No Longer Alive (COMPLETED)

Chapter Six

The opposite side seemed to be relieved and thankful for Flora who bravely volunteered herself to be the witness. The look on Madame Selene's face is totally different when she looked at me. That made Flora more pleased to herself when her sweet smile widened even more.

"State your first and last name."

"Flora Evangelista, Your Honor." Mahinhin niyang sagot at humarap ng tuluyan sa Judge.

"You may begin, Miss Evangelista."

"Isa rin po akung katulong na nagtratrabaho sa pamilyang Alcantara at noon paman po, naiilang at natatakot na po ako sa presensya ni Rowena." Flora started with a distraught expression on her face.

I'm not informed that she's an amateur actress hiding in the facade of a sweet looking maid.

"May mga pagkakataon po na nahuhuli ko siyang naglalakad sa loob ng mansyon mga hating gabi. Kapag nahuhuli siya, sinasabi niya lang na naiihi daw po siya pero may dala dala po siyang kutsilyo. Dahil po natatakot ako, wala lang po akung sinabi at umalis kaagad. Simula po noon, parati ko na siyang nasisilayan ng mga hating gabi at kapag po daw na isusumbong ko siya, papatayin niya po daw ako." Naiiyak na sambit ni Flora hanggang sa nauwi ito sa hagulgol.

Nag-aalalang naman siyang nilapitan ni Madame Selene at dinalhan ng tubig tsaka panyo. Panandalian muna siyang pinatahan bago pinagpatuloy sa pagsasalita.

"Kaya naman po nang tuluyan na siyang nabuking at nahuli ng mismong mga amo ko, naglakas na po ako nang loob na umamin sa mga nasaksihan  at nalalaman ko. Ilang taon ko na rin po itong tinatago sa kaloob-looban ko. Ilang taon rin akung natatakot sa mga banta niyang papatayin niya daw po ako. Buo po ang pasasalamat ko na nahuli na po siya sa kung ano pang mga masasamang plano ang balak niyang gawin. Nawa'y magkaroon po ako ng hustiya at ang anak po ng mga amo ko."

Naiiyak naman siya sa saya pagkatapos niyang ibuhos ang mga hinanakit niyang walang katuturan. Niyakap siya ni Madame Selene at sabay silang umupo na pinagigitnaan ng mga kakampi nila. Sabay silang naiyakan at naririnig ko pa ang mga pasasalamat ni Madame sa kanya.

Parang nagkakasiyahan na ang buong pamilya ng mga Alcantara. Kita sa mukha nila ang pagkamit ng katarungan at hustiya sa kanilang pinakamamahal na Rohan Alcantara.

Of course, I'd understand what they're feeling at the moment. If you have witnessed in front of your eyes a gruesome crime that almost took the life of your love ones, you would eventually waste no time to achieve the utmost justice for your peace of mind and put the culprit into prison.

Hindi pa rin magkamayaw ang kanilang saya. I even wonder myself when can I also taste a bit happiness? I've never been truly happy before.

I continued to stare at them making fool of themselves when the Judge finally talked.

"May I call on the Defendant's witness?"

Mr. Ashtor shooked his head repeatedly. "None, Your Honor."

Nakita ko namang tumayo ang amo kung ni isang beses hindi ko inisipan ng masama. He's been providing me shelter and food ever since I was born and because for that, I have already offered my loyalty. For my seventeen years of existence, never did I made a mistake that will tarnish the powerful reputation of the Alcantaras. I've been truly grateful and faithful to them even if they don't care to me at me.

But why can't they even offer some of their rationality?

Nakita nila akung puno ng sugat at naliligo sa dugo dahil sa walang awa nilang paglalatigo saakin.

Nakita rin nila ang walang buhay kung katawan na malapit ng manigas at manlamig.

The evidence they spoke of is even questionable because they're also unknown fingerprints to it aside from mine.