Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 17

Το φιλί μας διέκοψε η κόρνα ενός αυτοκινήτου. Από μέσα βγήκε ο Λάζαρος έξαλλος. Μας κοίταξε όλους όμως κι ηρέμησε.

"Μα καλά που ήσασταν? Ξέρετε πόσο ανησυχούσαμε όχι μόνο εμείς αλλά και οι άλλοι γονείς?" λέει υψώνοντας την φωνή του. Κανείς δεν μίλησε ούτε κι κοίταξε τον Λάζαρο στα μάτια. Είχε δίκιο.....

"Συγγνώμη παιδιά δεν ήθελα να σας φωνάξω...Μπείτε μες το αμάξι για να φύγουμε, αρχίζει κι βραδιάζει. Πρώτα θα αφήσω την κοπέλα...." τον διέκοψα..

"Τα..." του είπα...

"Ναι, κι το παλικάρι....." τον ξανά διέκοψα....

"Άλεξ..."

"Να,ναι αυτό." μετά μίλησε ο Νίκος..

"Καλά την Τα δεν την ξέρεις αλλά τον Άλεξ? Τόσες φορές τον έχεις δει ντροπή!" λέει παιχνιδιάρικα στον πατέρα του με βλέμμα τετράχρονου....Που την βρίσκει την διάθεση ήθελα να ήξερα.

"Νίκο παλικάρι μου μπες στο αμάξι κι θα παίξουμε στο σπίτι όσο θες, όταν θα μου λες τι ακριβώς έγινε...!" του λέει σοβαρά ο πατέρας του ρίχνοντας του ένα δολοφονικό βλέμμα. Ίδιος ο Νίκος! Τελικά είναι ο γιος του πατέρα του. Τι να πει κανείς....

Έμπλεξα.....!!!

Μπήκαμε όλοι στο αμάξι. Δεν ξέρω πότε έπεσα ξερή για ύπνο. Κοιμόμουν βαριά κι χρειάστηκε πολλή ώρα μέχρι να πείσω τον εαυτό μου να ξυπνήσει. Εύχομαι να μην το έκανα. Την ώρα που πήγα να ανοίξω τα μάτια μου κατάλαβα ότι δεν πατούσα στο έδαφος. Ααα το ωραίο άρωμα του Νίκου με μάγεψε για μια ακόμη φορά! ΌΠΑ ΠΕΡΊΜΕΝΕ! Κάτι πάει στραβά....

Ανοίγω ελαφρά τα μάτια. Βλέπω τον Νίκο να με έχει στην αγκαλιά του κι να με πηγαίνει στο δωμάτιο μου. Αμέσως τα έκλεισα για να μην με πάρει είδηση. Με αφήνει απαλά πάνω στο κρεβάτι μου σαν να ήμουν απο γυαλί! Άχου το μωρέ !!! Πόσο τον αγαπώ δεν περιγράφεται!!!

Πάει να μου ξεκουμπώσει την μπλούζα. Τι κάνει ο ανώμαλος?? Προσπαθεί να με εκμεταλλευτή όταν κοιμάμαι? Ηρέμησε Έλλη. Συνέχιζε να με ξεκουμπώνει. Πως να ηρεμήσω τώρα!!! Παίρνω πίσω ότι είπα για αυτόν.

Σταματάω να το παίζω κοιμισμένη κι σηκώνομαι με γουρλωμένα μάτια κι τον κοιτάω....Πώς κάνουν οι βρικόλακες όταν σηκώνονται απο το φέρετρο τους...κάπως έτσι.

Εκείνος τρόμαξε κι έκανε ένα βήμα πίσω. Τρόμαξες ε Νικολάκη? Δεν το περίμενες αυτό....

"Για πες τι πήγες μόλις να κάνεις Νίκο?" του λέω σταυρώνοντας τα χεριά μου στο στήθος.

"Άπλα άλλαζα τα ρούχα σου με τις πιτζάμες!" λέει αθώα. Η φωνή του ακουγόταν ειλικρινείς και το βλέμμα του το ίδιο. Αχ βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα. Πως να του κρατήσω μούτρα η οτιδήποτε όταν είναι τόσο γλυκός! Όταν θέλει-.-!

Του έριξα ένα χαμόγελο. Μου το ανταπέδωσε. Πολύ του πάει όταν χαμογελάει. Θα έκανα τα πάντα για να είναι έτσι χαρούμενος κι να χαμογελάει....

Σηκώθηκα πήρα της πιτζάμες μου κι άλλαξα. Βγήκα κι πήγα να πέσω για ύπνο. Εκείνος ήταν κάτω κι μιλούσε με τον πάτερα του. Η μαμά πρέπει να κοιμότανε δίπλα γιατί άκουσα το κρεβάτι να τρίζει καθώς άλλαζε πλευρό. Όσο κι αν ήθελα να κοιμηθώ δεν μπορούσα.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε κι επιτέλους ο Νίκος ανέβηκε επάνω. Ξάπλωσε δίπλα μου κι με ξαναπήρε αγκαλιά. Νόμιζε για μια ακόμη φορά ότι κοιμόμουν. Με την άκρη του ματιού μου τον κοίταξα χωρίς να με καταλάβει. Ήταν σκοτάδι αλλά μπορούσα να τον δω καθαρά απο το φως που έπεφτε απο έξω κι φώτιζε λίγο το δωμάτιο. Ήταν κόκκινος. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι. Η καρδιά μου, μου έκανε κάτι επικίνδυνα φτερουγίσματα.

Ήταν τόσο χαριτωμένος! Θα είμαι εγωίστρια αν πω ότι τον θέλω όλον δικό μου και να είμαι η μόνη που θα μπορεί να τον βλέπει έτσι?

Η μυρωδιά του πλανιόταν στον αέρα πιο δυνατή απο ποτέ. Έκλεισα τα μάτια μου. Ααα αυτό είναι!

Αυτή η μυρωδιά και η ασφάλεια που νιώθω είναι αρκετά για να με κάνουν κοιμηθώ....