TAKINTI(TAMAMLANDI)

32. bolum

"Kızım sana sesleniyorum"

"Ha"diye bir ses cıktı ağzımdan

"Sana sordum"

"Duymadım anneciğim"

"Ne o aşıkmısın kız"diyip gülen ablama uzaylı görmüş gibi baktım

"Gece diyoruz halan çağrdı orda kalıcaz "

"Ben gelmicem"dedim gözlerimi devirip

"Kızım hala mı o senin büyüğün uzatmayın unutun şu olayı"

"Anne" dedim sıkılmışcasına "bu konudan sıkıldım siz gidin sabah döersiniz"

"Baban izin verir mi zannediyorsun "

"Sanki ilk defa kalıyorum bu evde"

"Baban bu aralar seni gözünün önünden ayırmak istemiyor biliyorsun"dedi ve yüzümü ellerinin arasına aldı.

"Anne lütfen bak zaten halsizim uyuycam"

"Zorlama anne kızı"diyip öpücük attı ablam.

Öpücüğüne karşılık verdiğimde zil çaldı. Kapıyı açtığımda Can anlıma bir öpücük kondurdu ve içeriye girdi.

"Halam aradı yolda . çıkmadınız mı diyor daha hayırdır "

"Evet halana gidicez oğlum hadi hazırlanın sizleri özlemişler"

Gözlerimi olabildiğince devirdikten sonra elimle üçünü gösterdim ." Hazar,Can ve ablamı"

~~~~~~~~~~~

"Ben de kalayım işte"dediğinde bir kez daha ugfladım.

"Can ben cocuk değilim. Ve evimde tek kaldiğım zamanlar da ilk değil"

"İçim rahat etmiyor"

Yanağına bi öpücük kondurdum

"Söz veriyorum küçük kardeşim korkarsam veya birşey olursa hemen seni arayacağım. O zaman gelirsin"

"Söz mü" dediğinde gülümsedim

"Söz"

Onları evden uğurladıktan sonra odama geçip yatağa uzandım. Ağrıyan kafama ellerimle masaj yapmaya başladım. Sabahki olan şeyler bana çok agır gelmisti. Alp. Ne kadar acı çekmişti kim bilir. Hayat onu uçuruma itmişti. Evet itmişti ama o da kurtulmak istememişti . o da uçuruma koşmak istemişti. Herkese zarar vermişti,canını yakmıştı. Yoksa değişmek istemişmiydi. Yaşadıkları evet çok zordu. Zordu çünkü ailesini kaybetmişti. Bu dipsiz bucaksız uçurumdan kurtulmak istiyormuydu ki?

Belki de istemiyordu. Hep o korkunç adam olarak kalmak istiyordur. Ama etrafındaki insanlar ,onlar işte ne kadar da istiyorlardı. İyi olmasını'Alp'in eski Alp olmasını. Cidden onu bir tek ben mi değiştirebilirdim?

Sonra elim boynuma gitti . yavaş yavaş kaybolmaya başlayan morluklarıma. Onu o gün ben bile durduramamıştım. Bana yaptığı onca şey  o kötü olmuştu ve artık hep öyle kalacaktı.

Derin bir nefes alıp ugfladım. Yeter düşünme . unut gitsin. Ayağa kalktım ve mutfağa ilerledim. Bir bardak su aldıktan sonra odama geri döndüm. Kapıyı kapatıp ışığı yaktığımda yatakta oturan Alp'i görmemle elimdeki bardak yere düştü. Çığlık attığımda öylece beni izledi. Yatakta oturmuş bana bakıyordu. Hareket dahi etmeden. Gözleri kıpkırmızı olmuş hafif aralık olan dudaklarından nefesinin alış verişlerini duyuyordum

"Sen" dedim"burda ne arıyorsun"

Yavaşca yataktan kalktı. Beyaz gömleğinin iki düğmesini açmıştı. Omuzları düşüktü. Halsiz bir halde bana yaklaştı. Gözlerimi kısarak ona baktım. Geldi. Ne kaçtım ne konuştum. Kafasını öne eğerek omzuma koydu. Dudaklarının arasındaki nefesi hızlanmıştı. Omzuma ılık bir şeyin aktığını hissetim. Gözlerim olabildiğince açıldı. Sarp Alp ağlıyormuydu. Hani şu herkesin korktuğu,benim dahi. Ruhsuz ,gaddar, katil olan adam.