Taming Aiko Laureen

Kabanata 8

"Kamusta ang check up mo kanina, iha?" Nakangiting Tanong sa akin ni Manang pagkakita Niya sa akin.

Matapos ang usapan Namin ni Rose ay bumaba na ako para Kumain. Nauna na raw Kumain si manang Kasi ang buong Akala Niya ay Mamaya pa raw ang uwi ko. Hindi Niya raw ako napansin na nakauwi na sa Bahay kanina. She's busy cooking that time when I got home.

"Maayos po. Lalaki ang panganay ko, Manang." Nakangiting pahayag ko sa kaniya.

Pagkaupo ko pa lamang ay sinimulan Niya na akong sandukan ng pagkain sa plato ko. Nagpasalamat ako sa kaniya ng nakangiti. Inaya ko rin siyang Kumain Kaso ayaw Niya Kasi kakatapos lamang daw niyang Kumain at hindi na Niya raw ako nahintay.

"Mabuti kung ganoon, iha. Alam na ba ng iyong magulang ang tungkol Dito?" Manang asked.

Umiling ako sa kaniya. Narito kami Ngayon sa may sala. As usual she's reading again. Akala ko Kasi wala na ang dyaryo ngayong panahunan pero mayroon pa palang kaunti ang gumagawa niyon. Isa pa, more on magazine or social media na ang mga kabataan ngayon.

"Hindi po nila alam... Balak ko po sanang Sabihin sa kanila kapag uuwi na kami ng pilipinas." Yumuko ako at pinaglaruan ang mga daliri ko.

I am nervous... Hindi pa rin ako handang Sabihin sa kanila ang totoo. Nakauwi na siguro si Ace sa bahay. Natatakot ako kapag tumawag sila sa akin at tanungin ang bagay na iyon. Natatakot akong magalit sila sa akin pero mas natatakot akong Malaman ni Mike kung nasaan kami ngayon.

Hindi ko alam kung Saan nagmumula ang takot na nararamdaman ko Ngayon. Siguro dahil naglihim ako at tumakbo pero hindi ko Naman itinapon ang responsibilidad ko sa bata. At isa pa, ito Naman ang gusto ni Mike ang hindi kami makita pero bakit Niya kami ipapahanap? Nagbago na ba ang ihip ng hangin Ngayon na pati Siya ay binago niyon?

"May balak ka bang Sabihin sa mga magulang mo ang tungkol sa bagay na iyan?" Manang look at me.

I sigh. May balak akong sabihin sa kanila ang tungkol talaga sa pagbubuntis ko pero hindi pa ako handa sa Ngayon. Sasabihin ko Naman sa kanila ang totoo pero huwag muna sa ngayon. Gusto ko munang masiguradong ayos lang ang bata kapag nakalabas na Siya.

Napangiti ako sa isiping ano mang oras ay pwede ko na siyang mahawakan. Ang panganay kong anak na hindi ko inaasahang darating sa buhay ko. Itakwil man Siya ng kaniyang ama, narito Naman ako. Hindi ko tatalikuran ang responsibilidad na meroon ako. Anak ko pa rin Naman Siya kahit Sabihin pang nabuo Siya sa Ibang paraan.

"Mayroon po pero hindi pa po Kasi ako handa sa Ngayon..." Mahinang sagot ko kay Manang.

Hindi ko Siya ililihim dahil gusto ko siyang ipagmalaki. Pero sa Ngayon na nasa aking sinapupunan pa siya. Kailangan ko munang manatili Dito hanggang sa makapanganak ako bago bumalik sa pilipinas. Ayukong maulit ulit ang nangyari noon na duguin ako. Baka kapag nangyari na Naman Ang bagay na iyon ay tuluyan na nga'ng mawala ang anak ko.

"Alam mo bang ganiyan rin ang panganay kong lalaki sa akin. Takot na takot Siya sa akin na Malaman kung nakabuntis Siya ng babae at hindi pa tapos mag aral. Nagalit ako sa kaniya oo pero tinanggap ko rin pagkatapos Kasi apo ko iyon. Ang kauna unahang apo ko." Manang smiled.

I look at her. Hindi ko alam na may ganiyan rin siyang pinagdaanan. Alam ko rin naman na magagalit sila mommy sa akin kapag nalaman Nila and tungkol sa pagdadalang tao ko tapos wala pa akong balak Sabihin sa kanila ngayon. Handa akong harapin ang bagay na iyon pero sa Ngayon ay ang iniisip ko muna ay ang anak ko.

"Ilang taon na po ang apo niyo?" I asked.

"Pitong taong gulang na Siya Ngayon, iha. Nasundan pa Siya. May mga Kapatid na Siya ngayon." She smile at me warmly.