Taming Aiko Laureen

Kabanata 7

"Oh iha? Malalim na ang gabi ah? Bakit gising ka pa hanggang Ngayon?" Naabutan ako ni Manang sa may sala nanonood ng movie.

Anumang oras ay mag alas dose na ng hating gabi pero hanggang Ngayon at hindi pa rin ako dinadalaw ng antok dahil sa isiping baka may alam na Siya kung nasaan ako. Isa pa, nagising siguro si Manang dahil sa pagkauhaw niya. Hindi ako sumagot at nanatiling nakatingin sa screen kahit na tagos roon ang tinitignan ko dahil sa malalim na pag iisip.

"Hindi ka ba makatulog?" Umupo si Manang sa aking tabi.

Yumuko ako at tumango sa kaniya. Hindi ako makatulog sa isiping may naghahanap sa akin. Hindi malabong may makakilala sa akin rito. Knowing him. He have a lots of connection. He also using other names just to call me through Skype.

"Iniisip mo pa rin ba ang nakita mo kanina?" Manang is trying to catch my attention.

Kanina pa ako binabagabag ng isip ko. Na kung sakaling malaman Niya nga kung nasaan ako? Anong sunod niyang gagawin? Kukunin Niya ba sa akin ang bata? Pero nagawa Niya akong saktan maging ang tiyan ko noon na wala pang umbok. Ang kaniyang kamao ang dahilan na muntik nang mawala ang anak ko. Huminga ako ng malalim dahil bumibigat ang paghinga ko.

"Hindi mawala sa utak ko, Manang." Umiling ako at tumingin sa screen.

"Huwag mo ng isipin iyon, iha. Ang isipin mo Ngayon ay ang batang nasa tiyan mo. Sige na matulog ka na dahil masama ang magpuyat ang Isang buntis. Ako na ang bahala dito." Manang stand up and she take off the TV.

Tumango ako at tumayo na rin. Pumanhik ako sa aking kwarto at humiga roon. I hold my tummy and smile weakly. I close my eyes and take a deep breath before I peacefully asleep. Tommorow when I woke up. The sunlight are hitting my face. I groan and try to move on the other direction. I forgot to close my window last night.

Ang mga huni ng ibong magliliparan at mga kurtenang itinatangay ng hangin. Ang lamig ng umaga ay nanunuot sa aking kwarto. I try to go back to my peaceful sleep but I can't. I slowly open my eyes and smile. Umupo ako at tumingin sa bintana. Tumayo ako at naglakad roon. I smile when I feel the cold wind on my body.

"Iha gising na! Kakain na." I hear a loud knock on my door.

It was Manang. Our breakfast is already done. Maaga palaging nagigising si Manang para maghanda ng makakain namin. Kagabi ay halos hindi ako makatulog at inabot ako ng madaling araw bago ako dinalaw ng antok ko. Ang hirap Kasi sa pakiramdam na may pinagtataguan ka tapos ipinapahanap ka Niya matapos niyang Sabihin sayo na ayaw ka na niyang makita.

"Opo gising na! Maliligo lang po ako." I shouted so Manang can hear me.

Naghanda ako ng aking maisusuot Ngayon at balak na magpacheck up ngayong araw. Also, Manang is here Naman kàya kahit umuwi ako ay alam kung may nakahandang pagkain na. Pumanhik ako sa banyo at naligo ng mabilisan. Hindi na rin ako gaanong nag ayos ng aking buhok at hinayaang nakalugay na lamang iyon. I put some light make up on my face and grab my shoulder bag.

Bumaba na ako pagkatapos ko mag spray ng aking cologne. Manang is waiting for me on the kitchen. Pinagsandok Niya ako ng makakain bago Siya umupo. Napangiti ako at sinimulang Kumain ang hinanda niyang umagahan naming dalawa.

"Aalis ka Ngayon iha?" Manang asked me.

I'm glad that Manang always talking to me. Baka mabaliw ako rito kung sakali mang maging si Manang na Kasama ko ay tahimik lamang at Minsan lang ako kausapin. Tumango ako sa kaniya.

"Magpapacheck up po Sana ako ngayong araw..." I chewed the food on my mouth.

"Mabuti nga iyon iha. Mag iingat ka sa pag alis mo Mamaya."