Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 16

Άντε επειδή σας άφησα με την αγωνιά**φτου μου δεν ντρέπομαι** αποφάσισα να γράψω κι ακόμα ένα κεφ. Τώρα που το έχω κι φρέσκο στο μυαλό μου...αχχχ αμάν να δω πως θα σηκωθώ για να πάω σχολείο αύριο.....

Καθίσαμε όλοι αμίλητοι κοιτώντας τον Νίκο. Εκείνος ξερόβηξε κι μετά απο ένα λεπτό σκέψης άρχισε να μιλάει....

"Λοιπόν, ότι πω δεν αφορά μόνο  εμένα αλλά κι τον Πέτρο. Επίσης δεν θέλω να βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα για το ότι ακούσετε. Ξεκινάω! Όλα άρχισαν όταν εγώ κι ο Πέτρος ήμασταν μικροί περίπου 5 χρονών. Τότε ήταν που οι γονείς του πέθαναν σε ένα ατύχημα.... Κανείς δεν ξέρει πως ακριβώς συνέβει. Ο θείος μου, ο πατέρας του ήταν πολυ καλός οδηγός και ήταν σοκαριστικό για εμάς να μάθουμε ότι πέθανε απο τροχαίο. Εγώ δεν κατάλαβα κι πολλά. Ο Πέτρος όμως το κατάλαβε κι άρχισε να κλαίει. Έκλαιγα κι εγώ μαζί του. Εκείνος όμως έκλαιγε καθημερινά κι ζητούσε να δει τους γονείς του. Δεν τον άφηναν όμως γιατί ήταν μικρός και το νεκροταφείο δεν είναι μέρος για παιδιά. Μέτα απο λίγο καιρό το αποδέχτηκε. Άλλα τα βάσανα του δεν σταμάτησαν εκεί. Πήγαινε απο τον έναν συγγενή στον άλλον. Δεν είμαστε μικρή οικογένεια εμείς.... Εγώ με τον Πέτρο έχουμε πολλές θείες κι ξαδέρφια.... Όπως έλεγα ποτέ δεν κάθισε σε κανέναν για πάνω απο έναν μήνα. Μέχρι που τον πήραμε εμείς. Είχε βρει κι πάλι το σπίτι που του έλειπε. Τότε ήταν που ζούσε κι η μητέρα μου. Κάθε μέρα στο σπίτι ήταν όλοι χαρούμενοι κι χαμογελαστοί. Ο Πέτρος κατάφερε να ξεπεράσει τον χαμό των γονιών του. Εμείς οι δυο πολυ σύντομα γίναμε οι καλύτεροι φίλοι κι αδερφοί... Δεν θα ζητούσα καλύτερο αδερφό. Ήταν λίγο αδέξιος κι εγώ σαν μεγαλύτερος, για έναν μήνα, τον πρόσεχα πολυ. Ήμουν υπεύθυνο άτομο μην με κοιτάτε έτσι. Κάναμε τα πάντα μαζί. Καθώς μεγαλώναμε αρχίσαμε να κάνουμε αταξίες. Τις περισσότερες φορές τις άρχιζε ο Πέτρος. Οι γονείς μου τον μάλωναν συνέχεια κι του έλεγαν να πάρει παράδειγμα απο μένα. Θύμωνε μαζί μου, αλλά σύντομα το ξεχνούσε κι ερχόταν πάλι κοντά μου. Όταν μεγαλώσαμε πλέον στην δευτέρα γυμνασίου έχασα την μητέρα μου. Ο Πέτρος έμεινε στο πλάι μου μέχρι να το ξεπεράσω. Μου πήρε πολύ καιρό για να το ξεπεράσω. Με την βοήθεια του Πέτρου όμως όλη η λύπη κι η στεναχώρια κι το κενό που είχα μέσα μου έφυγε. Ο πατέρας μου εκείνη την περίοδο άρχισε να δουλεύει πολλές ώρες κι να λείπει απο το σπίτι. Δεν άντεχε να γυρνάει σε μας. Είχε στεναχωρηθεί πιο πολυ απο εμένα. Ήμασταν μόνοι μας εγώ κι ο Πέτρος στο σπίτι. Τότε ήταν που ο Πέτρος χωρίς κανέναν να τον ελέγχει άρχισε να κάνει κακίες παρέες. Όπως είπα πήγαινα παντού μαζί του. Τον προστάτευα απο τα πάντα. Σαν αδέξιος που ήταν έμπλεκε σε πολλούς καβγάδες. Με παρέσερνε κι εμένα κι έμπλεκα κι εγώ. Φτάσαμε κι στο σημείο να έχουμε κι δικιά μας συμμορία. Επειδή εγώ ήμουν πιο ανοιχτόμυαλος ας το πούμε έγινα ο αρχηγός της συμμορίας μας. Δεν το ήθελα βέβαια. Αυτός που το ήθελε πιο πολυ απο εμένα ήταν ο Πέτρος. Τον ένιωθα να απομακρύνεται όλο κι πιο πολυ απο εμένα. Επίσης ήμουν δημοφιλής με τα κορίτσια κι αυτό τον εκνεύριζε ακόμα περισσότερο. Μια μέρα όμως μαλώσαμε κι μου είπε ότι δεν θέλει να ζει στην σκιά μου κι να είναι πάντα εκείνος που θα προστατεύεται κι θα έρχεται δεύτερος. Το μίσος του για εμένα τον τύφλωσε κι τώρα θέλει να με καταστρέψει κι να πάρει μακριά μου ότι έχω κι αγαπώ."

Είχαμε μείνει εγώ κι η Τα με ανοιχτό το στόμα....Ο Άλεξ πρέπει να το ήξερε γιατί δεν ήταν έκπληκτος όπως εμείς. Στην τελευταία του φράση κοίταξε εμένα... Όλοι γυρίσανε να με κοιτάξουν... Κάτσε ένα λεπτό τι έγινε μόλις τώρα??? Είπε ότι με αγαπάει?? Κι μάλιστα μπροστά σε όλους?? Η καρδιά μου χτυπάει πολυ δυνατά. Πανάθεμα σε Νίκο!!

"Μην ανησυχείτε όμως δεν θα τον αφήσω να πάρει απο εμένα αυτό που μου ανήκει." λέει κι σηκώνεται κι έρχεται προς το μέρος μου. Τον κοίταξα συγχυσμένη κι μπερδεμένη.

Σηκώθηκα όρθια. Με πλησίασε τόσο κοντά. Ήμασταν μόνο ένα μέτρο μακριά. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή! Αυτό είναι με χάνετε!!

Απλώνει το χέρι του το περνάει στην μέση μου, με τραβάει κοντά του κι με φιλάει. Πήγα να τραβηχτώ αλλά πριν προλάβω, πέρασε το ελεύθερο χέρι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου σπρώχνοντας με πιο κοντά του. Η Τα με τον Άλεξ είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ούτε κι αυτοί το περίμεναν.

Μου δάγκωσε το κάτω χείλος μου κι εγώ διστακτικά άνοιξα το στόμα μου, με έναν παραπονιαρικό ήχο. Το φιλί του έγινε πιο βίαιο αλλά ήταν ωραίο. Άλλο που δεν θέλω κι εγώ!!!

Η Τα δεν άργησε να στρέψει το βλέμμα της αλλού κατακόκκινη. Ο Άλεξ έκανε κι εκείνος το ίδιο.

Ένιωθα χαμένη μες το φιλί μας. Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω τι ακριβώς έχει γίνει τα τελευταία λεπτά.

Το μόνο που ήξερα ήταν πως τίποτα δεν θα έμενε ίδιο κι ότι όλα θα άλλαζαν. Προς το καλύτερο? Χειρότερο? Θα δείξει.......

 ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΤΗΝ ΓΛΥΚΙΆ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΉ ΓΙΑ ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΙΔΈΑ....!!!!