Koi No Yokan (One-shot)

KOI NO YOKAN

     I do not own the pic used for the cover.

[Japanese] Upon meeting someone- a feeling that the two of you may soon fall in love.

   

  It was early in June, starting of classes. Nakaenroll na ako sa isang school na matagal ko nang pinangarap noong nasa elementary palang ako. Dito kasi nag-aral ang ate at kuya ko. Hindi ito ang unang beses na makapasok ako rito, gaya ng inaasahan isa itong malaking private school na malapit lang sa subdivision namin. 

    Dumiretso ako sa bulletin board na nasa mismong entrance lang. pinasadahan ko ng tingin ang first year at hinanap ang room ko, 101. Hindi pa ako nakalalayo ay may tumawag sa akin. "Miss? Saan ba dito ang bldg D?"Tanong niya na ikingalingon ko.

    "Ah, dumiretso ka tapos pagkarating mo doon," sabay turo. "kanan ka at makikita mo na 'yon." Ngumiti ako at nagpasalamat naman siya. Nang maglakad na siya palayo ay nahagip ng ilong ko ang amoy ng pabango niya. For a moment, parang nag beat ng mabilis ang puso ko. At saka ko narealize, sa ibang direksiyon ko pala siya napapunta. Building D pala! Hindi B! Napasapo nalang ako sa ulo ko.

      "May nakaupo ba dito?" Tanong ko sa babaeng nasa tabi ng bangkong uupuan ko sa may bandang likod. "Ah, wala naman." Sagot niya sakin at saka ako umupo. Hindi ako nahirapan hanapin ang building at classroom ko na nasa second floor lang.

       Nasa kalagitnaan na ng pagpapakilala ang magiging adviser ko nang may lalaking bigla na lang sumulpot sa may front door. Nakita namin yon dahil air conditioned ang classroom at closed ang doors. "I'm sorry po, Ma'am. Nahirapan po akong hanapin ang room ko dahil mali po ang naiturong building sakin kanina."

     Nanlaki ang mga mata ko. "It's okay, have a seat. Next time hindi na ako magtotolerate ng late." Naupo naman ang lalaki sa bandang unahan. Kinakabahan ako dahil baka makita niya ako. Buti na lamang ay hindi siya lumilingon. "So class, I assume-"

     "Ms. Evans?" Tanong ng isang teacher na dahan dahang nagbukas ng pinto. "Yes?" Pumasok ito. "Ask ko lang po kung naligaw ba dito si Cyril Josh Alpuerto?" Sabi nito at isang lalaki ang nagtaas ng kamay. "Ay ayan ka pala, kunin ko lang siya Ma'am ah, nagkamali kasi ng lista sa kanya."

     "Oh, sure go ahead. Hindi pa kasi ako nakakapag-check ng attendance nila eh." Nagtanguaan sila at nakita kong tumayo yung lalaki kanina. So, his name's Cyril. The moment he looked back para kunin ang bag niya ay alam kong nahagip ng mga mata niya ang saakin. I saw a flash of realization sa mukha niya bago tuluyang lumabas kasama nung teacher.

   Akala ko magiging kaklase ko na siya, hindi pa pala. Napahawak ako sa dibdib ko. "Bakit?"

    
 
        Everytime na ipalilinis samin ang hagdan na nasa tabi lang ng classroom namin bilang punishment sa maiingay na row ay nakikita ko si Cyril. It's weird but we always had some series of what I called patterned staring.

     First, we'll look at each other then both look away. After a few seconds, we'll look back. This time it's in the eyes. Like there's something caught in between that words lack to express. Action speaks it all but I'm afraid, it's inaudible. I have an idea of what this is called but won't initiate it.

     

       September, on my second year in highschool. It was when I realized I do have a crush on him. We've saw each other occasionally on auditoriums, canteens, hallways and path-walks and lobbies. But never said a word to each other. Only, stare, look away the stare again.