günaydın | tek bölümlük

1984 sabahları.

Deli değilim. Merdiven basamaklarını üçer beşer atlıyor, bazı şarkıları aniden susturup zihnimde dönen sesleri dinlemeyi seviyor ve bir çiçeği görünce adımımı sakınıyorum. Deli değilim. Dünyaya yabancıyım sadece.

*

"65, 66, 67..." Adımlarımı sayıyor, kaldırım çizgilerine basmadan yürümeye çalışıyorum. Başımı kaldırıyorum ve seni görüyorum. Elinde birkaç kalın kitap, kitabın arasında kırmızı bir gül, omuzunda eski bir yağmurluk. Geliyorsun, aceleci adımların. Dünya telaşına düşmüş gibi. Başın eğik, bir şeyler düşünüyorsun belli. Yanımdan geçiyorsun, rüzgarına kapılıyorum. Seni görüyorum, deli olduğumu düşünüyorum.

Omzuma çarpıyorsun, hızlanıyor nabzım. Bakışlarını yere eğiyorsun ve elini uzatıyorsun, anlam veremiyorum. Omuzlarını dikleştirip bana bakıyorsun, elinde bir defter var. Bana bakıyorsun ve görüyorsun beni. Bakışlarımı deftere çeviriyorum, bu benim şiir defterim diyorum. Elimde olduğunu unutmuştum bile, içimden kendime kızıyorum. Çekinerek alıyorum defteri, ellerim titriyor. Kitabının arasında gördüğüm gülü uzatıyorsun bana, çarptığın için özür diliyorsun. Sen bana bir gül veriyorsun, deli olduğuma inanıyorum.

İnce, soluk parmaklarım uzanıyor güle, dikenleri batıyor. Parmak uçlarım değiyor parmak uçlarına. Kasılıyor midem. Elini geri çekiyorsun, sen de hissediyorsun. Hissediyor musun? Gülümsüyor ve yanımden geçip gidiyorsun. Gül kokusu sarıyor etrafımı. Kapatıyor gözlerimi, başa sarıyorum.

Gözlerimi açıyorum, yalan söylüyorum. Hepsi kafamda oluyor. Yanımdan geçiyorsun. Omzuma çarpıyorsun, farketmiyorsun. Yere bakıyorum, şiir kitabım kaldırım taşlarının üzerinde, üzülüyor bana. Onu düşürdüğünü bilmiyorsun bile. Defteri bana uzatmıyorsun. Bana bakmıyorsun ve görmüyorsun beni. Hiç gül vermiyorsun mesela, hiç hissetmiyorsun. Ama diyorum, hepsi kafamdaysa parmak uçlarım nasıl bu kadar sıcak olabilir hâlâ. İnciniyorum, çok inciniyorum. Başa sarmak ve kafamda yaşamak istiyorum. Sen kayboluyorsun, deliriyorum.

Kuş sesleri geliyor birden, her sabah penceremin önünde öten kuşları anımsıyorum. Güneş ışığı vuruyor gözlerime. Parmak uçlarıma bakmak istiyorum, karanlıkta kayboluyorum. Gül kokusu sarıyor etrafımı, öyle olmasını diliyorum. Gözlerim seni arıyor, o sırada annemin sesini duyuyorum. Karanlıktan sıyrılıyor ve uyanıyorum. "Günaydın."

-

17 ekim 2020