Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Görünmeyen bir eli kavrıyor elim.
Kalabalık bir yerdeyim, ucu bucağı yok.
Bir sürü insan çarpıyor bana.
Fakat nedense görünmeyen bir eli kavrıyor elim.
İnsanların yanındayım ama yok oluyorum.
Öyle yok oluyorum ki ardımda sadece senin kokun kalıyor.
Bir de yakıp yarıda bıraktığım sigaranın kokusu.
Ben giderken bile ardımda,
Kendime dair bir şey bırakamıyorum.
Kalabalık burası ama tek başımayım sanki.
Ve sanki kimse benim dilimden anlamıyor,
Ben bile.
Kimsenin bilmediği bir dilde,
Kimsenin bilmediği bir ezgi çalıyor burada.
Uykumdan beni kabuslarım uyandırıyor artık.
Gözlerim bana kızıyor, ellerim bana kızıyor, ruhum bana kızıyor.
İçimden sadece ağlamak geliyor,
Üzülmek geliyor.
Gözlerimin bana kızması bitince seni anıyor,
Seni arıyor.
Sana da kızıyor.
Şimdi benim bu hayatta tek bildiğim şey,
Bir geceye nelerin nasıl sığacağı.
Geceyi bavulum yapıyorum.
Geceye her şeyimi koyuyorum.
Aşkımı koyuyorum,
Ruhumu öldüren özlemimi koyuyorum,
Gülümseten hatıraları koyuyorum.
Gece dolunca kapıyorum onu.
Hatıralar belimi büküyor.
Sonra kendimden gidiyorum, bu şehirden gidiyorum.
Görünmeyen bir eli kavrıyor elim.
Onun elini tutunca yok oluyorum.
Kalabalık beni görmüyor,
Ben kendimi görmüyorum.
Yazan: nobodyskingdom
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şiir Antolojisi
Thơ caŞiir Yarışmaları isimli çalışmamızda oluşturduğunuz şiirler içerisinden haftanın kazananlarını artık 'Şiir Antolojisi' isimli çalışmamızda sizlere sunacağız. Sevdiğiniz mısralara yorumlarınızı bekliyoruz. Şiirle kalın!
