Ułańska Fantazja

Rozdział V. Przedszkole może jednak nie jest najpoważniejszym problemem

Witam was raz jeszcze, towarzysze!

Liczyłam na to, że uda mi się opublikować ten rozdział przed osiemnastą, ale jako że i tak nic nie jemy, to może być.

~~~~

Mikstura rzeczywiście wybuchła w nieodpowiednim momencie.

– Arthur, czytajże instrukcję! – wymownie wskazałam na leżący między nami podręcznik do eliksirów. – Dwa powolne obroty w lewo miały być! W lewo, nie w prawo!

– No przepraszam! – odkrzyknął, podejmując próby oczyszczenia naszego stanowiska pracy z resztek cieczy, która jeszcze chwilę temu bulgotała spokojnie w kociołku. Magia to jest jednak niepojęta rzecz. Jakim cudem coś, co miało być eliksirem na uspokojenie, eksploduje, gdy zamieszasz łyżką w złą stronę?

– To co teraz, robimy od nowa? – chłopak odwrócił się do mnie i omal nie parsknęłam śmiechem, widząc, że wybuchający wywar przypalił mu brwi. W innym wypadku nie byłoby to pewnie tak komiczne, ale ze wszystkich ludzi, których znam, Arthur ma zdecydowanie najgrubsze brwi (dodatkowo są one czarne, mimo że włosy ma blond. Podejrzane zjawisko). A przypalone rzucały się w oczy jeszcze bardziej niż zwykle. Powstrzymałam się jednak od śmiechu, bo już i tak miał ciężki poranek i bez moich przytyków na temat jego brwi. Od kiedy wsypał Huberta, a już zwłaszcza od tamtej nieszczęsnej imprezy, był obecnie bezkonkurencyjnie głównym wrogiem publicznym swojego własnego domu. A dzisiaj po, jak się okazało, zwycięskim powrocie Huberta z Zakazanego Lasu (nie tylko przeżył, ale nawet nie nabawił się żadnych obrażeń większych niż zadrapania na rękach) jego wyznawcy (zwłaszcza siostry Kamebridge) zupełnie nie mieli litości. Dwie z nich wraz z samym Hubertem usiadły w ławce za nami i od początku lekcji rzucały w Arthura złośliwymi komentarzami i kłakami zebranymi z podłogi. Pani Mow określiłaby to trafnie słowami ,,no przedszkole"!. Po tej ilości spędzonego z nią czasu (wszystkie lekcje obrony przed czarną magią, jakie miałam w tej szkole) i słuchania tej oceny zachowania uczniów średnio raz na tydzień w sumie określiłabym to tak samo. No przedszkole!

Hubert zaś w tym czasie usilnie starał się ignorować obie siostry, chociaż widać było, że ich zachowanie denerwuje go prawie tak bardzo jak nas. W końcu poświęcały prawie całą swoją energię na zbieranie podłogowego kurzu i w związku z tym przygotowanie eliksiru spadało w całości na niego. A to nie był częsty przypadek: prawie zawsze Hubert ustawiał się tak, żeby to ktoś pracował za niego, a nigdy on za kogoś i w czasie poświęconym na wykonanie zadania wygłaszał różnorakie przemowy lub dopracowywał swoje teorie spiskowe.

– Moglibyście mi podać olejek różany? – zapytał Simon, który miał tego pecha przyrządzać eliksir razem ze mną i Arthurem i przystąpił już do próby ponownego stworzenia go, w trakcie gdy ja myślałam o brwiach Arthura, pani Mow i gotującym w skupieniu wywar Hubercie, a Arthur kończył sprzątać stanowisko, jednocześnie uchylając się przed nową porcją kłaków. Czy serio nikt nigdy nie sprząta tej podłogi? Doprawdy, sanepid by się załamał, widząc tę szkołę: podłoga nigdy nawet nie zamiatana, tysiącletni nieprany kapelusz wsadzany co roku uczniom na głowę (kto wie, może zawszony), a o tym, co znajduje się z tyłu schowków na miotły, nawet wspominać nie będę. Brrr. I jeszcze ten ciągły brak papieru w toaletach! Skandal po prostu.

Gdy tylko Simon skończył odmierzać olejek różany (robił to szklaną pipetą zakupioną w jakimś mugolskim sklepie chemicznym z przedziałką o dokładności drugiej części mililitra. Tylko taka precyzja go satysfakcjonowała), przystąpił do skrupulatnego siekania much siatkoskrzydłych. Uznaliśmy z Arthurem, że również nie możemy się obijać, gdyż trzeba nam uwarzyć eliksir w trakcie pozostałego do końca lekcji czasu (wybuch nastąpił, gdy zdążyliśmy wykonać mniej więcej połowę roboty), nawet jeżeli Simon zawsze zachowywał się w imię zasady ,,jeżeli to ja tego nie zrobię, to nie będzie dobrze" i wszystko po nas poprawiał, utyskując zwłaszcza na Arthura ważącego czasem rzeczy sposobem zwanym ,,na oko". W każdym razie, ja przystąpiłam do odważania oczu żuka i czułków szczuroszczeta, a w tym czasie Arthur kroił korzeń imbiru (niewystarczająco drobno moim zdaniem i Simona zapewne również, ale niech już będzie).