Hiding Tyler Montero's Triplets [Revised]

Chapter 29

Kumuyom ang dalawang kamay ko dahilan para malukot ang parte nang suot kong wedding gown na pinaiibabawan noon. Nanlalamig ang mga kamay ko at hindi ko rin mapigilan ang panginginig ng tuhod ko. The car was heavily air-conditioned yet I feel suffocated for some reason. Kung pupuwede lamang ihinto ang oras ay baka ginawa ko na.

Naalarma ako nang bumukas ang pinto ng kotse at bumungad sa ’kin ang mukha ng receptionist. Sinenyasan ako nitong lumabas at kahit labag man sa kalooban ko ay sumunod pa rin ako.

She slightly fixed my gown and even utter a few compliments shrugging off the fact that misery is visible in my face.

Hinawakan niya ang magkabilang braso ko at gaya ng inaasahan ay inalalayan ako nito paharap sa nakasaradong pinto ng simbahan. Doon ay may tumulong sa kaniyang magpatong nang mahabang puting belo sa ulo ko.

“Good luck ho ma'am,” aniya bago Sinenyasan iyong lalaki sa gilid ng pinto siguro para buksan na iyon.

I was left in daze. Maybe ‘Good luck’ is what I really needed.

Dahan-dahan, bumukas ang pintuan at sumalubong sa ’kin ang ilaw na nagmumula sa loob ng simbahan. There’s even an artificial smoke in addition to the setting and ambiance. Hindi ko mapigilang matawa dahil hanggang talampakan ko lamang naman ang abot ng usok na iyon pero hindi ko mapigilang maluha. I already shed a bucket of tears earlier, hindi ko naman alam na may mailalabas pa pala itong mga mata ko.

Inilibot ko ang paningin, makikita ang masasayang mga bisita na naghihintay sa gagawin ko paghakbang.

I don’t know how to start, I don't want to start. Nahihinuha ko na kung ano ang magiging reaksyon ng mga bisitang ito kung sakaling pabalik ang maging lakad ko.

Takbo!

Bago ko pa man maisagawa ang nasa isipan ko ay may malakas na kamay ang humawak sa kamay ko at iniangkla ito sa braso niya.

Pinanlakihan ako ng mga mata ni Papa, matapos ay pasimple ako nitong hinila para simulan ang paglalakad. Hinanap ng paningin ko si Mama at naroon ito at nakatayo lamang habang nakayuko ang mga ulo. I am thankful that seh refuses to walk me down this aisle, dahil kung sakali baka kasama siya sa mga taong kamuhian ko buong buhay ko.

Mula sa unahan ay tumunog ang piano, kasunod noon ay ang pagkanta ng isang magandang babae sa unahan. Her angelic voice echoes at the four corners of the church, napaka-ganda ng boses nito pero sa hindi ko maipaliwanag, her voice has this sorrow na tila ba ay dinadamayan ako. She’s singing ‘My all’ by Mariah Carey.

Natapos na iyong flower girl, maging ang mga abay maglakad at sinasadya kong bagalan ang mga hakbang ko dahilan para maging malayo ang agwat namin sa bride’s maid.

“Smile, Ivonne.” Naramdaman ko ang pagpisil ni Papa sa kamay ko.

I laughed a bit. “Hindi na ho. You really like this wedding didn't you? Then I want you to know that I’m not enjoying it. Isn't ironic? They said the bride must be the happiest in the wedding yet I'm not happy at all. Siguro naman alam niyo na ang sagot kung bakit.”

Hindi na ako nakakuha pa ng sagot mula sa kaniya matapos kong sabihin ko iyon.

Natapos ng maglakad ang bride's maid, kaya naman ilang hakbang na lamang ang layo namin sa altar.

Nahagip ng paningin ko si Lola Tina, mababasa sa mga mata niya ang magkahalong pagtutol at awa para sa sitwasyon ko ngayon.

Ilang segundo lang ang lumipas, hanggang sa maramdaman ko ang pagbitaw ni Papa sa kamay ko at ang pagkuha doon ng lalaking kinamumuhian ko.

Kyler tried his best meeting my eyes, but I don’t want to even look at his face.

Blanko ekspresyon lamang ang isinagot ko sa mga ngiti niya nais iparating na hindi ko kagustuhan ang pakasalan siya.

Inalalayan niya ako palapit sa altar nagsimula ang seremonya kasabay no’n ay paglipad ng isip ko. Ayokong pakinggang ni tanggapin ang mga paunawa at basbas na gustong ihain ng pari.

“Tinatanggap mo ba Kyler Montero bilang kabiyak si Misha Ivonne Hernandez sa hirap man o kasaganahan?”

“I do,”

“Tinatanggap mo ba Misha Ivonne Hernandez bilang kabiyak si Kyler Montero sa hirap man o kasaganahan?”

Namutawi ang katahimikan ng ako na Ang tanungin nito. Para akong napipi sa naging tanong sa ’kin hindi ako makasagot o mas magandang sabihin na ayaw kong sumagot.

"Inuulit ko, tinatanggap mo ba si Kyler Montero bilang iyong kabiyak at kasangga sa mga hamon ng buhay?”

“I—”

“ITIGIL ANG KASAL!” Naputol ang dapat na sasabihin ko ng may sumigaw mula sa labas ng simbahan.

Sabay-sabay kaming napalingon sa pinto at doon ay may nakatayong isang babae.

Hindi ito pamilyar sa akin, bumaba ang tingin ko sa malaki nitong tiyan mahahalata ang pagbubuntis.

“Kimmy! Baks maling simbahan ka! Sa kabila, sabi ko na dapat magpatingin ka na ng mata eh.” May isang sumulpot na beki sa gilid nito at saka ito hinila.

“Mali? Ay pasensya, pasensya na ho. Dun pala sa kabila. Tara don, SUGOD!” ani nito bago walang pasabing umalis.

Sandaling katahimikan ang namutawi kasunod noon ay siyang pagtikim ng Pari senyales na itutuloy na nito ang seremonya.

“Aking inuulit, tinatanggap mo ba Misha Ivonne Hernandez bilang iyong kabiyak si Kyler Montero?”

Nakagat ko ang pangibabang labi ko. Sa unang pagkakataon ay tiningnan ko si Kyler. Makikita ang kawalan ng pasensya sa mga mata niya ngunit kahit na ganoon ay nanatiling tikom ang bibig. It was a familiar, kilalang kilala ko kung sino ang palaging may ganiyang tingin. They might be identical, ngunit alam ko sa sarili kong isa lamang sa kanila ang kayang magpabilis ng kabog ng puso ko sa ganiyang tingin.

“It wasn't you,” naibulalas ko. Kumunot ang noo niya at alam kong alam niya ang tinutukoy ko.

I can see clearly how the corners of his eyes reddened and produce a liquid that I can't seem to take responsible of.

Kusang umangat ang dalawang kamay ko para hawakan ang magkabilang pisngi niya. Using both of my thumb I wiped his tears. Para sa pinagsamahan namin, at para sa natitira kong respeto sa kaniya.

“You shouldn’t cry over me, Kyler. Believe it wasn't worth it,”

“But I love you,” his voice broke as he said those words.

“I know, at alam kong hindi pa ako. There's someone out there who will love you as much as you love me.”

Inayos ko ang tindig at saka hinarap ang Pari. “I’m sorry, Father.”

Hinawakan ko ang mahabang gown at saka sinimulang tahakin ang aisle, but this time palabas ng simbahan.

Hindi pa man ako nakalalabas ng tuluyan sa gate ng simbahan ay narinig ko ang malakas na ugong na nagmumula sa langit. Kaagad na nilipad ng malakas na hangin ang laylayan ng suot kong wedding gown, hindi na ako nagatubili pang tanggalin ang suot kong belo dahil sumasampal iyon sa mukha ko.

There’s a whirring sound above, but on top of that I can hear the familiar voice calling out to me dearly.

Mabilis na lumamlam ang mga mata ko nang makita si Tyler na nakadungaw mula sa pinto nang lumilipad na chopper. Bahagya iyong bumaba at saka naghulog nang taling hagdan.

“Wait for me down!” sigaw nito sa kabila nang maingay na tunog ng chopper.

Ilang beses akong umiling, kaagad na nagbago ang ekspresyon niya at napalitan ng pagtataka.

Hinubad ko ang suot kong heels at saka mabilis na nanakbo palapit sa chopper. Walang pagaalangang umakyat ako sa lubid na hagdan, hindi alintana kung gaano kataas iyon. I even saw Tyler face palm, hindi niya yata kinakaya ang katigasan ng ulo ko. Aba, he have to get used to, ’cause I won't be leaving his side after this, no matter what.

Ilang hakbang pa paakyat ay naabot ko na ang kamay niyang nakalahaad sa akin. He then pulled me up.

He smiled. “Did I made you wait for too long?”

I gave him a peck on his lips. “Of course not, I should apologize for making you wait for so long. . .”

“I love you, I do.”