Memories you won't forget

~013~

Liam keek me aan met een treurige blik. "Ik vind het naar om te zeggen." Zegt hij na een paar minuten stilte. Ik kon het haast niet geloven, dat Anne, Harry's moeder degene is die me heeft aangereden. Natuurlijk was het niet expres. Denk ik. Maar toch. En ze is niet eens één keer op bezoek geweest. Liam vertelde me dat hij en Niall op bezoek bij haar gingen, hen te condoleren en een bos bloemen af te geven.

"Hey Lou." Hoor ik een bekende stem zeggen. Niall kwam naar het bed waar ik in lag toe gelopen, en knikte vriendelijk naar me. "Hé Nialler." Mompelde ik bijna onverstaanbaar. "Als jullie het niet erg vinden ga ik weer slapen." Zeg ik tegen de jongens, waarna ze afscheid van me nemen en de deur uit lopen. Maar in plaats van slapen pak ik mijn schrift en een pen. Ik had al dagen niks meer geschreven van herinneringen, geen wonder dat het steeds slechter gaat.

"Ik heb gedroomd over jou Hazz, bijna elke nacht. Soms een nachtmerrie, soms een verschrikkelijk mooie droom waarbij je naast me lag, me knuffelde, me kuste, en lieve woordjes in mijn oren fluisterde. Ik mis al die dingen zo erg. Ik mis jou. Helaas is er geen optie
voor jou om terug hier bij mij te komen. Ik wil alles over nieuw doen. Ik wil je weer voor de eerste keer ontmoeten, ik wil je weer voor de eerste keer zoenen, ik wil weer alles over doen. Echt, het zou me zo gelukkig maken. Want zonder jou Hazza, is er geen Boo."

Ik glimlach even, denkend aan al die mooie dromen over hem.

"Je weet vast nog wel, toen we dat watergevecht hielden... Op mijn twintigste verjaardag. Toen ik je hele broek had nat gemaakt, en jij mijn shirt. Je natte haar, dat je uitwringde boven mijn hoofd. Ik wil dat koude water weer voelen Hazz. Ik wil mijn twintigste verjaardag nog een keer vieren met jou.

Liam vertelde me net dat jouw moeder degene is die mij heeft aangereden. Ik
kan het haast niet geloven, ze deed het vast niet expres. De band is ook half dood. One Direction is niet compleet zonder jou. Zonder jou ben ík niet compleet. Zayn is de hele tijd chagrijnig, ik lig hier in het ziekenhuis
maar een beetje te niksen, en Niall en Liam... Geen idee wat ze allemaal
uitspoken."

Ik zuchtte. Waarom moest dit ons overkomen? Ik denk aan de nachtmerrie dat Harry in het water liep en verdween. De rillingen liepen over mijn rug, het maakte me verdrietig en boos. Hij liet me in de steek. Ook al kan ik het hem niet kwalijk nemen, voor wat hij allemaal voelde. Ik hield, en hou nog steeds verschrikkelijk veel van hem. Kon ik nog maar één keertje hem
in mijn armen sluiten. Nog één keertje een kus op zijn lippen planten. Nog één keertje 'Ik hou van je' zeggen, voor het afscheid. Ik had niet eens afscheid kunnen nemen.

Ik zit zo diep in mijn gedachten, dat ik
ik slaap val. Een diepe slaap, met mooie dromen. Dromen over míjn Harry.