι του και...

- Μην το σκέφτεσαι κρατήσου μόνο για μια χρονιά μέτα θα έχεις ενηλικιωθεί και θα κάνεις ότι θέλεις, τόσα χρόνια την αντέχεις.

- Το ανχωτικό όμως είναι ότι όταν είμουν μικρή δεν θυμάμαι να με πείραζε η συμπεριφορά της αντιθέτως θα έλεγα... Απο την άλλη, αν μάθει για εμάς...

-Δεν θα μάθει για εμάς, θα είμαστε προσεκτικοί...

Λέει με ένα υπερπροστατευτικό βλέμμα και σε κάποια φάση το βλέμμα του αλλάζει σε ένα πονηρό.

- Εμάςςς; Έχουμε εμάς;

Ρωτάει και με κοιτά με ένα ηλίθιο βλέμμα, τσαντίζομαι πάω να φύγω και με τραβά για άλλη μια φορά πίσω και με φιλά....

ΑΑΧΧΧΧ αυτά τα χείλη του....

Σταματάμε όμως το φιλί (γιατί να μην ξεχνάμε είμαστε μέσα στη τάξη) αλλά κανονίζουμε να συναντηθούμε μετά.

Τελείωνω το σχολείο και μου κάνει νόημα ο Χαρού να μπω γρήγορα στο αμάξι.

Φτάνουμε στο σπίτι του και μπαίνω μέσα: ωραία διακόσμηση, ανοιχτά χρώματα, ωραίοι τοίχοι, έπιπλα. Απλώνομαι στο χώρο και αρχίζω να παρατηρώ.

- Ποιά είναι αυτή;

τον ρωτάω κοιτώντας μια φωτογραφία που ήταν αυτός μικρός με ένα άλλο μικρό αγόρι και άλλη μαι γυναίκα.

- Ο αδερφός μου και η μητέρα μου η οποία απεβίωσε

- Λύπάμαι 

Λέω και συνεχίζω να κοιτάω τη φωτογραφία. Εμένα αυτή η γυναίκα κάτι μου θυμίζει...Σκέφτομαι και...

Με φιλά χωρίς να το καταλάβω...Ανταποκρίνομαι στο φιλί του και ανεβαίνω πάνω του με σπρώχνει στο τοίχο και συνεχίζει να με φιλά στα χείλη στο λαιμό...κάποια στιγμή βογκάω καταλάθος και αυτό μάλλον τον καύλωσε λίγο πιο πολύ αφού το σώμα του κόλλησε ποιο πολύ στο δικό μου. Δεν ήθελα να σταματήσω... Με πήρε αγκαλιά με κατεβασε στο κρεβάτι και άρχισε να βγάζει την μπλούζα μου ενώ εγώ τη δικιά του και να με πιπιλάει. Όταν τα ρούχα είχαν βγει όλα χωρίς ειδοποιήση μπήκε μέσα μου...

-Αχχχ Ροζάνααα

Τελειώσαμε και ξαπλώσαμε αγκαλιά και σε κάποια φάση...

- Η μητέρα μουυυυ

Φωνάζω και αυτός πετάγεται... Την έχω βαψει μου είπε κατευθείαν μετά το σχολείο σπίτι....Φακ τι κάνω τώρα;