Sixto Axel Velasquez

Kabanata 15

Nakatanaw lang ako sa may balcony habang malalim ang iniisip. Ganito na ang naging routine ko buong linggo. Nag-aalala na kasi ako kay Hazel, napaka tamlay niya na. Nuong isang araw pa nga ay kinausap ako ng teacher nito na napaka tamlay niya, she's lack of energy. Nuong ipinanganak ko naman siya maayos naman sila, and Lauro always check them every two years.

Arms wrapped in my waist. Napangiti ako. It's Lauro. He kissed my nape.

''Ang lalim ng iniisip mo, may problema ba?'' tanong niya.

Bumuntong hininga ulit ako at humarap sa kanya. ''Hazel and Issa's teacher talked to me, she's worried about Hazel, napaka tahimik daw at palaging nasa table niya lang daw. Hindi daw nakikipag laro sa ibang bata'''aniko.

Kumunot ang noo niya na parang naguguluhan. ''And what's the problem with that? Baka talagang hindi gusto ni Hazel ang pakikipag socialize, hayaan mo ang anak natin. Lalaki din iyon at paglaki niya matututo narin iyon makisalimuha.'' he said like erasing my worries.

Pinilit ko nalang ang ngumiti. Hindi parin naaalis ang aking pag-aalala. Isa akong ina kaya ramdam ko kung may nangyayari sa mga anak ko and I can feel it. Bukas na bukas din ay mage-schedule ako.

''Puntahan ko muna sila'' aniko at lumabas na ng kwarto. Dumaritso ako sa kwarto ng mga anak ko. Pagpasok ko ay nakita ko kaagad si Hazel na nakaupo sa kama katabi ang kakambal niyang tulog na tulog na. She's catching her breath. Mabilis akong lumapit at lumuhod sa harap niya. Kinabahan na ako.

''May problema ba anak?'' nangingiyak kong tanong.

She's catching her breath and she's so very pale.

''Lauro! Lauro!'' balisang tawag ko sa asawa ko habang ginagawa ang kailangang gawin.

''Anak huminga ka lang ng malalim'' I said to my daughter. Nanginginig ang buong kalamnan ko habang nakatingin sa anak ko. Nakikita kong nahihirapan siya.

''Mamay...'' nanghihina niyang tawag sa akin. ''Mamay... Hindi ako makahinga...''

''A-anak, hang on ha? Nandito si Mamay pupunta tayo sa Doctor'' umiiyak kong sabi.

Hinalikan ko siya sa noo at binuhat na. Tinakbo ko siya pababa. Nakita ko kaagad na lumabas si Lauro sa kwarto.

''What happened?'' nag-aalala niyang tanong habang nakatingin kay Hazel.

''A-ang a--anak ko''

Mabilisan naming isinugod si Hazel sa Hospital. Tinignan siya duon nila Lauro habang ako ay nasa labas ng emergency room. Umiiyak ng umiiyak.

Diyos ko, huwag niyong pabayaan ang anak ko. Sila nalang ang bumubuo sa akin, ako nalang po ang pahirapan niyo. Nagmamakaawa ako.

I called Raney to come here, hindi na si Gela dahil walang magbabantay kay Papa duon kapag silang dalawa ang pumunta dito. Hindi ako makagalaw sa upuan habang hinihintay ang anak ko. Parang binubugbug ang puso ko habang iniisip ang anak ko.

Mayamaya pa ay dumating na si Raney tumabi ito sa akin sa pagkakaupo.

''Ate, anong nangyari?'' nag-aalala niyang tanong.

I turned to him weakly while being choked in fear and pain. ''Si Hazel, iyong anak ko Raney...'' I cried so much. Raney hugged me and I cried more on his shoulder.

''Magiging maayos din si Hazel, Ate. Magiging maayos lang si Hazel'' he comforted.

Hinahagod nito ang aking likod habang ako ay umiiyak parin. Bakit ba ito nangyayari sa akin? Bakit pa ang anak ko? Kung pwede naman ako nalang sana... Ako nalang sana iyong nahihirapan.

Naghintay kami ng isang oras at sa wakas ay lumabas narin si Lauro na may kasamang pang Doctor. Lumapit ako kay Lauro. He hugged me and I hugged him back. Naiiyak tuloy ulit ako.