Ułańska Fantazja

Rozdział IX. Przeprawa przez teren wroga

DWA ROZDZIAŁY W JEDEN DZIEŃ, HA

Moja produktywność wzrasta w trakcie choroby.

~~~~

- Uważaj, jak leziesz - syknął idący przede mną Arthur, gdy nadepnęłam mu na piętę.

- No co ja poradzę, że tu jest ciemno jak w jakimś grobowcu! Nic nie widzę!

- Towarzysze, czy wy naprawdę chcecie, żeby usłyszał nas cały Las, zanim jeszcze dokądkolwiek dojdziemy? - zapytał Ivan.

- Taki jest nasz chytry plan - odpowiedziałam. - Zwabimy centaury do nas, zamiast iść do nich. Zaoszczędzimy dzięki temu i czas i energię.

Weszliśmy do Lasu około dziesięć minut temu i od tamtej pory szliśmy główną ścieżką, nigdzie nie zbaczając. Mimo że był środek dnia, to gęste korony drzew zatrzymywały światło słoneczne na tyle skutecznie, że ledwo widzieliśmy grunt pod nogami. A z powodu jakiejś pokrętnej logiki żadne z nas dalej nie zapaliło światła różdżką, gdyż uznaliśmy, że jasny punkcik przyciągnie znacznie więcej uwagi niż wiązanka przekleństw za każdym razem, gdy ktoś potknie się o wystający konar.

- No ja pierdolę, tej gównianej gałęzi tu nigdy wcześniej nie było! - Arthur najwidoczniej właśnie potknął się o jeden z wystających konarów. Świadczył o tym przede wszystkim głuchy odgłos uderzenia o ziemię, który nastąpił sekundę wcześniej i oznaczał, że się spektakularnie przewrócił. Pożałowałam, że jest tak ciemno, bo w mroku praktycznie tego nie zobaczyłam, a musiał to być ładny widok.

Gdyby było jaśniej i gdybym myślała trochę jaśniej, zapewne nie popełniłabym tego samego błędu co on i uniosłabym wyżej nogę, by przejść nad przeszkodą. Cóż, nie tym razem.

- Kurwa! - zaklęłam, gdy poleciałam na Arthura. Całkowicie dosłownie. Co nie zmieniało faktu, że leżałam na nim w tej chwili i była to dosyć dwuznaczna pozycja.

- JAK WY SIĘ WYRAŻACIE?! - Simon, przełączył się w tryb mateczki Simone. Bardzo niezadowolonej mateczki Simone.

- Teraz to już na pewno usłyszał nas cały cholerny Las - stwierdziła Sophie.

- W tym wszystkie jebane centaury - dodał Ivan. Pierwszy raz słyszałam, żeby przeklinał, ale najwidoczniej wkurzenie mateczki Simone okazało się wystarczająco szczytnym celem.

- Nie mam na was słów - mateczka westchnęła ciężko z rezygnacją. - Lumos.

Koniec jej różdżki rozjarzył się błękitno-białym światłem, które wydobyło z ciemności nas wszystkich. A więc to tego było trzeba, byśmy przestali chodzić po omacku.

- No już, zbierajcie się - zwrócił się do mnie i Arthura dalej rozciągniętych na ziemi. Niechętnie podniosłam się więc na nogi. Musiałam przyznać, że na Arthurze leżało się całkiem wygodnie. Chociaż on raczej nie powiedziałby tego samego.

- Jesteś strasznie ciężka - powiedział, otrzepując ubrania z grudek błota powstałego w trakcie ulewnego deszczu, który padał w nocy, jak zwykle z resztą. Przynajmniej nie wpadliśmy w żadną kałużę.

- Spadaj.

- Idźcie już do przodu! - ponagliła nas zniecierpliwiona mateczka. - Arthur, a ty jak idziesz pierwszy, to zapal łaskawie światło.

Byłam na siedemdziesiąt procent przekonana, że nie zapali, żeby zrobić Simone na złość, ale niechęć do kolejnego upadku w nim ostatecznie zwyciężyła i posłuchał się zalecenia. Tym sposobem, gdy wznowiliśmy podróż mieliśmy już dwa jasne punkciki, które mogły nas zdradzić. Ale nikt nie klął na cały głos.