BENDİS VE ERESBOS
( AY VE KARANLIK )
Azra küçüklük arkadaşının katili olan Mahiri ilk gördüğünde işlerin buraya geleceğini düşünmemişti ondan etkilenmişti ama intikam almalıydı...
İntikam almakla başlayan savaş bitmek bilmiyordu.
AZRA & MAHİR
NOT: S...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahçede ailecek otururken babam Çağlaya
"Çağla kaçırılmak nasıl bir duygu" dedi. Olamaz. Çağlanın kaçırıldığını öğrenmiş olamaz.
Babam bana döndü ve "ya da Azra sana soruyum bunu bizden saklamak nasıl bir duygu?" Dedi.
***
Babam Çağlanın kaçırıldığını öğrenmişti. Peki ya kimden?
Sesimi çıkarmadım. Babam abime
"Sen Uraz her yaptığını anlatırdın. Sana ne oldu?" Dedi.
"İlk başta Çağlanın hemen bulunacağını düşündüm. Sonradan öyle olmayınca en başta sana demediğim için sonradan da demek istemedim." Diyerek durumu izah etti. Söyledikleri doğruydu.
Babam ayağa kalktı ve "Siz ne yaptığınızı zannediyorsunuz. Ya Çağlaya birşey olsaydı. Zarar verselerdi. Ben sizin babanızım. Artık kendi kendinize birşey yapmayın. Arkanızda babanız yokmuş gibi davranmayın. Ben herşeyi başkalarından öğrenmekten bıktım. Azra sende intikam almaktan vazgeç. Buğra boğularak öldü. Kimse kasten yapmadı. Bunu polis söylüyor. İnan artık."
"Vazgeçmiyorum, tamam mı? İnanmıyorum da. Bu kasten oldu. Bunuda Mahir yaptı. Bilerek yaptı ve bunun da cezasını ödeyecek." Dedim.
"Bak sen ona zarar verdikçe o hiç durmuyor. Durmayacakta."
"Durmasın. Bende durmam. Yaptıklarının cezasını elbet ödeyecek. Yanına bırakmayacağım. Bir kere parasıyla yaptıklarının üstünü örttü ama ikinci kez buna izin veremem." Dedim. Evden çıkmak için ayağa kalktım. Babam hala bağırıyordu.
"Şimdiye kadar Mahire yaptığın herşeyden haberim var. Bir daha benden habersiz birşey yaparsanız ve milletten öğrenirsem çok kötü olur." Dedi.
Siteden koşarak çıktım. Sahile yaklaştığımda yavaşladım. Geldiğimde bir banka oturdum. Denizin dalgaları çok şiddetliydi. Hiçbir şey düşünmek istemiyordum. Etrafta baktım, denizi seyrettim, gökyüzünü seyrettim. Yanıma birinin oturmasıyla Mahiri gördüm. Ne işi var burada?
"Çareni evrenden bekliyor gibisin" dedi. Uzaktan beni mi izlemişti?
"Bir nevi" dedim. Bir anda
"Nasılsın?" Diye sordu.
"İyiyim. Sen?"
"Ne zaman vazgeçeceksin kötüyken iyiyim demekten?"
"Bu gün çok soru sorasın var herhalde?" Dedim. Güldü. Gülünce gözleri kısılıyordu. İşte bunu çok seviyordum. Yani çok değilde azıcık.
"Kurcalama soruma cevap ver" dedi. Ne kadar konuyu dağıtmaya çalışsamda Mahirden kaçış yoktu.
