Taming Aiko Laureen

Kabanata 5

Kinabukasan ng magising ako ay nalaman kung pwede na akong umuwi. Maraming binilin sa akin ang doctora bago Niya ako hayaang makauwi. Ace on the other hand, he was busy working on his laptop. Simula ng makauwi kami rito hanggang sa ikaapat Niya ngayong araw ay wala siyang Ibang ginawa kung hindi ay harapin ang kaniyang laptop.

Is it really important to work all day on your laptop? Maski ang Kumain ay nakakalimutan Niya na rin kung hindi ko pa tatawagin. He looks so serious while working. Also, napansin ko rin na Parang balisa siya at palaging mainit ang ulo. He never get mad at me but his phone was broken last night. I saw how frustrated and angry he was that night.

Kukuha na Sana ako ng tubig dahil Bigla akong nauhaw ng mapansin ko siyang gising pa rin ng hating gabi at may kausap. He is looking for someone at hanggang Ngayon hindi Niya alam kung paano hahanapin ang taong iyon. Pagkatapos malaman na wala pa rin siyang nakukuhang sagot kung Saan nagtatago ang taong hinahanap Niya ay Bigla Niya lamang ibinato ang kaniyang phone.

May problema Siya alam ko pero ayaw Niya Naman Sabihin sa akin kàya hindi ako nagtatanong sa kaniya at Kinukulit pa roon. Baka nga ay importate ang taong iyon sa kaniya pero sino Naman? Wala siyang nababanggit na kahit ano sa akin? Sa mga araw na namalagi Siya rito ay palagi kung nakikita ang pagpupuyat at madalas na kausap sa phone niya.

"Aalis ka na bukas? Anong oras ang flight mo?" Umupo ako sa kaniyang tabi.

I tried to look at his laptop but he immediately close it and look at me. He smiled weakly. I sigh looking at his face. I'm not use to it. Hindi Siya ganito. Anong nangyayari sa kaniya?

"Ikaw Naman lau, hindi pa nga ako umaalis miss mo na kaagad ako?" He tried to joke around and he success.

I rolled my eyes on him. "Wala akong pakialam kahit na umalis ka pa ngayon!" I hissed and he chuckled.

"Babalik din Naman ako dito. Mamayang madaling araw ang alis ko. Bukas rin ang dating ng katulong na makakasama mo rito habang wala ako. Don't worry, she's harmless." He smiled and hug me.

Tumango na lamang ako sa kaniya. Maaliwas ang panahon Ngayon. Walang ulan na nagbabadya. Napangiti ako habang nakatingin sa labas. Ang sikat ng araw ay maaring masakit sa balat pero Minsan hinahanap natin ang sikat ng araw lalo na kapag tag ulan. Ang mga naglalakihang building at mga sasakyang nadadaan.

"Kamusta ang pakiramdam mo, Lau?" I look at ace who's now busy encoding to his laptop.

"Maayos Naman Ang pakiramdam ko." Mahinang wika ko at maliit na ngumiti sa kaniya.

He stop and look at me. "I mean, hindi na ba masakit ang tiyan mo? O sumasakit pa rin hanggang Ngayon?" He touch my baby bump.

I wish that Mike is the one who's touching my baby bump right now. Umiling ako sa kahibangan na iyon. Hindi na darating ang araw para doon. Alam kong hindi na mangyayari pa ang bagay na iyon. Baka nga may sarili na siyang pamilya Ngayon. Pero hindi ko alam kung bakit pa rin Siya nangungulit at nagparamdam sa akin?

"Hindi na masyado..." Ngumiti ako sa kaniya and he nodded.

He started to work again. Mabilis lanang lumipas ang oras at maya maya ay aalis na Siya. Matagal bago ko ulit Siya makasama. Wala siyang dala masyadong kasuutan dahil hindi Naman Siya rito namalagi ng matagal. He look at me and smiled sweetly.

"Babalik ako dito... May kailangan lang akong hanapin, Lau." He spoke in a low voice.

Napansin ko rin ang pangungulila Niya sa taong kaniyang hinahanap. Sana dumating na ang araw na magkita ulit sila. Kung sino ka man, Sana makita ka ni Ace. How I wish I can help him but how? Halos ayaw Naman magsabi sa akin ni Ace kung sino Siya. I don't have a clue.