Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 19

Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν όλα σκοτεινά. Άουτς το στομάχι μου! Καλά ο Πέτρος δεν ξέρει ότι δεν χτυπάμε κορίτσια? Κι μάλιστα στο στομάχι με δύναμη. Τι θέλει να βγάλω ότι έφαγα εχθές? Έχει γούστο να ήταν κορίτσι κι να έκανε αλλαγή φύλλου....όχι ε? Καλά μια σκέψη έκανα!

Πήγα να σηκωθώ αλλά οι πόνοι δεν με άφησαν. Άσε που δεν έβλεπα ούτε που είναι η μύτη μου, εδώ μέσα. Κι να κατάφερνα να σηκωθώ που θα πήγαινα. Βογκούσα απο τους πόνους.

"Πέτρο....!!" φωνάζω. Δεν με ενδιαφέρει αν ακούει η αν είναι εδώ μέσα...

"Κανένα παυσίπονο έχεις?? Με σκότωσες!" Ησυχία... Εκεί που νόμιζα ότι είμαι μόνη ανάβει το φως κι πετάγομαι.

"Άουτς!" λέω πονώντας.

"Δεν σε σκότωσα ακόμα." μου λέει. Πλησίασε κοντά μου. Με σήκωσε στα χέρια του κι βγήκαμε έξω απο εκείνο το δωμάτιο.

"Σόρρυ για την μπουνιά." λέει. Ο κόσμος σκέφτεται πριν πράξη! Εγώ το είπα αυτό?0.ο

"Δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά " λέω. Οι πόνοι με κάνουν να λέω βλακείες....

Με κοίταξε με απορία.

"Μην δίνεις σημασία" λέω βογκώντας. Ήμασταν σε ένα σπίτι. Ήταν μεγάλο σπίτι. Πήγαμε μέσα σε ένα δωμάτιο. Με ακούμπησε απαλά πάνω στο κρεβάτι. Εγώ αμέσως μαζεύτηκα σαν το σκουλήκι. Τα σιχαίνομαι αλλά τώρα ξέρω πως νιώθουν όταν πονάνε κι τυλίγονται.

"Κάτσε ένα λεπτό έρχομαι" λέει κι τρέχει στον διάδρομο. Τον ακούω που ανεβαίνει σκάλες. Κι να ήθελες Πετράκι δεν μπορώ να κουνηθώ εξαιτίας σου! Πουφ... Πάλι καλά που δεν έφαγα πολυ το πρωί. Ακούστηκαν τα βήματα του Πέτρου κι εμφανίστηκε στην πόρτα κρατώντας στο χέρι του ένα κουτί παυσίπονα κι στο άλλο ένα ποτήρι νερό.

"Έλλη, σήκω για να πάρεις το χάπι." γκαβός είναι? Οκέι ναι πρέπει να σηκωθώ το ξέρω αλλά δεν μπορώ.

Το κατάλαβε....πάλι καλά....κι άφησε το ποτήρι κι το κουτί στο κομοδίνο. Με σήκωσε ελαφρά.

"Πονάω μη άσε με!" φωνάζω.

"Θα συνεχίσεις να πονάς αν δεν πάρεις το χάπι!" κι μετά θα είμαστε όλοι happy...έλεος Πέτρο. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα κι πήρα το καταραμένο παυσίπονο. Τώρα το παυσίπονο δεν φταίει σε τίποτα. Αντίθετα αν κάποιον έπρεπε να καταραστώ, αυτός είναι ο Πέτρος.

"Νιώθεις καλύτερα τώρα?" λέει ανήσυχος.

"Πως! Περδίκι!! Δεν με βλέπεις χοροπηδάω!" του λέω ειρωνικά κι ψυχρά.