Adopted by Larry Stylinson

H1

POV Luna:

"ROT OP KUT MENS!" Zeg ik woest. Ik pak men spullen en ren weg. Als ik bijna 1 km heb gerend leun ik tegen een muurtje. Ik pak men telefoon. "Goede dag met de kindertelefoon." Komt van de andere kant van de telefoon. "Hoi, je spreekt met Luna." Ik ben buitenadem. "Ik-ik-ik." Ik kom niet uit mijn woorden. "Rustig maar, waarmee kan ik je helpen." "Ik wil naar een nieuw huis, ik voel me niet veilig." Zeg ik. Ik heb dit nog nooit tegen iemand gezegd. "Oki, mag ik je situatie weten?" Vraagt de vrouw met een lieve stem. "Ik ben in elkaar geslagen door mijn ouders. Ik ben 5 en speel voetbal en dans." Zeg ik. "Mijn ouders accepteren niet wie ik ben en vinden dat ik meer met school bezig moet zijn. Ook heeft mijn vader mij verkracht." Ik barst in huilen uit. "Oki, mag ik weten waar je bent dan zorg ik dat je veilig bent." Ik hoor dat de vrouw erg onder de indruk is van mijn verhaal. Ik geef mijn aderres en nog geen 5 minuten later komt er een vrouw aan lopen. Ze neemt me mee naar het park waar we even praten.

Een paar jaar later

Ik zit in het vliegtuig, alleen, weg van alles, op naar een nieuwe start. Ik heb de afgelopen tijd op veel plekken gewoond. Ik ben een tijdje in een weeshuis gewoond en toen ben ik geadopteerd, maar na 3 weken kwamen mijn adoptieouders om in een auto ongeluk die mijn biologische ouders veroorzaakt hebben. Daarna hebben ik overal tijdelijk gewoond, van mijn tante tot overgrootouders, maar ook een hele lange tijd op straat. Ik ben nu onderweg naar London, daar al ik eerst, tot ik geaddopteerd kan worden, bij Danielle en Beth. Twee van mijn grootste voorbeelden als het om voetbal gaat. Door de situatie thuis ben ik blij om opnieuw te beginnen. Helemaal opnieuw. Als ik aankom bij de aankomsthal zie ik Danielle en Beth al staan. Ik ren naar ze toe, zo snel als ik kan. Ik geef ze een dikke knuffel. "Hey welkom in London." zegt Daan (bijnaam van Danielle). Ik vind het redelijk ongemakkelijk in de auto. Als we bij het appartement zijn aangekomen kijk ik om mee heen. Het appartement staat voor een mooi park. Overal zijn bloemen met vele, felle kleuren. Het laat me lachen. "Mooi he." Zegt Beth. "Ja heel erg, ik heb dit al zo lang niet gezien." "Zullen we naar binnen gaan?" vraagt Danielle. "Ja ik ben benieuwd." zeg ik. We lopen naar binnen en ik zie een mooi, modern ingericht huis. Mijn mond valt open. Danielle en Beth leiden me rond en daarna plof ik op bed. Ik lees een paar dm's. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!" ik gil zo hard dat Beth en Daan meteen voor mijn neus staan. "Gaat alles oke?" vraagt Beth. Ik staar naar mijn scherm. "Eeh.. ja alles goed." Zeg ik snel als ik klaar ben met staren. "Wat was er?" vraagt Daan. "Ooh niks, gewoon geschrokken." Daan en Beth lopen de kamer uit. Ik staar naar mijn telefoon. Is dit echt? 

Na een lange tijd eindelijk weer geschreven. Ik heb het echt gemist. Ik weet dat het verhaal nu nog niks met Larry te maken heeft maar geloof me dat komt nog. Iedeen zijn altijd welkom.