Melek Olmak İçin Kanata İhityacın Yoktur

1. bölüm.

Ben Melek,insanlara yardım etmeyi,hayvanlara yemek vermeyi çok seviyorum. Sarışınım,gözlerim mavi,ellerim ise bir pamuk kadar yumuşak. Ama bir sorunum var. Okulda Savaş adlı zor bam var. Bana çok kötü şeyler yapıyor....ama alıştım.

Bu gün okula giderken evsiz bir aile gördüm. Üzüldüm ve evden bir kaç eşya almak için geri döndüm. Eve girdiğimde garip bir his sarmıştı bedenimi. Kapıyı sessizce kapatıp odama yöneldim. Odamın kapısını açtım ve çekmecemden bir kaç eşya aldım. Mutfağa gidip yemek aldım ve evden çıktım. Geri geldiğimde çocuklar kalkıp gittiler. Çantamdan yemek çıkartıp anne ve babalarına verdim. Ama annenin göz kaş yaptığını gördüm. Çaktırmadan arkama baktığımda oradaki çocuklar bana bir buket çiçek uzatıyordu bana. Çok korkup yere düştüm. Ayağa kalkıp çiçeği aldım. ''Şey... teşekkürler'' dedim ve çiçeği çantama koydum. Görüşürüz dedim ve okuluma gittim. Okulun kapısında durdum ve derin bir nefes çektim. Bu gün çok kötü olacak...

Okula üzgün bir şekilde girdim. Çünkü bu günün kötü geçeceğini biliyordum. Çantamı yerleştirdim ve kitaplarımı almak için dolabıma yöneldim. Cebimden anahtarı çıkardım ve dolabımı açtım. Birinin kolumdan tutup tuvalete kadar sürükledi. Beni yere atıp üstüme su döktü. Arkama bile bakamadan kaçtı. Ayağa kalkıp aynaya baktım. Her yerim ıslanmıştı. Zilin çalmasına çok az kalmış. Üstümü kurulamak için bir tek peçete vardı. O da çok az kalmış. Alıp sadece üstümü kuruladım. Arkası kuruydu arka kısmıyla da saçlarımı kuruttum. Zil çaldı ve  sınıflara dağıldı. Bende sıkıntılı bir şekilde sınıfa dönmek zorunda kaldım. Sınıfa girer girmez Defne geldi. 'Melek ne oldu sana böyle!?' dediği anda ağlamaya başladım. ''ARTIK DAYANAMIYORUM DEFNE!'' Defne beni teselli etmeye çalıştı ama ben  onu duymuyordum hala ağlıyordum. Sınıftaki herkes bana gülmeye başladı. Defne bir anda patladı. 'YETER BE! SİZDE BU KIZIN YERİNDE OLMAK İSTEMİYORSUNUZ KAPAYIN ÇENENİZİ!' dedi ve elimden tutarak sırama götürdü. Savaş'ın yanından geçerken kulağıma 'dersten sonra çatı katı gelmezsen ne olacağını biliyorsun.' dedi ve bende başımı salladım. Defne ile birlikte sıramıza geçtik. Oturdu ve öğretmenin gelmesini beklerken hala beni teselli ediyordu. Öğretmen gelince 'tamam mı? için rahat olsun' dedi ve önüne döndü. 40 dakika çok çabuk geçmişti çoktan zil çalmıştı. Savaş hadi gel gibi başını salladı ve çatı katına çıktı. Bende biraz bekledikten sonra çıktım.Çıktığımda herkes sıralanmıştı ve en sonunda Savaş vardı. Savaş üstüme yürümeye başladı. Herkes telefonunu çıkarıp çekmeye başladı.

 Savaş belimden tutup saçımı sıkıca kavradı. Herkes kıkırdıyordu. Ve belimi de sıkıca kendine çekti. Sonra elini belimden çekip saçımı bir hışımla çekti. Elini saçımdan çektiğinde yerdeydim. Herkes gülüyordu ve telefonla kayıt altına alıyordu. Defne neredeydi? öğrencilere göz gezdirirken Defne bana bağırıyordu ama yanıma gelemiyordu çünkü birisi onu tutuyordu. 'Hey! Melek arkana bak!' dediğini duydum ve arkama baktım. Savaş arkama geçmişti ne yapmaya çalıştığını anlamıyordum. Ama elinde makas vardı. Saçımı tutup saçımı geçen yıldaki gibi kesmeye başladı. Saçlarım dizlerimde iken artık omuzum daydı. Herkes telefonundaki kaydı durdurdu. ve bir kız 'Savaş yeter gülmekten karnım ağrıdı' 'bu daha hiç bir şey bu sadece başlangıç dedi Savaş. Kız şaşkına döndü 'Savaş bu kadar yeter.' dedi ve telefonundaki videoyu kaydedip insagram da,facebook'ta,youtube'da paylaştı. Savaş gözlerime sinirle bakıyordu. Ayağa kalkmaya çalışırken tekrar yere düştüm ve birden ''AH!'' kelimesi çıktı ağzımdan,çok utanmıştım çünkü tekrardan herkes bana gülüyordu. Telefonum titredi. Cebimden çıkarıp baktım ve gerçekten de bu son damlaydı artık!. Benim hakkımda bir video vardı ve bu videonun üstünde 'Bu kız tam bir ezik!' yazıyordu Defne telefonunu çıkardı ve birazcık güldü ve bana baktığında ona baktığımı görünce hemen telefonunu kapatıp beni istemeye istemeye kaldırdı yerden. Defne belli ki benden sıkılmıştı çünkü gerçekten de bir eziktim. Tellere baktım ve tellere yaklaştı aşağısı neredeyse uçurum gibi yüksekti. Tellere tırmandım ve oturdum. Herkes bana bağırıyordu 'HEY İN AŞAĞIYA!' 'TAMAM BİR DAHA OLMAYACAKTA İN HADİ!!' ama onları duymuyordum duyduğum tek şey Savaş'ın bana 'atlayamazsın ki atlarsan gerçekten de bir ezik olduğun anlaşılır' dediğini duyar duymaz gerçekten de öylemi olacağım diye düşünmeye başladım. Zaten öyleydim bu yüzdende bu kahrolası hayattan kurtulmak istiyordum. Ellerimi yanıma koydum ve bir hışımla aşağıya attım kendimi. Ama düşmüyordum çünkü birisi elimden yakalamıştı. Gözlerimi açtığımda şok oldum. Elimi tutan Savaştı! elini elimden çekmeye çalıştım ama işe yaramadı. O beni yukarı çekmeye çalışıyordu ama ben bırakacağını biliyordum. Öyle de yaptı elimi bıraktı ve ben aşağıya doğru düşmeye başladım.

Gözlerimi hastanede açtım. Hemşire geldi. 'uyanmış sın' diyerek  yatağımı ayarladı. Ona ne olduğunu sorduğumda bana şu cevabı verdi. ''arkadaşın çatıdan aşağıya atladığını söylüyor.'' ''hangi arkadaşım?'' diye sorduğumda şu cevabı aldım ''Savaş adlı bir arkadaşınızmış seni dışarıda bekliyor onu çığırayım bekleyin.'' NE!? Savaş benden nefret ediyor nasıl beni arkadaşı olarak gösterir ki!?. Kafam karmakarışık bir şekildeyken Savaş yanıma gelip sandalyeye oturdu. Ona doğru baktığımda oda bana bakıyordu. ''Neden böyle bir şey yaptın..?'' başımı önüme eydim ve biraz sustum. ''Sana bunu neden yaptın DEDİM!?'' dediğinde yerimden sıçradım, az daha kalp krizi geçiriyordum ''bağırmasına burası hastane!'' ''Hastane olması umurumda değil bana her yer bağırmak için ideal!'' ''ama her istediğinde bağıramazsın hastalar var!'' dediğimde sinirli bir şekilde ayağa kalktı hatta o kadar sinirliydi ki kalkarken sandalye düştü.

Kalktı ve yatağı dikleştirip beni kucağına aldı. ''Ne yapıyorsun sen?(!)'' bana sert bir bakış attı ve yataktan biraz uzaklaştı ve giyinme odasına gitti. Beni yere indirdi ve ''üstünü giyin gidiyoruz'' dediğinde donakalmıştım. Üstümü giyinmek için başka odaya geçtim ve giyindim.