Zawgi
နန္းရည္နဲ႔ဘိုရာကမာသာႀကီးဆီသြားေမးၾကေတာ့သူမက
ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသာခဏၾကည့္ေနမိသည္။ရိပ္ခနဲျဖတ္သြားတဲ့ေက်ာျပင္တစ္ခုကျမင္ဖူးေနသည္
မို႔လိုက္သြားလိုက္ေတာ့ဟြာရင္းရယ္ေခ်ာင္ၾကားထဲထိုင္ေနကာဖုန္းကိုအသည္းအသန္လုပ္ေနေလသည္။
"ဟြာရင္းနင္ကဒီကိုဘာလာလုပ္ထာလဲ..ဟမ္...ငါေျပာ
တာၾကားလား”
"ဒီတိုင္းပ်င္းလို႔ေပါ့အမေစာက္ပူပါလား.အမတို႔အမူစစ္
ေတြစံုေထာက္ေတြကေလကိုယ့္အပူမဟုတ္တာကိုအပူ
႐ုပ္ဟန္ေဆာင္ျပၿပီး႐ႈိးလုပ္ေနတာမသိဘူးမ်ားမွတ္ေနလား..ဟင္း...ရပ္ကြပ္ထဲမွာလည္းေစာက္တတ္ႀကီးလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔”
ဟြာရင္းအိမ္နီးနားျခင္းလူတစ္ေယာက္ကနင့္ကိုေတြ႔လို႔
ႏႈတ္ဆက္ထာကို႐ိုင္းစိုင္းတဲ့အျပဳအမႈနဲ႔အခုလိုေျပာတယ္နင္ကေလတကယ္ေတာ့ပ်က္စီးေနၿပီ ၿပီးေတာ့နင္က
တကယ္ကို႔သံုးစားမရေတာ့ဘူးပဲ”
ဟြားရင္းဆိုတာအိမ္နီးနားခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့သူမကိုယ္သူမသူေဌးသမီးဆိုၿပီး
ေမာက္မာေနေပမဲ့ဒီေကာင္မေလးေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးေနတာကိုသိသည္။မတရားလည္းညစ္ပတ္ေသးသည္။
ဥပမာဆင္းရဲတဲ့ကေလးေတြကိုႏိုပ္စက္ၿပီးပိုက္ဆံေပးတာတို႔ဘာတို႔ေပါ့။ၾကည့္မရေသာ္ျငားယခုအျဖစ္အပ်က္
မွာထူးစမ္းေနသည္မို႔ေမးေနရျခင္း။သို႔ေသာ္ညားေဒါသကထြက္လာသည္မို႔အျပင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ကားကမ႐ွိေတာ့ေျခဟိုႏွစ္ေယာက္ေတာ့ေမာင္း
သြားၿပီထင္ေလသည္။
.............
"အြန္ေစာႏွင္းေကာနန္းရည္နဲ႔ဘိုရာနဲအတူတူလိုက္သြား
တာမဟုတ္လား”
အဖြဲ႔မႉးစကားသံအဆံုးေခါင္းခ်င္းဆိုင္မိသည္ကဆြန္းနန္း
ရည္နဲ႔ကင္ဘိုရာတို႔ႏွစ္ေယာက္။အေတြးကေတာ့မာသာ
ႀကီးေက်ာင္းတြင္က်န္ခဲ့ေလာက္မည္ဟုသာ။
"ထားပစ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူးေမ့သြားခဲ့တာပါနန္းရည္တို႔ကႏွစ္ေယာက္တည္းလုပ္ေနၾကေတာ့ေလ”
